De nacht is kut, de ochtend Irish.

De slaapstoelen zijn kut. De ruimte waar ze staan trouwens ook. Buiten de machinekamer moet dit wel de meest oncomfortabele ruimte van het schip zijn. Het dreunen en trillen van de motoren is hier het beste te voelen. En daar moeten wij, met nog een handvol armoedzaaiers, slapen. Ok, we doen een poging. Doordat de meeste mensen verstandig waren en een hut boekten is er voldoende ruimte om de stoel naast je ook te benutten. Maar dan nog is het niet om te doen. Ik heb het idee dat mijn vullingen spontaan uit mijn kiezen trillen. Als ik na twee uurtjes alle standjes geprobeerd heb vind ik het welletjes en verkas naar de lounge. Heerlijke lange zachte banken hier maar met bordjes erbij dat je hier beslist niet mag liggen. Op dat soort momenten is mijn talenkennis echter minimaal en met mijn rugzakje als kussen en een meegenomen plaid is het hier 100% beter toeven dan in de “slaap”zetels. Kennelijk vindt de kapitein en zijn matrozen het prima dat ik hun boordregels overtreedt en ze laten me met rust.
Als ik de ochtendzon door de ramen zie, ga ik Car ophalen die nog verkreukeld in de stoelen ligt. Een snelle kop koffie en dan kijken hoe B’loetje de nacht heeft beleefd. Die ligt nog prinsheerlijk op zijn kussen en zo te zien heeft hij beter geslapen dan wij.

Na een paar uur in de zon hangen op het hoogste dek komt de kust van Ierland in zicht. Het van boord gaan gaat al even gedisciplineerd als het aan bord gaan. Vriendelijke behulpzame stewards, geen gedrang en geschreeuw. ‘That’s other cook’ dan bij Minoan Lines in Griekenland en Italië. Nog even een stop langs de kust in Rosslare en dan on the left side of the road richting noorden.

Eerste bestemming de “Wicklow Mountains National Parc”. We verlaten al snel de de Motorway M11 om bij Arclow de binnenlanden in te rijden. Dat laatste schiet voor geen meter op maar is wel een stuk mooier. Laat in de middag komen we aan bij het beoogde doel: Gleanealo Valley. Hier is het heerlijk wandelen langs het Upper Lake en ook een oude begraafplaats is bezienswaardig volgens Car, die hier vorig jaar samen met haar vriendin Trish al eens is geweest.
De doodlopende weg mondt uit in een parkeerplaats die echter om 22 uur sluit. Bovendien is het er nog berendruk. Inmiddels ben ik door de de korte nachtrust en de autorit best moe en wil dan ook maar een ding: rust. En dat is hier dus niet. Verder dus, hoewel mijn humeur wat korzelig wordt. Gelukkig vinden we na een paar km klimmen langs de berg omhoog een mooie plek voor de nacht. Langs een stroompje dat het UpperLake beneden ons van water voorziet. We laten de drone nog even vliegen, houden een praatje met een paar vriendelijke Denen die ook op reis zijn en na een lekker maaltijd gaan de gordijntjes dicht en kort daarna ook onze ogen. Buiten moet het dan nog echt donker worden.

Route: Rosslare - Wexford - Arklow - Glendalough.
Gereden km’s: 140
Slaapplek: N35°01.396’. W006°21.722’