Toppen, grotten en een vleugje Efteling-gevoel

Er staan nog drie dingen Kefalonië op het de wenslijst. Het eerste zijn de schildpadden aan de beurt. De Caretta Carettas waar Car gisteren al naar op zoek was. Volgens ‘het boekje’ moet je daarvoor vroeg in de haven van Argostoli zijn. Wij zijn keurig op tijd daar, maar ook hier geen CC ‘s te zien. Ligt dat nou weer aan dat verrekte Duitse boekje of hebben de beesten een ander stekkie. Een vissersvrouwtje weet desgevraagd te vertellen dat we toch echt bij de brug moeten zijn. Dezelfde dus waar we gisteren overheen gelopen zijn. “Ik ga er naar toe lopen” is de resolute reactie van van Car. “Ga jij hier met Baloe maar lekker zwemmen”. Prima aanbod vind ik dat maar voordat ik mijn zwembroek goed en wel aan heb, komt ze alweer even resoluut aanbenen. “Weet je hoever dat dat nog is vanaf hier?” Ik had geen idee en Car dus ook niet. En met al 27° heeft ze geen zin om kilometers door de stad te lopen.
Het animo om de beesten te zien ( tenminste dat moet je nog maar afwachten) is nu ook verdwenen en we nemen een koele duik, ontbijten rustig en vertrekken dan naar nummer 2 op de lijst.

De top van het Nationaal Park Énosgebergte. Je kunt er met de auto gemakkelijk komen en op het hoogste punt gaat de weg dan over in een breed grindpad. Met een 4x4 goed te doen maar bij het onverharde deel parkeert iedereen braaf en gaat lopen. Ik ga het busje er ook niet aan wagen. Het uitzicht op de top, 1628 meter boven de zeespiegel, is inderdaad verbluffend. Maar er hangt ook een waas, waardoor het niet helemaal kraakhelder is. Voor foto’s dus een stuk minder. Het pad wordt overigens geflankeerd door hoge bomen, dus je loopt eerst een heel eind zonder uitzicht in de hoop dat er nog mooie uitzichtpunten komen. Weliswaar zijn dit dan weer de beroemde “Kefalonische dennen” maar ook die benemen het uitzicht. Volgens het boekje zijn die er wel, maar met dit ene uitzicht zijn we tevreden voor vandaag. Over een mooie weg met links en rechts ook prachtige vergezichten slingeren we weer 1600 meter omlaag naar zeeniveau op weg naar nr 3 op het lijstje.

Een bezoek aan het Melissani Lake. Dit is het meer waar het zeewater na 17 km onderaards door de bergen weer tevoorschijn komt. Het onderaardse meer werd in 1953 ontdekt toen na een aardbeving het plafond erboven instortte. Het meer heeft een diepte van ongeveer 40 meter en bestaat deels uit zout en zoet water. Met de zon erboven is het kristalheldere water hemelsblauw wat de wanden erom heen ook prachtig blauw kleurt. In 1959 kwam men door een experiment met kleurstof er achter dat het zeewater aan de andere kant van het eiland in de grond verdwijnt en er hier weer uitmondt. Het duurt 14 dagen om van west naar oost door een onderaards gangenstelsel dwars door het eiland te stromen. Miraculeus toch? Je zet het daarna in reisgidsjes en je hebt een bezienswaardigheid waar duizenden toeristen op afkomen. Zet er ook nog bij dat vanwege de zon het beste tijdstip tussen 12 en 15 uur is en dan ben je verzekerd dat ze allemaal tegelijk komen. Zo ook wij. We vinden gelukkig een schaduwplek voor de bus, want B’loetje kan niet mee.

Als we bij de ingang komen worden er net 7 bussen vol met toeristen uitgelaten. Andrea zou hier heel gelukkig van worden, maar mij zakt meteen de moed in de schoenen. No way, dat ik hiervoor uren in de rij gaan staan. Gelukkig is ook voor Car deze rij te lang en we gaan lekker een paar uur zwemmen.
Tegen drie uur en doen we nog een tweede poging . Deze keer is de rij voor de kassa te verwaarlozen. Voor € 7- pp lopen we een onderaardse gang in die gegraven is om tot bij het water te komen. Hier ook een rij, want iedereen wordt onderaan in 6 roeibootjes geladen en over het meertje rondgevaren. Maar het is te overzien nu. We zien nog net een deel van de grot in het zonlicht baden en kunnen ervaren dat het reisgidsje niet heeft overdreven. De bootsjongens zijn in opperbeste stemming, vertellen nogmaals het verhaal over het ontstaan en larderen het met grappen en heffen liederen aan zoals: “Oh solo mio” wat door de hele meute gelegenheidsmatrozen luidkeels wordt meegezongen . Zo blijft het gezellig aan boord. Na een kwartiertje info en jolijt mogen we er weer uit. We hadden het toch niet willen missen.

We zwemmen en luieren nog een paar uurtjes en eten langs het water nog een lekkere Griekse maaltijd in de plaatselijke Taveerne.
Dan nog 5 km rijden naar de plek waar we morgen met de ferry weer naar het vaste land varen. We kopen alvast de tickets en Car weet € 18,- van de prijs af te troggelen door wat te sjoemelen met de lengte van de camper.
Langs het water op een stil plekje genieten we van de laatste uurtjes Kefalonië

Route: Argostoli-Razata-Aghios Eleftherios-Digaleto-Sami-Karavomilos-Sami
Gereden 69 km
Coördinaten slaapplek N38°15.310’ E020°39.121