Stranddag met tussendoor een klooster

Wat een schitterende plek. De ‘herrie’ op de achtergrond is de branding en daar slaap ik geweldig op. Geen mug die me lastig gevallen heeft. De ochtend begint met een duik en de vraag waarom we hier niet gewoon de hele vakantie blijven. Binnen een minuut beantwoorden we die dan met: “Nee dat doen we dus niet”
Dat gelees in reisgidsjes maakt onrustig en daar zijn we gevoelig voor. Volgens Car (en het reisgidsje) is er een strandje dat we niet mogen missen. Het nadeel van dit soort vermeldingen is dat anderen dat ook lezen en dan ook die kant op trekken. Na weer het nodige sleur- en slingerwerk belanden we bij ‘Kaap Xi’ Deze keer valt het mee. Wel toeristen op de strandbedjes maar in de verte ook een nagenoeg verlaten deel. Ons deel dus. Het is een stukje lopen maar dan heb je ook wat. Het bord met de waarschuwing dat we rekening moeten houden met afvallende stenen is zelf omgevallen dus dan zal het wel niet meer geldig zijn. Vlak onder de rotswand vinden we een mooi stukje strand, dat hier uit een roodbruin zand bestaat. De ‘rotsen’ bestaan uit een soort lichtgrijze leem dat prachtig afsteekt tegen het zand.
Voor de badgasten reden om met het bruine zand hun namen en andere kreten op de grijze achtergrond te kalken. Soort ecologische graffiti .
Het water is als gebruikelijk lichtblauw en pis-lauw. Schaduw kun je hier vergeten dus we hebben een parasol bij ons. Baloe snapt dat meteen, graaft onder de parasol een kuil ( het blijft een Duitser hé) en heeft zijn plekkie gevonden. Wij moeten het doen met factor 20 om niet totaal te verbranden. Maar dan blijkt de natuur een handje te helpen. Leembrokken die van de wand afvallen blijken in water op te lossen en je kunt je lijf er dus mee insmeren. Dat is factor 100 dan en het zou ook nog eens goed voor je huid zijn.
Rond een uur of 3 houden we het toch voor gezien. Het drinkwater voor Baloe is op en ik ben toe aan een halve liter Mythos.

Het reisgidsje van Car komt weer op de proppen. Er zou een prachtig monnikenklooster zijn op de top van een van de vele bergen om ons heen. Met wat omwegen komen we er ook. De manier van wegafzettingen is hier gewoon de graafmachine dwars op de weg zetten. Omleiding is dan: ‘zoek het maar lekker uit’. Dat doen we dan ook en als we de ‘monasterie Kipourion‘ bereiken blijkt die pas om 17:30 uur open te gaan tot 19:00 uur. Kennelijk is dat tegenwoordig in de ‘Klooster CAO’ zo opgenomen. Tijd voor een korte siësta in de schaduw dan maar.
Het Duitse reisgidsje is wat erg dionysisch, om in Griekse termen te blijven. De superlatieven waarmee het klooster omschreven worden slaan dan misschien op de ligging maar de rest valt erg tegen. Met een kwartiertje hebben we het dan ook wel gezien en dalen we weer af naar de zee. We slingeren en wringen ons door piepkleine dorpjes waar de bewoners verbaasd van hun stoeltjes opstaan als ze ons zien aankomen. Wij zwaaien gezellig en roepen ‘Kalispera’ wat dan een vriendelijk teruggroeten tot gevolg heeft.

Het doodlopende weggetje naar zee leidt weer naar een prachtig plekje, Petaní Beach, een van de mooiste standen van het schiereiland Paliki. De nog aanwezige strandgangers vertrekken in tegengestelde richting en het wordt weer heel stil om ons heen. Tijdens de BBQ zien weeen schitterende zonsondergang en later weer een wolkenloze sterrenhemel. En dan wėėr die ‘herrie‘ van de branding.

Route: Agya Keriaki Beach-Livadi-Lixouri-Kap Xi-Chavadata-Kipiriou-Petani
Gereden kilometers: 58
Coördinaten slaapplek: N 38°15.773’ E020°22.731’