De laatste "Londendingen'

Als we het hotel uitlopen schijnt de zon uitbundig en het lijkt een mooie dag te worden. Door het ontbreken van forensen is er in de trein en de tube volop plaats en zijn we snel in Whitehall. We willen hier de wisseling van de wacht gaan meemaken, oftewel The Horse Guards Parade. We zijn wat aan de vroege kant en maken nog een ommetje door het aangrenzende St. Jamespark. We hebben nog wat koekjes bij ons en dan is het altijd leuk om de beestjes te voeren. Dat duiven brutaal waren weten we in Nederland ook maar
hier eten de zwanen en de eekhoorntjes ook uit je hand. Het zijn echte stadsdieren die opgegroeid zijn en vetgemest worden door toeristen. Na het voederen der dieren gaan we weer naar het plein voor de "Parade". Het aantal toeristen groei met de minuut en opeens zien we zeven bruin/zwarte en zwart/bruine paarden met ruiters gekleed in een zwarte mantel en een rode pluim op hun glimmende helm het plein oplopen en gaan in het gelid staan. Een van de mannen begint heel hard wat te roepen en de anderen doen dan iets met hun sabel. De paarden hoeven kennelijk niets te doen, want verder gebeurt er niets. Na een kwartiertje wachten, zien we in de verte een andere groep zwart/ bruine en bruin/zwarte paarden komen aanlopen. Deze ruiters hebben echter rode mantels aan en een zwarte pluim op hun helm en we tellen er elf. Ze gaan tegenover de andere groep staan en kijken elkaar stoicijns aan. Dan begint de leider van de ene groep weer hard te schreeuwen wat voor de leider van de andere groep aanleiding is om hard terug te gaan schreeuwen. Ik verwacht nu toch minstens een aanval, maar het enige dat gebeurt is dat een groepje van vier zich van de elf afscheidt en door de onderdoorgang weg rijdt. Het is nu zeven tegen zeven en de sabels blinken nog steeds in de zon. Ik verwacht nog steeds iets spannends, maar dat blijft toch echt uit. De escorterende politiemensen te paard gaan het gapende publiek nu echter vertellen dat er verder niet zo veel meer te zien zal zijn en er elders nog meer te doen is. Mijn opwinding is inmiddels tot een hoogtepunt gekomen en ik snak naar nog meer aktie.
Buckinham palace ligt op loopafstand en als we hier naar toelopen langs het St Jamespark zien we dat duizenden mensen zich op en rond het Queen Victoria Memorial hebben verzameld. Tientallen politiemensen regelen hier het verkeer en proberen de mensenmassa in goede banen te leiden. Dan komt een muziekkorps met mannen in grijze jassen en grote zwarte berenmutsen aanmarcheren. Alle verkeer wordt rigoureus tegen gehouden en het grote toegangshek van het paleis zwaait open. De mutsen gaan hier nu een moppie muziek staan maken en ondertussen gaan er nieuwe op wacht staande mannen op de plek staan van de andere die hier al stonden en kunnen deze gaan koffie drinken. Dat laatste verzin ik even zelf want nergens wordt dit zo expliciet uit de doeken gedaan in de vijf reisgidsen die we bij ons hebben. Als iedereen zijn plekje gevonden heeft zwaait het hek weer open en vertrekken de fanfares weer. De duizenden nieuwsgierigen zwerven weer uiteen en alle hekken en afzettingen worden weer opgeruimd..... Ik heb bij het hek nog wat meegekregen van de mannen die de blaasmuziek ten gehore brachten, maar Car is een paar turven te klein en keek tegen de ruggen en hoofden aan van een paar rijen voor haar. Maar gelukkig hebben we de foto's ook nog. Hare majesteit, die wel thuis was want de vlag hing in top, hebben we niet gezien. Kennelijk vond zij het vertoon ook niet meer zo boeiend, want dit tafereel speelt zich dus elke dag af. Ik zelf heb het nu ook wel gezien. Mocht U een ondertoon in de laatste zin bespeuren.... klopt.
Inmiddels is alle zon verdwenen en wordt Londen weer grijs. We nemen de dubbeldekker naar Hydepark in de hoop bij Speakers Corner nog wat bevlogen mensen te zien die staande op een sinaasappelkistje hun ongezouten mening aan het publiek verkondigen. Maar dit stukje park ziet er maar verlaten ui, op wat joggers na. Het park op zich is ook maar een kale bedoening en door de grote open vlakte heeft de koude wind hier vrij spel. Wegwezen dus.

Nu gaan we op weg naar 'Portobello Road Market.' Deze markt bestaat eigenlijk uit drie markten, een antiekmarkt een algemene markt en een vlooienmarkt. Hij ligt in een van de meest trendy wijken van Londen, 'Notting Hill' waar in 1999 de gelijknamige romantische komedie werd opgenomen. Het is hier gezellig druk en de marktstraat strekt zich kilometers ver uit. Er zijn honderden marktkraampjes waar de meest uiteenlopende waren aan de man gebracht worden. Tussendoor, straatartiesten die muziek maken, hun goochelkunsten vertonen of op een andere manier het publiek vermaken in de hoop dat er wat kleingeld voor hen achterblijft. We vermaken ons hier prima en eten teveel van de verschillende etenswaren die hier worden aangeboden zoals Duitse bokworsten, Engelse crèpes, grote pannen met Paella en nog tientallen gerechten waar we nog nooit van gehoord hebben, waaronder een Ghanees gerecht wat lekker ruikt maar er niet uitziet. Als we na een uur slenteren nagenoeg aan het einde van markt komen laat de loodgrijze lucht zijn inhoud los en kunnen we onder onze paraplu's de metro weer opzoeken. Zullen we ook nog even....? Maar als we elkaar aankijken zien we het antwoord zonder iets te zeggen. Om half zes sloffen we het hotel binnen.
Het is mooi geweest. Morgenvroeg om 4 uur loopt de wekker af.....