Meer en meer meren

Een grauwe sluier hangt over het meer en de bergen om ons heen en tot overmaat van ramp miezert het ook nog eens. Voor Geer echter geen reden om in alle vroegte op zoek te gaan naar de cache die hier 700 meter vandaan moet liggen. Niet voor niets zijn we hier gisteravond gestrand. En weer eens een keer het bewijs dat geocaches altijd op de meest mooie plekjes liggen die niet in de reisgids staan.
Geer blijft lang weg, " te ver doorgelopen", zegt hij als hij terug komt. De omgeving is te mooi en de cache blijkt even te zijn vergeten. En op de plaats waar hij moet liggen heeft hij dan ook nog eens erg lang moeten zoeken naar het kleine ding.
Doornat, maar glunderend komt hij binnen. De warme koffie en een droge handdoek liggen al klaar.

Onze tocht naar het noorden gaat over het schiereiland Assynt, een deel van de Unesco Noord-west Highlands geoparks. De majestueuze berg Ben More Assynt met zijn 998 meter hoog ligt in een gebied dat bestaat van leisteen uit het Cambrium .De rotsachtige bergen zijn begroeid met heide die om deze tijd van het jaar nog niet in bloei staat.
Ontelbare meren , groot en klein hebben we op onze reis al gezien. Het lijkt wel of heel Schotland alleen bestaat uit bergen, meren en gehuchtjes met vaak niet meer dan 4 huizen. En waar dan, volgens de borden langs de doorgaande weg, ook nog eens 1 keer per week een markt plaats vindt.

Het Knockan Crag Nationaal Natuurreservaat is een prachtige plek om te lunchen. Volgens de informatieborden bij het visitorcenter staan we hier in een gebied dat 3 miljoen jaar oud is. De watervalletjes en glinsterende poelen behoren tot de oudste van de wereld. De witte rotsen op sommige toppen zijn gevormd door zand uit tropische zeeën toen Schotland nog ten zuiden van de evenaar lag.
De steile klim naar de top is dus een klim naar een ver verleden. Baloe rent dapper mee, maar om hem een beetje te sparen, tenslotte loopt hij de weg altijd 3 keer, keren wij na een paar honderd meter om en loopt Geer de weg naar de top in zijn eentje verder.
En dan zie ik plots drie grote herten lopen die op de steile hellingen de heide kort houden. Aan de geweien te zien moeten ze een jaar of drie oud zijn. Gelukkig heeft Baloe niets in de gaten en kan ik op mijn gemak foto's maken.
Als Geer terugkomt verzucht hij: " Dat hier toch geen cache ligt!" Om even op het mobje te kijken (waar de caches op staan), daar hebben we allebei niet aan gedacht. En tot frustratie van Geer ligt er inderdaad eentje boven op de top, hij is er niet wetende, dus langs gelopen. Ondertussen regent het weer maar hij laat zich niet kennen en verdwijnt weer richting de top. Ik heb een heerlijk boek, dus van mij mag ie! Hij heeft er conditie genoeg voor.

Ons plekje voor de nacht moet Stoer worden. De schilderachtige weg langs Loch Assynt naar het schiereiland is een van de mooiste die we gereden hebben. Hoge kale bergen, tientallen meren en meertjes, riviertjes en dan de weidse heuvelachtige omgeving rond het kleine Stoer dat uit niet meer dan 15 huisjes bestaat.
En het lijkt het einde van de wereld, maar op het meest noord-westelijke punt van Schotland ligt hoog op de klippen de vuurtoren: de Old Man of Stoer.
Een mooie plek voor de nacht hoewel we door de wind bijna van de klippen worden geblazen.

Terwijl ik dit verslag schrijf zit Geer met zijn neus tegen de ruiten geplakt, want volgens de info borden worden er hier meermaals dolfijnen, zeehonden en walvissen gespot. En laat nu net vandaag die ene walvis vandaag al langs zijn gezwommen. (Ook volgens het info-bord)

Route: Ullapool-Knockan-Stonchrubie-Rhicarn-Stoer-Old Man of Stoer
Gereden kilometers: 76
Slaapplek coördinaten: N 58°14.270' W 005°24.063'