Kefalonia

Het is kwart over 8 als we aan boord gaan bij kapitein Aristides van Westferry naar Kefalonië , het grootste Ionische eiland. Voor dit korte tochtje moeten we 79 euro betalen. Wij zijn de enige camper die het schip oprijden. Een zestigtal auto’s en misschien honderd passagiers gaan mee aan boord. Druk is het dus helemáál niet.
Op dit vroege uur ligt waarschijnlijk nog iedereen op een oor. Wij hebben bewúst voor de afvaart op dit tijdstip gekozen. We zijn altijd erg vroeg op en voordat het te warm wordt zijn we al aan de overkant. Als we net vanuit de haven van Nydri zijn vertrokken zien we opeens twee dolfijnen die kilometers met ons mee zwemmen. Ze tuimelen en hebben er zo te zien net zoveel plezier in als de toeschouwers aan boord.
Het is nog geen elf uur als de ferry de haven van Fiskárdo binnen vaart. Het dorpje werd als enige niet door de aardbeving van 1953 getroffen. De haven is een van de pareltjes in de Ionische Zee.
Kleurrijke huizen en tavernes liggen langs de waterkant. De enige auto’s die er rijden komen van, of gaan de boot op. Voor de rest is het dorp autovrij.

Als we de boot afrijden gaan we op zoek naar een leuk strandje, Geer heeft inmiddels het punt bereikt dat hij nodig aan koffie toe is en ik kan best een koele duik gebruiken. Baloe heeft zich aan boord prima gedragen, maar ook die is nu aan een beetje verkoeling toe. Het plaatsje Assos ligt niet ver van de haven, aan de westkust van het eiland. Volgens de reisgids heeft het een klein strandje én er ligt een cache. Na tientallen haarspeldbochten rijden we het kleine, veel te drukke dorp binnen. Smalle straatjes, en weinig parkeerplaats. Geer mompelt dat we “het ook niet hadden moeten doen”. Omdraaien kan nog net en een paar honderd meter terug de berg op zetten we het busje even langs de kant van de weg. Het strandje is verleden tijd, maar op zoek naar de cache, mmmm dat moet wel even kunnen. Inmiddels is het bloedheet geworden en klimmen we de vele trapjes naar boven, waar het ding tussen de rotsen moet liggen. Jaloers kijk ik naar een tiental toeristen die in het azuurblauwe water liggen. Maar als ik het piepkleine strandje zie waar je je lijf op moet wringen, is dat jaloerse gevoel snel weg. We zoeken ons te pleuris naar de cache maar kunnen hem niet vinden. Geer moppert ondertussen: “Honger, geen koffie, geen cache en geen strand.” Snel weg hier dus.

Mijn reisgids bedoelt het goed: Myrtos Beach, een kilometer lang adembenemend mooi strand dat tot de mooiste van Griekenland hoort. Omgeven door steile hoge rotsen en een azuurblauwe zee.
Dát moet het worden. Diep beneden ons zien we het strand liggen, er lijkt niets teveel geschreven in de gids. Van boven af lijkt het alsof er genoeg plaats is voor het busje, maar als we, weer via tientallen haarspeldbochten en een smalle weg, beneden aan komen, zien we dat we te vroeg gejuicht hebben. Geer moet een paar keer steken om de bocht te halen, centimeters speling tussen aan weerszijde geparkeerde auto’s en nergens plaats voor ons busje. Helaas, weer geen koffie voor Geer en een koele duik voor Baloe en mij. En het ergste is dat we diezelfde weg ook weer terug moeten. En honger én zin in koffie doen niemands humeur goed.....

Ik heb thuis een routekaart van Kefalonia gekocht en daar staan gelukkig nog een aantal stranden op. Die liggen weliswaar allemaal in de diepte zodat we dus altijd kilometers naar beneden moeten kronkelen. Maar aan het eind van de middag vinden we nog een heerlijk rustig strand, Agia Kiriaki Beach, omgeven door hoge rotsen en de auto kan pal aan het azuurblauwe water staan. Baloe en ik krijgen onze koele duik en Geer krijgt eindelijk zijn koffie en wat te eten. En zo is Iedereen tevreden.

(PS: foto’s uploaden gaat weer matig. Rest volgt als we betere ontvangst hebben )

Route: Nidri-Fiskárdo-Assos- Agia Kiriaki
Gereden kilometers: 50
Coördinaten slaapplek: N38°18.629’. E020°29.370