Singletrack roads met 14% en op familiebezoek

Ik zit in het Schotland zoals ik het graag zie. En Car beaamt het, hoewel ze het op die smalle weggetjes met tegenliggers soms nog wel een beetje eng vindt. "Oe Geer" klinkt het dan rechts van me.
Van West Tarbert rijden we via deze single track roads op het schiereiland Kintyre via de oostkust zuidwaarts. Het weer dreigt met buien die we ook af en toe krijgen, maar de zon krijgt langzaam maar zeker de overhand. Het is heerlijk rijden hier. Groene glooiende heuvels met heel veel schapen en lammeren. Prachtige vergezichten, felblauwe lucht met af en toe donkergrijze wolken. De ene keer rijden we op zeeniveau, om een paar km verder na zeer steile klimmetjes vanaf honderden meter hoger een fantastisch uitzicht te hebben over de zee met zijn witte schuimkoppen.
Kintyre is fantastisch! Niet voor niets dat Paul McCartney hier zo lyrisch over zong en met name "The Mull of Kintyre". Op de kaart zien we we de mull liggen op een onooglijk weggetje op een hoogte van 428 meter, of miles. Het is een kaart die we in Engeland gekocht hebben dus het zal wel dat laatste zijn. Het lijkt nagenoeg niet te doen, dus we gáán het doen. ;)

De dorpjes en gehuchten die we door rijden zijn allemaal heel leuk, maar er is geen winkel te bekennen. Hoewel Car eten bij zich heeft voor geloof ik 6 personen voor de rest van de vakantie is af en toe wat vers voedsel ook wel lekker. Campbeltown is de enige plaats op Kintyre met een supermarkt dus hier slaan we het broodnodige in.

Ondertussen heeft Anja, ook wel bekend als "Hovi Anja", de fokster van Baloe, ons bestookt met appjes en sms-jes dat de eigenaars van de tante van Baloe ook op Kintyre wonen en die hebben inmiddels te kennen gegeven dat ze het leuk zouden vinden om ons te ontmoeten. Omdat wij dat ook wel leuk vinden spreken we af om ons in de omgeving te treffen en samen met hun Hovawarts een leuke wandeling te maken.
Om 14:00 uur maken we kennis met Hester en Murray, de hovawarts Diva en Tara en hun Welsh Springer Spaniel, die echter zo onopvallend aanwezig was in vergelijking met die andere drie druktemakers, dat we haar naam niet eens meer weten.

Hun kennis van de omgeving staat garant voor een heerlijke wandeling met fantastische vergezichten. Hester is van oorsprong Nederlands en samen hebben ze ook lange tijd in België gewoond zodat Murray ook prima Nederlands verstaat en spreekt. We krijgen een berg informatie van deze ervaren Hovawarts fokkers maar ook over Kintyre zelf. Ze weten zelfs waar Paul McCartney woont en voor Car is dat meestal dan genoeg om ook hier haar neus tegen de ruit te drukken. Of dat echter ook gaat gebeuren is nog de vraag. Mijn nieuwsgierigheid naar beroemdheden is gewoon wat minder wat dat betreft.

We nemen hartelijk afscheid van deze aardige mensen en we beloven elkaar dat we ons nog eens zullen zien. In ieder geval houden we contact via social media. Bedankt Hester en Murray voor de gezellige middag.

Het weggetje dat we verder volgen naar Southend wordt nog smaller maar als je 'passing places' goed in de gaten houdt is een tegenligger verder geen probleem. Men rijdt hier zeer gedisciplineerd en met een vriendelijk hand op steken waarderen ze elkaars begripvolle uitwijken.

Het wordt tijd voor een plekje voor de nacht. Heel in de verte zien we op de landtong nog een paar gebouwtjes en we gaan kijken of we daar kunnen komen. We komen een heel eind maar besluiten toch even de bus laten staan en verder te voet poolshoogte te nemen.
Ai, het leek onbewoond maar bij het hek stuiten we toch op de eigenaar van dit mooie stukje. Hij zwaait naar ons, zwaait het hek open en nodigt ons uit een kijkje te komen nemen.
De drie gebouwtje die er staan waren totaal vervallen bootshuizen van de reddingsbrigade. Die heeft hij gekocht en er inmiddels gastenverblijven van gemaakt die hij verhuurt. Prachtig gedaan. Aan de buitenkant de oude glorie van destijds en binnen heel mooi en modern verbouwd. Alles zit erin. Trots geeft hij ons een rondleiding. Omdat we hier met onze mobieltjes al een tijd geen verbinding hebben en we toch graag even met Joep willen bellen, nodigt hij ons verder uit om met zijn telefoon te bellen. Tevens geeft hij ons ongevraagd zijn WiFi password. Be my guest. Nou ja eventjes dan want we zoeken een overnachtingsplekje voor de bus en en niet in zijn guesthouses, hoe mooi die ook zijn. Dan wijst hij ons een in de verte tegen de heuvels liggend enorm wit gebouw. Het blijkt een vervallen en onderkomen hotel te zijn. Heeft hij onlangs gekocht, is er druk mee om er ook iets van de maken, maar weet nog niet wat. Maar de parkeerplaats bij het gebouw is prima, heeft uitzicht op zee en we mogen er gaan staan. Morgenvroeg komt hij zelf ook even naar een stacaravan op het terrein waar hij voor ons de WiFi zal aanzetten en waar we ook kunnen bellen als we dat willen. Helemaal goed! We beloven hem dat we op alle social media en reis-sites reclame zullen maken voor zijn prachtige locatie. Het is overigens te vinden op : www.selfcateringkintyre.com

Nadat we ons potje gekookt en opgepeuzeld hebben gaat Car nog even zeehonden spotten die hier lui in de avondzon op de rotsen liggen. Ik typ het verslag, Baloe ligt uitgeteld op zijn kleedje en ik waag me nog eens aan de 14%. Nu geen hellingspercentage maar de Gin in mijn tonic.

Route: West Tarbert-Claoniag-Campbeltown-Macharioch-Southend
Gereden: 95 km
Slaapplek: N55°18.644 W005°39.542