Perikelen

Een stralende dag, alweer. Tenminste zo lijkt het want zo blijft het niet. Alleen weten we dat nog niet als we de ogen openen.
Terwijl ik de tafel dek gaat Geer naar de overkant van het hotel om verse broodjes te kopen. Alleen duurt het wel erg lang voordat hij terug is. Omdat ik veronderstel dat de bakker nog geen vers brood bij de Spar heeft afgeleverd denk ik er niet zo over na dat het wel erg lang duurt. De eitjes staan te bakken, het spek is klaar, alleen is het brood er nog niet. En dan gaat mijn mobieltje: Geer, hij is verdwaald. In Costa Teguise waar de Spar schuin aan de overkant van het hotel is. Ik schiet in een lachstuip want ik kan me er niets bij voorstellen en zeg dat ik hem wel tegemoet kom. Maar ja, waar tegemoet? Toch loop ik maar even het hotel uit naar de weg waar ik verschillende kanten uit kan kijken. Wat heeft hij ook alweer aan? Oh ja, iets blauws. Maar vergeet dat hij daarover heen een gestreept vest aan heeft dus als hij eindelijk aan komt lopen zie ik hem in eerste instantie nog over het hoofd. "De verkeerde kant uit gelopen, ergens waar we nog nooit geweest zijn", volgens hem. Winkels die op elkaar lijken enz. enz. Maar hij is terecht en ik hoef gelukkig niet 112 te bellen. Of wat dan ook, hier in Lanzarote:)

Na het ontbijt pakken we snel de spullen bij elkaar want we willen naar het Nationaal Park Timanfaya dat op ongeveer een half uurtje rijden hier vandaan ligt. Gelukkig hebben we in de auto een Miep die ons de weg wijst :)

Het landschap verandert al heel snel in een woest onherbergzaam lavagebied. Zwart, zwart en nog eens zwart. Waar dan wel nog eens wat palmbomen en cactussen groeien en bloeien . Dus vruchtbaar is het wel. Als we op ons mobje zien dat we bij een van de grootste kraters van het eiland zijn en waar dan ook nog een cache ligt, moeten we er natuurlijk naar toe. Hoewel de lucht betrekt en het flink gaat waaien, lopen we toch de kilometer er naar toe. Maar dan begint het flink te regenen, de regencapes helpen niet echt veel doordat de wind er flink onder zwiept. Schuilen gaat ook niet achter die kleine stukken lava. Doornat, maar met wel weer een smiley (van de gevonden cache) komen we bij de auto aan. Wat te doen, omdraaien naar het hotel of doorrijden? Doorrijden dus, verwarming hoog aan en de beslagen ruiten maar even negeren. Het Nationaal Park bewaren we dan maar even voor een zonnige dag. Tenslotte willen we ook niet met onze natte kleding op de kamelen zitten, die hier de toeristen voor een flinke prijs iets van het park laten zien. De route die we rijden om het park heen is ook mooi, maar toch jammer dat we door het slecht weer er niet echt veel van kunnen zien.


Op weg naar het hotel komen we langs de Fundacion Cesar Manrique. Deze eigenzinnige architect bouwde hier onder vijf grote onderaardse lavabellen een extravagante woonruimte. De grotten zijn deels naar de hemel geopend dus er komt voldoende natuurlijk licht binnen. Omdat Manrique in 1992 vlak bij zijn huis door een verkeersongeval om het leven kwam behoort het complex nu aan een stichting toe. Het is er zo indrukwekkend mooi dat we, nadat we al door de uitgang zijn, ons nog eens omdraaien om voor de tweede keer dit unieke project te gaan bekijken.
Gelukkig komt het zonnetje door en dit zet alles nog mooier in het licht.

Omdat we nog even van het inmiddels mooie weer willen genieten gaan we nog een flink stuk wandelen als we de auto bij het hotel hebben gedropt. Op de kilometers lange boulevard die langs het stadje loopt liggen nog enkele caches. Dubbel genieten dus,van onze hobby, de zon, de zee, de surfers in de branding.

Omdat we niet meer verder de deur uit willen eten we in het restaurant van het hotel. Aan het lopend buffet eten we onze buikjes vol voor zes euro. Geen culinaire hoogstandjes maar gewoon lekker.
Dan nog effe dit stukje verzinnen en dan kunnen we, moe van de buitenlucht, de trap op, richting appartement.