Reuzen en touwen

12 juli: Dé dag dat we eigenlijk weg moeten blijven in Noord Ierland. De dag die vaak voor ongeregeldheden zorgt tijdens de vele parades die worden gehouden ter herdenking van de vrijheid die werd ingevoerd door de Glorious Revolution. En alwéér heeft het met het geloof te maken. Wij merken er hier in de kleine dorpjes aan de kust gelukkig niets van.

Even terug naar gisteravond. We hebben het eten achter de kiezen, zitten net lekker onderuitgezakt totdat Geer opeens zegt dat Baloe nog uit moet. “ Ga je mee, misschien kunnen we nu nog even naar de Giant’s gaan kijken?” Het weer is inmiddels opgeklaard, de vele bussen met toeristen zijn weg en we hebben het rijk praktisch voor ons alleen. Het is ongeveer twintig minuten lopen naar dit eigenaardige oord met zijn bizarre, regelmatig geordende basaltblokken, waar van er volgens de berekening vanaf de kliffen tot aan zee wel 40.000 liggen. Zeshoekig, maar ook vier, vijf, acht of zelfs tienzijdig. Ontstaan ongeveer 61 miljoen jaar geleden tijdens een reeks grote vulkanische uitbarstingen. De legende vertelt hoe de reus (Giant)Finn Mac Cool een pad aanlegde over zee om de strijd aan te kunnen gaan met een rivaliserende Schotse reus, genaamd Benandonner. We geloven het graag maar onze voeten hebben heel wat meer stappen nodig om over deze immens grote blokken te lopen dan de reus van eeuwen geleden. Baloe heeft het wat makkelijker, die springt van het ene blok naar het andere, hij heeft dan ook 4 poten.
We hebben er weer ontelbare foto’s van gemaakt, die natuurlijk nooit de échte schoonheid ervan kunnen weergeven.
Via het pad boven op de klif waar we door de wind bijna worden weggeblazen, lopen we terug naar het Visitor Center. We hebben 26 € uitgespaard. En dat alleen maar om met een klein busje tot aan de klif te worden gebracht. Oh ja, ik vergeet nog even dat je voor dat geld ook nog oortjes zou hebben gekregen om wat uitleg te horen. Nou, die hebben wij dus uit de reisgids gehaald:)

We zijn vanmorgen alwéér vroeg op. Voordat de drommen toeristen komen en je door de mensen de touwbrug niet meer ziet rijden we al de parkeerplaats op van de Carrick-a-rede Rope Bridge waar we door een van de parkeerwachters naar de verste uithoek worden verbannen. Kom je als eerste aan moet je ook nog het verste lopen. De tickets om over een van de engste attracties van Ierland te lopen kosten 10 pond per persoon. Ook voor Geer! Ik probeer nog even om hem als senior te introduceren, maar die vlieger gaat niet op. “Only for children,” En dáár kan hij dus niet meer voor doorgaan:)

Hebben we al een kilometer moeten lopen vanaf de parkeerplaats, vanaf de kassa is het nog eens anderhalve kilometer tot aan de touwbrug waar we overheen moeten. Of moeten? Willen eigenlijk. “Durf je wel?” vraagt Geer nog gauw als we er bijna zijn. “ We hebben €20 betaald, al schijt ik in mijn broek, maar ik gá!” Het wiebelige ding van touwen en planken hangt zo’n 40 meter boven zee, naar het kleine rotsachtige eilandje aan de overkant is het zo’n 30 meter. Er mogen maar 8 mensen tegelijk overheen, maar er is op dit vroege tijdstip gelukkig nog maar een enkeling die net zo gek is als wij. En het waait niet, dat scheelt ook weer. We kunnen op ons gemak foto’s maken en Geer filmt zelfs zijn eigen oversteek terwijl ik al aan de overkant sta. Baloe hebben we in het busje gelaten, het is zelfs verbóden om honden mee de brug over te nemen.
Op het eilandje is niets te doen. Honderden meeuwen scheren langs de steile rotswanden en poepen alles vol. Inmiddels is het drukker geworden, een groep kinderen, waarschijnlijk op schoolreisje, halen de meest halsbrekende toeren uit. Één leraar moet overzicht op de troep houden, ik hou mijn hart vast!
Terug over de brug heeft wat meer voeten in aarde. Omdat er maar 8 mensen tegelijk overheen mogen staat er nu een file. We kunnen niets anders dan geduldig afwachten totdat wij aan de beurt zijn.

Ons busje staat niet meer moederziel alleen op de parkeerplaats, het is flink druk geworden en ook de zon laat zich weer van de goede kant zien zodat we de ver weg gestopte korte broek weer tevoorschijn kunnen halen. Geer droont nog even boven de kliffen en de touwbrug en dan rijden we via de prachtige Causeway Coastal Route naar het zuiden. De weg is meer dan de moeite waard, de zee aan de ene en de bergen aan de andere kant. Veel mooie picknickplekjes, kleine gezellige dorpjes en prachtige baaien en zandstranden.

Vandaag eindigen we op Island Magee. Morgenvroeg willen we het beroemde Gobbins Cliffpath gaan wandelen. Tickets worden bij het Visitor Centor verkocht, zo leert de reisgids. Alleen vertelt die er niet bij dat je weken van tevoren moet reserveren. Volgende week donderdag is er pas weer plaats, zegt de vriendelijke juffrouw aan de kassa. “ I am so sorry”. Maar als we morgenvroeg nog even willen langskomen? Misschien is er dan een plekje vrij. Dat willen we natuurlijk héél graag. Ze verwijst ons naar een mooie baai op de kop van het schiereiland, daar kunnen we dan overnachten. Inmiddels is het zelfs zo warm geworden dat we ook buiten kunnen barbecuen.
Uitzicht op een ruwe zee, aan een klein haventje. Het was weer een dag met een gouden randje.

Route: Giant’s Causeway-Cushendall-Larne-Port Muck
Gereden kilometers: 110
Coördinaten slaapplek: N 54°50.813’ W 005°43.645’