Mind the gap…

Als om 4 uur de wekker afloopt zijn we allesbehalve fit. Korte nacht en het “zuur” is nog lang niet uit onze beenspieren. De taxi is keurig op tijd en brengt ons naar het busstation van Stratford. We hebben het (te) ruim gepland dus we moeten helaas zo’n 20 minuten buiten wachten op een winderig plein en dat is best koud als je net je nest uit bent.

Maar eenmaal in de bus zijn we in 40 minuten op Stansted en dan krijg je de standaard procedures die we nu al zo vaak hebben meegemaakt. Wel wordt Car’s koffer bij de security nog even apart genomen en wordt de inhoud handmatig even doorgespit met als resultaat een keur aan parfumflesjes, smeersels, lotionnetjes en andere zaken die een vrouw belangrijk vindt, maar die volgens de security rules wel apart moeten worden aangeboden in een plastic zakje. Ze wordt vermanend maar wel erg vriendelijk aangesproken voor een (vrouwelijke) bewakingsambtenaar, die alle attributen vervolgens in een…. uhhh twee zakjes zijn nodig, (..) gaat herpakken en opnieuw door de scan gaat voeren. Mijn tandenborstel passeert zonder problemen. Oponthoud van een kwartiertje, maar we zijn keurig op tijd dus geen paniek. Binnen 50 minuten raken de wielen van de Boeing 737-800 de landingsbaan in Maastricht en klinkt het bekende “tatadataaaa… another "on time" flight on Ryanair. We dachten dat het inmiddels wel uitgestorven zou zijn maar toch beginnen achter in het vliegtuig nog een handjevol passagiers te klappen.
Toch nog even door de paspoortcontrole, want hoewel Groot Brittannië een EU land is, behoort het toch niet tot de zg Schengenlanden en is vrij reizen dus niet van toepassing.

Wilma heeft haar ‘uitslaap-zondagmorgen’ opgeofferd (bedankt, lief van je) en brengt ons vervolgens naar Sittard waar we nog even snel wat verloren uurtjes slaap inhalen. Dan is Beau aan de beurt om opgehaald te worden uit zijn vakantieadresje. Hij is blij ons te zien maar aan zijn hele manier van doen is te zien dat hij hier ook helemaal thuis is en het super heeft gehad. Jeanny en Ger wéér bedankt voor jullie goede zorgen en opvang.!

Deze korte vakantie willen we lekker afsluiten dus voor we weggingen hebben we een restaurantje gereserveerd in Geleen. Maar daar wacht ons een gesloten deur met een plakkaat dat ze ”wegens wateroverlast gesloten zijn…” We eindigen onze trip dus in de stijl zoals we begonnen. Ook ons geboekte hotel in Londen was immers wegens wateroverlast niet beschikbaar.
Terug naar Sittard waar we op de Markt lekker op het terras van restaurant : “Down Under” onze magen vullen met Australische gerechten en tussendoor laten we de afgelopen dagen nog eens de revue passeren. Wat hebben we weer veel gezien en gedaan in deze vier dagen. We zijn moe, en we zijn wat “ponden” lichter, maar wel heel tevreden want het was weer heel er leuk. Het oude, maar ook zeker het nieuwe Londen is nog steeds zeer de moeite van het bezoeken waard.

“London Calling” sluiten we af met een veel gehoorde en gelezen kreet in deze metropool, namelijk Mind the Gap!

En dat laatste is ook een beetje van toepassing op de “gap” die er zit tussen onze volgende tocht die er al over 23 dagen staat aan te komen. “Greece here we come again oftewel: “Ελλάδα εδώ ερχόμαστε πάλι”