De tank leegrijden....

Gordijn opzij... we zien de zon....mooi ! Om 8.15 sta ik bij de bakker om mijn twee baquets te scoren en na een rustig ontbijtje beginnen we de dag met een wandeling van zo'n twee uur. Nu in zuidelijke richting langs de boulevard, want die richting waren we nog niet uitgelopen. Links van ons de zee en de stranden en rechts zicht op de vulkanen. Op de route liggen twee caches dus we hebben ook een doel en bovendien ligt er ook het Palacio Real la Mareta. Deze Koninklijke residentie, temidden van tropische tuinen ligt tussen de playa del Ancia en playa Bastián. Koning Hussein van Jordania liet dit paleisje bouwen en bracht hier zijn vakanties door in het begin van het eilandtoerisme. Toen het te druk voor hem werd gaf hij het cadeau aan de Spaanse koning Juan Carlos. En deze schijnt hier graag te logeren met buitenlandse gasten. Aardig optrekje, maar het vakantiehuisje van Alex en Max in Griekenland spreekt ons toch meer aan.

Terug in Costa Teguise nemen we de auto en rijden we nog eens naar Teguise. Zondag is dit ons zo goed bevallen dat we het nog eens willen zien maar nu zonder de drukte van de markt. Een heel andere gewaarwording inderdaad. Wat een rust nu! Zelfs de levendigheid van de uitbaterij "Loris" is nu op rust. Met een grijns vertelt Lucas de ober dat ze alleen op zondag zo druk doen. De rest van de week is het dan uitrusten geblazen. We drinken en eten wat bij deze gezellige gasten op het terras en daarna rijden we verder naar La Caleta. Op de Playa de Famara is het een drukte van belang met surfers die de hoge golven en de harde wind wel kunnen waarderen. Wij genieten van het schouwspel, maar dan wel uit de wind in de beschutting van een duin. Als we daarna nog een cache willen doen wat hoger in de bergen en met een slakkengang de auto het onverharde pad opsturen, waarschuwt de Seat met een harde pieptoon en een rood lampje dat hij het te warm krijgt. We wagen het er niet op om met een kokende motor vast te komen in een onherbergzaam stukje Lanzarote en keren om. De afdaling naar de verharde weg laat het lampje uitgaan en we besluiten de Seat maar niet meer als terreinwagen te gebruiken.

Langs de westkust rijden we verder naar het zuiden en bij La Santa zien we pas echt golven. Zou nog mooier zijn voor surfers, ware het niet dat ze hier kapot slaan op de lavarotsen. Maar het blijft een prachtig gezicht dit natuurgeweld.

En omdat Car al een paar dagen verzucht dat ze spijt heeft dat ze dat mooie armbandje niet genomen heeft bij dat winkeltje in El Golfo, stuur ik nog wat verder door naar het zuiden. Tenslotte is de tank met benzine nog niet leeg en door dit landschap rijden is allerminst een straf. Het mooie armbandje van lavasteentjes is er nog en we completeren het maar met een mooie ketting en dito oorbellen. Met drie items kun je om kwantumkorting zeuren en jawel hoor, we krijgen er een paar euro vanaf ook.

En dan wordt het tijd om terug te rijden, want we krijgen honger. Nog even vliegtuigen spotten en kerosinedampen snuiven? Het is nog niet donker dus vooruit, doen we dat ook nog een keer. Het blijft indrukwekkend als je deze luchtreuzen vlak over je hoofd voelt scheren.

Nog één cache dan nog om het af te leren, maar dan verrekken we ook echt van de honger. De Italiaan op 100 meter van ons appartement, die aangeprezen wordt in ons reisgidsje krijgt de eer ons het laatste avondmaal te bereiden. Heerlijk!

En dan nu koffertje pakken en pitten. Het zit erop. Morgen om 11 uur vliegen we weer terug naar ons koude kikkerlandje.