Keuveldag

Morgenstond heeft.... om maar eens met een tegeltjeswijsheid te beginnen. Voor veel mensen is dit tijdstip in een vakantie belachelijk, maar door de kieren van de gordijnen zie ik zon. Het gieren van de wind rondom de bus, waarmee we in slaap vielen, is niet meer te horen dus ik spring het bed uit. "Je gaat er toch niet al uit hè" is het slaperige commentaar. "Slaap jij nog maar een uurtje, ik ga een stukje lopen, veel te mooi weer". Baloe is het helemaal met me eens en draaft op het smalle pad langs de klif naast me door. Hoogtevrees kent hij niet en nieuwsgierig kijkt hij af en toe over de rand naar de meeuwen die tegen de wand hun nesten hebben. Instinctief voelt hij waarschijnlijk aan dat hij deze keer niet enthousiast op ze moet jagen, zoals hij dat normaal graag doet. We zijn in ieder geval samen na een uur weer terug. Onderweg de nodige foto's want in dit gouden uur is het licht het mooiste.

Eindelijk weer eens buiten ontbijten. En de zon is hierna de schuldige dat alles deze ochtend in slowmotion gaat. Als ik me over het hek buig en de kustlijn aftuur, zie ik op wat rotsblokken en platen onder me beweging. Het wordt eb en de zeehonden hebben deze plek uitgezocht om te zonnen. We tellen er in het begin nog een stuk of 15, maar naarmate het water zakt en de rotsplaat groter wordt groeit het aantal gestaag. Op het einde zijn het er zeker een stuk of honderd.

Er komen geregeld wat vroege wandelaars langs, want het pad waar we langs staan, of eigenlijk op, maakt deel uit van een langeafstandspad dat langs de gehele kustlijn van Groot Brittannië loopt. Keurig 'uitgepaald' met eikeltjes. Daar waar je over "private property" loopt staat die toestemming netjes aangegeven. Als "public path" met vaak ook nog een beschrijvend plattegrondje erbij. Dat je hier boven op de cliffs een adembenemend uitzicht hebt is onnodig te vermelden natuurlijk. Iedere voorbijganger heeft, of neemt even de tijd voor een kort praatje. Kortom we hebben een keuvelend begin van de dag.

We pikken nog wat caches mee op de route. Een ervan ligt nabij een spoortunnel van 180 m lengte die deel uitmaakte van een in 1885 geopend spoorwegtraject waar 13 jaar aan gebouwd werd. Het project werd echter een flop. De helling was vaak zo stijl dat de treinen meermalen een aanloop moesten nemen. Bovendien droop er constant water door het rotsdak in de tunnel waardoor de rail nat was en de wielen extra doorslipten. In 1965 werd de brui gegeven aan het project, de spoorweg opgeheven en het station van Ravenscar gesloopt. De tunnel werd door het oprukkende groen aan het oog onttrokken, maar aangezien er een geocache neergelegd is, is er een smal padje ontstaan. Wel met doornen en brandnetels bezaaid en de modderige steile helling naar beneden doet Car besluiten om deze aan mij over te laten. Ik kan het niet laten om ook het gapende zwarte gat in te lopen, ondanks de flinke plassen in de tunnels en de druppels die ik van bovenaf voel vallen, is het redelijk te doen. Het lampje van mijn mobieltje is het enige licht maar na een tijdje lopen zie ik ook 'het licht aan het einde van de tunnel'. Maar hier weer naar boven klauteren is niet te doen. Je zou er een machete voor nodig hebben. Dus lampje weer aan en het hele eind terug. Car is zich langzaam al ongerust aan het maken en zag zich alweer hulptroepen alarmeren, maar dat komt wel vaker voor als ik weer eens een 'stukje' ga lopen.

Hierna gaan we weer rijden. We houden het stadje York aan als eindbestemming en forceren de Garmin om een "groene" route te nemen. Wel een stuk om maar hierdoor rijden we wel dwars door het 'North York Moors National Parc' en dat is de omweg zeker waard. De omgeving bestaat voornamelijk uit heide (moor in het Engels) en we zien dat deze al op sommige plekjes paars begint te kleuren. Ertussen hele velden van witte bloemetjes, waar we de naam niet van kennen maar die erg op sneeuwklokjes lijken. Garmin heeft braaf gedaan wat we hem bevolen hebben maar daardoor hebben we ook een super smal weggetje in de route met steile hellingen van geregeld 25% maar ook een van 33%. Het bordje met "only local traffic" geeft aan dat we hier eigenlijk niets te zoeken hebben maar gelukkig komen we geen 'locals' tegen anders hadden we een serieus probleem gehad met passeren.

Op de kaart zien we dat hier ergens een stoeterij moet liggen van 'Shires'. Voor de niet paardenkenners onder de lezers, dat is een van de grootste paardenrassen ter wereld. Bekend van de Budweiser reclame. We vinden de plek maar stuiten dan op een bordje dat bekend maakt dat de farm na 30 jaar gesloten is. Heel jammer, dat hadden we graag nog even meegepikt.

We besluiten 'York' morgen te bezoeken en tijdig een 'plekje voor de nacht' op te zoeken buiten de drukte, in een klein dorpje aan de buitenkant van de stad en nog lekker te genieten van de zon.
Bij het plaatselijke "Yorkshire museum of Farming" willen we overnachten. Het museum gaat echter sluiten en het personeel komt al naar buiten. Beleefd vragen we of we bij hun kunnen overnachten. Aan de blik van de mannelijke personeelsleden zie ik dat het hun geen zak kan schelen, maar dan komt een dame die ook letterlijk het meeste gewicht in de schaal legt en deze ziet problemen "met de verzekering van het museum" en verzoekt ons toch te vertrekken en het nabij gelegen parkeerterrein voor trucks te nemen. Niet zo'n geweldige plek als we zo vaak gewend zijn, maar we staan uit de drukte, hebben grasveldje voor de deur en keuvelen zo ook de avond in.

Avondeten hoeven we niet meer. Onderweg bij een Lidl heeft Car een doos met 6 (!) magnums gekocht. Omdat het koelkastje echter niet meer vriest, moeten die achter elkaar op. En dat vult.

Route: Ravenscar - Staintondale - Pickering - Grimstone
Gereden : 103 km
Slaapplek N53°57.598'. W001°00.411