Een grauwe dag met een droog staartje

Tarbert is uitgestorven, grauw en grijs als we om half 9 uit het dorp vertrekken. Het miezelt en niet zo'n beetje ook. Baloe heeft zijn wandelingetje gehad en ligt uit te druppen in het busje. De schitterende weg naar het noorden loopt langs vele fjorden en meren. Het uitzicht zou tien keer mooier zijn als de zon zich ook maar een beetje liet zien. Maar daar is voorlopig geen kans op. Op aanraden van Hester rijden we langs het kanaal van Crinan waar grote en kleine bootjes zich een weg moeten banen door 15 sluizen om uiteindelijk bij het meer uit te komen. Het dorp zelf is volgens Hester niet meer dan een gat met boten. Dat is niet teveel gezegd, maar ondanks dat het water met bakken uit de hemel valt ziet het er schilderachtig uit. Er moeten een paar caches liggen maar vanwege het weer laten we die voor wat ze zijn.
Het smalle bruggetje waar we overheen moeten om onze weg naar het noorden te vervolgen is op niet meer dan 3 ton berekend. Als ik niet zoveel boodschappen mee zou sjouwen hadden we dat makkelijk kunnen doen, volgens Geer. Ik stel nog even voor om met Baloe uit te stappen, maar helaas zet dat geen zoden aan de dijk.
Maar Geer zou Geer niet zijn als hij het er niet op zou wagen. " No risk, no fun" is zijn gevleugelde uitspraak. Als we zonder dat de brug is ingezakt aan de overkant komen, kan ik opgelucht adem halen.
Om toch even de benen te strekken stoppen we bij een van de zeldzaamste en meest beschermde omgeving van Europa: de Moine Mhor. Een gebied van vele vierkante kilometers mos en poelen dat al meer dan 5000 jaar bestaat. Als er geen cache had gelegen hadden we niet geweten van dit gebied. Het staat in geen reisgids vermeld. De zoveelste keer dat geocachen ons op de meest mooie plekjes brengt.

In Oban, een leuk toeristisch stadje aan de Sound of Kerrara, doen we boodschappen bij de Lidl die hier wel heel erg uit de kluiten gewassen is. Je zou er zowat verdwalen. Het Colosseum van Mc Caig's dat boven Oban uit torent is de juiste plek om even pauze te houden. (Cachers, kijk maar eens op GC621MQ)

Vanaf Oban tot aan Fort William rijden we langs het kilometers lange Loch Linnhe . Fort William is de plek waar de Harrie Potter trein vertrekt. Ik wil proberen om een kaartje te krijgen voor de rit van morgen maar volgens de loketbeambte is de trein tot en met augustus volgeboekt. De enige mogelijkheid is om morgenvroeg even langs te komen om te kijken of er dan nog een kaartje beschikbaar is gekomen. Maar volgens hem zullen dat ook nog honderden anderen doen.
Dat wordt morgen dus heeeel vroeg opstaan. Het is de bedoeling dat Geer met Baloe de route met het busje gaat doen en dat we elkaar in Mallaig treffen op het eindpunt van de trein.

In afwachting daarvan maken we aan het einde van de middag nog een prachtige rit door het gebied van de Glen Nevis en Glen Coe. Met zijn 1344 meter is de Ben Nevis de hoogste berg van Groot-Brittannië . Waar de weg ophoudt zetten we het busje aan de kant en wandelen van daaruit door het dal naar de brug die een enorme waterval overspant. Baloe heeft de tijd van zijn leven, rent door de stroompjes die het pad overspoelen en vreet schapendrollen. De schapen zelf keurt hij geen blik waardig.

Om morgenvroeg dicht in de buurt van het station te zijn zetten we het busje in het dorp. Geer zoekt een pub op om naar de wedstrijd Ajax-Manchester te kijken en ik kwijt me ondertussen van een paar huishoudelijke taken. En ik schrijf nog even dit verslag, hoewel het eigenlijk de beurt van Geer is. Maar eer die weer op honk is zal nog wel even duren. En als Ajax verliest zal hij echt geen zin meer hebben om ook maar iets te schrijven :)

Route: Tarbert-Crinan-Oban-Fort William-Glen Nevis-Fort William
Gereden kilometers: 191
Slaapplek : N56°49.232'. W 005°05.867'