Snorharen tellen

We worden vanmorgen om half 8 wakker gebeld door mijn tante die gisteren op vakantie naar Griekenland is vertrokken. Maar omdat ik uit een diepe slaap moet komen ben ik te laat met opnemen. En als je dan toch je bed uit bent en de zon schijnt al zo fel door de gordijntjes dan kun je maar beter opblijven ook. Snel aankleden en met Baloe richting de rotsen waar op dit tijdstip al tientallen zeehonden liggen te zonnen en te dartelen. Ze liggen zo dicht tegen het strand aan dat je bij wijze van spreken de snorharen kunt tellen. Kijken een beetje argwanend als je dichterbij komt en laten zich dan met een grote plons in het water vallen. De kleintjes die erbij zwemmen zijn nieuwsgierig en komen steeds dichter op het strand aan. Maar als Baloe zich dan vertoont duiken ze snel onder en zie je alleen aan de golfbewegingen waar ze zijn.

Als we bij het busje terugkomen staat de eigenaar van het vervallen hotel al te wuiven: " hebben we soms internet of de telefoon nodig?" Hij is zo vriendelijk en belangstellend en nodigt ons meteen uit om zijn "hotel" te komen bekijken. Wij zijn de eersten die naar boven mogen, de vele trappen op, die leiden naar het "dakterras." Maar een bouwput is nog teveel gezegd over de vervallen toestand die we hier aantreffen. Hij is er in ieder geval zo optimistisch over dat je er wel in moet gaan geloven. Als ik hem heel brutaal vraag waar hij het allemaal van doet antwoordt hij lachend : " by cleaning the toilets" in de 2 appartementjes die hij verderop verhuurt. Maar als iemand ideeën heeft wat hij ermee zou moeten gaan doen: alle suggesties zijn welkom. Ik raad hem nog even aan om mee te doen aan het Engelse tv programma: " Building my dream hotel", misschien dat hij daar dan nog wat geld mee kan verdienen, maar hij durft niemand op zijn terrein toe te laten, zo bouwvallig is het. En ons nam hij mee naar boven!!!
Wat later nemen we hartelijk afscheid en we beloven om contact te houden, we zijn erg benieuwd hoe het gaat aflopen met zijn bouwval.

Op het uiterste zuid-west puntje van Kintyre ligt de "mull of Kintyre" waar Paul zo lyrisch over zong. De smalle , slingerende weg gaat hoog de bergen, zover als je kunt kijken is er niets anders dan heide, met recht dat het liedje over "mull" gaat. Een kleine parkeerplaats markeert het " bijna" einde van de wereld. Er gaat een steil pad naar boven waar het uitzicht op de omringende eilanden en Ierland schitterend is. Het weer laat zich vandaag zeker niet van zijn slechtste kant zien, de zon schijnt nog steeds en het is bijna warm te noemen. Maar het uitzicht is bijzaak want waar we voor komen is een cache die een heel eind verderop moet liggen. Als ik de lange steile weg ernaartoe zie zinkt me de moed in de schoenen en twijfel ik even. Maar mijn nieuwsgierigheid wint het en als we na veel zoekwerk de grote kist vinden ben ik toch blij dat ik mee ben gegaan. Het monument dat in de buurt staat herinnert aan de dag dat hier in juni 1994 een Chinock helicopter van de RAF is neergestort met 29 inzittenden aan boord.

Het lighthouse in de diepte heeft op Geer zoveel aantrekkingskracht dat hij er nog "even" naar toe wil lopen. Ik pas en loop met Baloe op mijn gemak terug naar het busje. Als Ik boven aan de weg kom zie Ik dat de schuifdeur wagenwijd open staat en slaat de schrik me om het hart. Het zal toch niet waar zijn dat er weer is ingebroken? Ik krijg het Spaans benauwd en sta te trillen op mijn benen. Maar dan zie ik dat het precies hetzelfde busje is als dat van ons waar heel gezellig 2 mensen zitten te eten! Ook Nederlanders die mij lachend aankijken als ik voor hun deur sta te razelen. Na een kort praatje duik ik ons eigen busje in en heb even tijd nodig om bij te komen van de schrik.
Geer komt na een uurtje hijgend en puffend en met een rood hoofd van inspanning aangewandeld en moet toegeven dat het "toch wel erg pittig was" . Ben ik even blij dat ik niet mee ben gegaan.

Op de smalle Slingerweg terug naar beneden is het nu wat drukker dan vanmorgen en we moeten regelmatig een plekje zoeken om de tegenliggers te laten passeren. Ik ben dan ook blij als we weer op een "normale" weg rijden.
Voordat we naar het noorden rijden om Kintyre te verlaten pikken we in Machrihanish nog snel even een cache op. Ook daar liggen in de baai weer tientallen zeehonden te zonnen. We zijn onderhand de tel kwijt maar het blijft wel bijzonder om deze grappige dieren in hun natuurlijke omgeving te zien.

De westkust van Kintyre is lang niet zo mooi en bijzonder als de oostelijke kant. Het eerste stuk is flink rotsachtig ,wat dan wel weer erg mooi is, maar van de route tot aan het dorp Tarbert zijn we ondanks de glooiende heuvels met de honderden schapen en lammeren niet erg onder de indruk.
Wellicht dat we al teveel ander moois gezien hebben. Of het komt doordat het zonnetje verdwijnt en de lucht grijs en grauw wordt en we allebei wat moe zijn van de lange wandeling.

In Tarbert zetten we het busje aan de kant, inmiddels regent het behoorlijk en is de lucht even grijs als de zee geworden.
Morgen verlaten we het mooie Kintyre dan gaan we naar het noorden, richting de bergen in het Ben Nevis en Glen Coe gebied.

Route: Southend-Mull of Kintyre-Machrihanish-Tarbert
Gereden kilometers: 113
Slaapplek: N55°51.864' W005°23.670'.