D(iana) day

Is het niet het brandalarm waar je wakker van schiet dan zijn het wel een paar hotelgasten die het in hun hoofd halen om in alle godsvroegte te douchen. Normaal is dat niet zo erg maar als de wanden van karton zijn hoor je elk zuchtje, geluidje en iedere scheet die de buren laten.
Dus staan we om 10 over 7 naast ons bed en terwijl ik me douche zet Geer de foto's van gisteren nog even online bij het reisverslag.
En zo zitten we om kwart voor 8 al aan ontbijt. De gebakken worstjes, witte bonen in tomatensaus, champignons en de gebakken toast gaan er bij Geer weer in als zoete broodjes. Brrr!
Ik hou me bij de toast en een scrambled egg met als toetje een beetje yoghurt. De rest haal ik later op de dag wel in.

Een half uur later verlaten we in de stromende regen het hotel. Ik heb gelukkig mijn paraplu bij me en voor Geer kopen we er nog snel een in de euro (pond) winkel. Het kleine stationnetje van Ilford is 6 minuten lopen van ons hotel vandaan en heeft maar 2 perrons. Vergissen in welke kant we uitmoeten zal daar dan ook beslist niet gebeuren. Maar op het station in Stratford dat 5 haltes verder ligt wordt het al snel wat moeilijker . Daar moeten we overstappen naar de metro die naar verschillende grote stations in het centrum van Londen rijdt. Maar vandaag is het makkelijk. Ik heb gisteravond op de metrokaart nog alle bezienswaardigheden aangekruist die we vandaag nog met de London Pass willen bezoeken en die in volgorde gezet van hoe de metrolijnen lopen. Dan moet er wel geen kink in de kabel komen omdat er "a serious problem "is. Maar daarover later.
Het metrostation ligt gelukkig niet ver van St. Pauls Cathedral dat we vandaag als eerste willen bezoeken.
In deze kerk zijn in juli 1981 prins Charles en Diana getrouwd en aangezien ik een grote fan was van dit sprookje staan vandaag een aantal historische gebouwen op het programma die met hen te maken hadden.
Maar natuurlijk niet alleen daarom, want de pracht en praal van deze kerk die pas na 35 jaar bouwen klaar was, is werkelijk overweldigend. Bij binnenkomst krijgen we een Ipod in de handen geduwd en zo krijgen we alle bijzonderheden over deze kerk te horen. Stilletjes zitten we wat later onder de grote koepel te genieten van al het moois om ons heen.
Omdat we ook echt alles willen zien besluiten we om de 542 treden van de smalle wenteltrap naar boven te nemen om daar van het uitzicht over Londen te genieten. Halverwege stoppen we bij de Golden Galerie, oftewel de fluistergalerij van waaruit je een prachtige blik over het middenpad van de Kathedraal hebt.
De laatste trappen naar boven zijn verschrikkelijk vermoeiend. Mijn kuiten, scheenbenen, voeten, hamstrings, knieën en alles wat daartussen zit, zijn pijnlijk en verzuurd. Maar eenmaal boven is het de moeite waard, ook al omdat ondertussen het zonnetje zich weer laat zien.
Naar beneden is net zo pijnlijk. Het lijkt wel alsof de benen steeds losser aan mijn lijf komen te zitten:)
Het cathedral cafe is dan ook zeer welkom. Een stoeltje onder mijn vermoeide voeten en benen, iets te drinken en te eten en dan kunnen we er weer tegenaan.
De volgende stop is Westminster Abbey, maar door dat "serious problem ", we weten nog steeds niet wat het was, moeten we een aantal straten verderop zoeken naar de volgende Underground. En dat is beslist geen pretje in een stad die op dit tijdstip zo druk is en waar we het overzicht in de nu weer stromende regen een beetje kwijt raken.
Maar als we de tube eenmaal gevonden hebben krijgen we steeds meer zicht welke Metrolijnen we moeten nemen en al snel staan we dan ook voor Westminster Abbey. Helaas moeten zelfs de houders van de London Pass in de rij aansluiten en de stromende regen is nu een hoosbui geworden. Geer houdt helemaal niet van wachten, maar we gaan toch netjes achteraan staan. Er zit natuurlijk niets anders op als je hier echt naar binnen wilt.
De Abbey met zijn ontelbare stenen figuren, spitse torens, versieringen, loodverglaasde ramen, nissen in de geelachtige zandsteengevel is zeker een van de mooiste van Londen.
Bij binnenkomst overvalt me meteen de herinnering aan de begrafenis van prinses Diana. Ik weet nog hoe onvoorstelbaar het was toen ik van haar dood hoorde. Haar zonen die met hun vader achter de kist liepen. De TV beelden van de begrafenis, ik kan ze zo weer oproepen.
Het graf van de onbekende soldaat bij binnenkomst in de Abbey doet je stilstaan bij al het leed dat de oorlog teweeg heeft gebracht.
In deze kerk word je stil. Niet alleen van alle pracht en praal maar gewoon door het gevoel.
We blijven dan ook veel te lang hier zitten, maar wat is te lang. Tenslotte MOETEN we niets. O ja, misschien nog even naar Hyde Park, Speakers Corner, Royal Albert Hall, de Wellington Arch. O ja, en we moeten ook nog even ergens wat eten en de voeten moeten ook nodig weer hoog, want oh die benen!!
Dus we duiken snel even een pub in in een van de duurste wijken van Londen, Kensington, eten een vette hamburger met dikke frietjes, drinken een grote cola en een Pint en besluiten dan om alleen nog maar even naar Kensington Palace te gaan waar Diana en Charles woonden.
Het probleem is alleen dat het al half 5 is en de laatste binnenkomst is om 5 uur. En dat terwijl het meer dan een half uur lopen is. De metro is geen optie want die is ook te ver weg van de plaats waar we nu zijn en waar we naar toe moeten.
Dus rennen de vermoeide voetjes met daaraan de even vermoeide benen door het mooie immens grote Hyde Park naar het paleis.
En daar vallen we om 1 minuut voor 5 binnen om vervolgens in sneltreinvaart de regeringsvertrekken van King William en Queen Mary te bewonderen. Helaas mogen we niet in de vroegere prive vertrekken van Diana en Charles dus dat valt een beetje tegen. Het paleis op zich is ook niet dat wat je van een paleis verwacht. De tuinen buiten met de opdringerige , brutale raven en eekhoorns daarentegen zijn een stuk mooier, alhoewel het nog te vroeg in het jaar is om er iets van kleur en fleur te zien. In de stromende regen strompelen we naar de tube die ons in 40 minuten naar station Stratford brengt. Waar ik erachter kom dat ik mijn treinkaartje verloren ben. En dat terwijl ik al dagen het kaartje van Geer en van mij in mijn jaszak houd, zodat HIJ het niet verliest!!!:)
Maar gelukkig kunnen we zo het poortje van het perron doorlopen en binnen no time zitten we hoog en droog met de voetjes op bed. En terwijl ik het verslag tik doet Geer een dutje. Gisteren was het omgekeerd maar eerlijk zullen we alles delen.