De eerste verkenning...

Als we de gordijnen vanmorgen open schuiven geeft dat meteen een goed gevoel. Het ziet er helder uit. Mooi!
We hebben ook prima geslapen vannacht nadat eerst de slaapkamer licht verbouwd werd door Car. De bedden waren keurig gescheiden van elkaar met een vroom nachtkastje in het midden. Voor mijn nachtrust is dat prima, maar mevrouw houdt meer van een lijf in de buurt waar ze tegen aan kan kruipen. Puur om "thermische redenen" volgens haar.
Mijn eerste taak is de supermarkt opzoeken om warme broodjes te halen en na een ontbijtje op het balkon worden de spullen bij elkaar gegraaid voor onze eerste verkenningsdag van het eiland.

Als eerste rijden we naar Jameas del Agua. Jameas betekent grot. Na eerst betaald te hebben dalen we via een wenteltrap af naar de grot. We komen dan direct bijeen onderaards meertje dat door zeewater wordt gevoed . Het water is kristalhelder en wordt bewoond door duizenden albinokrabbetjes die ook duidelijk te zien zijn. De grot is verder "ontworpen" door de beroemde architect César Manrique. Smaken verschillen, maar ik vind het een beetje kitsch aandoen. We hebben wel geluk dat we hier vroeg zijn en er nog een serene rust heerst. Binnen een half uurtje na ons is dat wel anders als er zes busladingen toeristen worden uitgebraakt die allemaal met hun fototoestellen boven het water hangen en er vrolijk op los flitsen. Wij zijn inmiddels weer boven gekomen en kuieren nog door de diverse vertrekken waar een mooi beeld wordt geschetst van het ontstaan van de Canarische eilanden.

Dan rijden we door naar het noordelijkste puntje van het eiland. Hier hebben we een mooi zicht op de golven die aangemoedigd door een straffe noord-westelijke wind op de kust beuken. Vanuit een goed afgeschermd haventje van het dorpje Orzola vertrekken hier met enige regelmaat ferries die je, in een half uurtje, naar het eilandje La Graciosa kunnen brengen.

Wij hebben geen reden om hier naar toe te varen en rijden de berg op naar Mirador der Rio. Ook hier heeft César Manrique zijn stempel gedrukt op het landschap. Een belangrijke strategische gelegen observatiepost is door hem omgetoverd tot een prachtig panoramarestaurant met een subliem uitzicht via grote gebogen ramen op het nabij gelegen eiland La Graciosa. Ook aan de buitenkant zijn terrassen waar je beschut tegen de wind een mooi uitzicht hebt op het eiland en aan de voet van de klif gelegen zoutpannen: Salinas der Rio.

Vervolgens rijden we zuidwaarts. In het dal van de duizend palmen ligt het fraaie dorpje Haria. Volgens de reisgidsen heeft dit plaatsje een van de mooiste pleinen van het eiland. Het kan ons inderdaad bekoren. We drinken wat op een terrasje van het plein waar prachtige Eucalyptus- en kaneelbomen voor schaduw zorgen. Wij vinden echter een tafeltje in de zon en laten de schaduw over aan de Spanjaarden. Na een half litertje Cervesa gaan we verder en belanden bij de Ermita de las Nievas. Een prachtig spierwit kerkje midden op een plateau hoog boven de westkust van het eiland. Helaas is het kerkje alleen voor en na een mis open om te bezichtigen. In de buurt ligt echter ook een cache die we natuurlijk even meepikken. Het uitzicht is ook hier weer adembenemend.

De zonsondergang moet hier prachtig zijn, maar hoewel het inmiddels laat in de middag is, wachten we dit toch niet af en dalen we af naar de oostkust naar ons appartement in Costa Teguise. Car staat erop om zelf te koken dus als de pannen op de kookplaten staan en aan de knoppen wordt gedraaid, slaat onmiddellijk de zekering eruit. Ik vind de zekeringenkas en als we het fornuis uitschakelen hebben we weer stroom. Maar het fornuis inschakelen resulteert meteen in het uitspringen van de zekering. Ik kan me goed vinden in dergelijke situaties en vat het plan op meteen maar uit te gaan eten. Maar dan ken je Car nog niet. Mijn woorden zijn nog niet bestorven op mijn lippen of ik hoor de deur dichtslaan en zijn stevent kordaat naar de receptie om haar beklag te doen. Binnen een paar minuten is ze weer terug met de mededeling dat: "er iemand komt kijken" . Als ik het vermoeden uitspreek dat dat mogelijk wel eens de volgende dag pas kon worden, klinkt het strijdlustig: "Dacht het niet, ik heb ze duidelijk te verstaan gegeven: "I have my meat already on the dish". En verdomd, ik weet hoe zij deze prachtige Engelse "Van Gaal zin" vertaald hebben, maar binnen een kwartier staat er een monteur op de deur te kloppen, die na wat rommelen met de draadjes onder de kookplaten, de zaak voor elkaar krijgt. En dan mag ik eindelijk "the meat" met de spaghetti verorberen. En het was lekker....

Daarna hebben we achter een lekker glas wijn de avond voorbij laten glijden. Morgen meer eiland...