Wat hobbels onderweg en Jack the ‘Killer’

De zee lokt. Geen branding meer maar nagenoeg spiegelglad. We staan op nog geen 5 meter van het strand, dus het lijkt de juiste tijd voor een ochtendduik. Car vindt van niet en blijft met Baloe op het strand mijn poging gadeslaan. Mijn voeten en benen protesteren meteen en als ik een duik neem ook de rest van mijn slaperige lijf. Even erdoorheen zegt mijn logica maar een andere inwendige laffe stem roept meteen: “waarom zou je”! Die laatste wint. Na 5 heldhaftige zwemslagen keer ik om en sta weer rillend op het strand.
Wel helemaal wakker. Ontbijtje en dan langzaam op weg richting de boot. Vandaag gaan we het mooie Sicilië weer verruilen voor het vaste land van Italië.

Bij aankomst vorige week hebben we een waypoint aangemaakt voor de Garmin. Moet dus een eitje zijn om weer aan boord te komen. Miep lijkt de weg te kennen maar de bordjes vlakbij de haven spreken haar tegen. We volgen dus maar de bordjes maar dan sta je dus gewoon voor een gesloten hek. Het is een doolhof hier maar uiteindelijk komen we er toch. We hebben al tickets voor de terugvaart dus je denkt dat je zo aan boord kunt. Mis ! Kaartje wordt gecheckt en nieuw kaartje wordt geprint en aan het andere kaartje geniet. Bij het volgende punt wordt kaartje deels afgescheurd. Daarna volgende punt waar kaartje nog eens wordt gecontroleerd. En dat alles binnen een straal van 50 meter, Lekker effectief hier allemaal. Wachten op de boot hoeft gelukkig niet en na 40 minuten zetten we voet aan wal op vaste Italiaanse bodem. Eerst nog even een stukje spaghetti-rijden om van de terminal af te komen, maar dan kunnen we de vaart erin zetten.
Stuk autostrade waar de tunnels en bruggen aaneengeregen lijken, maar vreemd genoeg wordt hier geen tol geheven. Je zou het verwachten bij zoveel kunstwerken.

‘Capo Vaticano’. Ons reisgidsje is lyrisch over dit punt. Dus dat willen we niet missen. Schot in de roos . Prachtig uitzicht vanuit dit hoge punt. Een azuurblauwe zee, een prachtig strand, majestueuze rotsen. Bloeiende struiken en cactussen. Kortom een ansichtkaart. Mooi drone plekje ook, dus laat ik hem even vliegen.

Volgende plaatsje op ons lijstje: ‘Tropea’. De route op kart lijkt eenvoudig maar dat is in Italië geen garantie. Geheel onverwacht zijn hier de wegen versperd. De alternatieve route is vaak gissen. “Miep” doet dan haar best om iets anders te verzinnen maar dat loopt niet altijd even soepel. De verbodsborden voor voertuigen boven 5 ton geven al een indicatie. Weliswaar zijn we maar 3,5 ton, maar dan nog. En dan die gaten in het wegdek! Echt niet normaal. Het is letterlijk slalommen hier. En áls je dan een keer een gat niet meer kunt ontwijken is de klap enorm. Ik verwacht dat ik de hele as onder de auto uitgereden heb maar de schade beperkt zich toch tot Miep die spontaan van de voorruit af mietert en Baloe die geschrokken opveert en me vragend aankijkt.
Het venijn zit hem in het staartje. Eerst een heel laag en mal tunneltje waar we ook maar nèt onderdoor passen en dan via twee haarscherpe smalle haarspeldbochten waar ik diverse keren moet steken bereiken we een strandje.
Hagelwit zand, strandtentje in de buurt met eindelijk eens goede muziek en in tegenstelling tot vanmorgen een prima temperatuur van het zeewater. Of ik ben minder gevoelig dan vanmorgen.

Lekker even zwemmen en genieten van de warme zon. We naderen de 30°. Lijkt ook een prima plekje voor de nacht maar dan komt een heel druk Italiaantje in een auto. Achterin zit een hond. Vanuit de auto wordt hevig gebaard en geschreeuwd. Het gaat duidelijk om Baloe. Ik begrijp dat zijn hond hier zijn territorium heeft en een killer is. Een snijbeweging langs zijn keel moet het gevaar kracht bijzetten.
Wij negeren het verder maar even later komt Borsalino himself aanbenen en geeft aan dat Baloe een probleem is. Baloe vindt hém en zijn geschreeuw een probleem en zet het op een woest blaffen, wat de sfeer niet bepaalt prettiger maakt.
Borsalino verdwijnt weer en komt terug met de “killer” aan de lijn. Het blijkt een Ierse Setter te zijn en zijn hele uitstraling heeft niet de verwachting dat hij van plan is ook maar een vlieg kwaad te doen. Het drukke baasje heeft nu ook een strandwacht meegenomen die zowaar Engels spreekt en heel rustig van aard is. Een eigenschap die ik wel kan waarderen bij een baywatch. Borsalino blijkt de baas te zijn van de strandtent en wij staan op zijn parkeerplaats. De hond, Jack, loopt altijd hier los, is een reu, en baasje verwacht het gevecht van de eeuw als Baloe en Jack elkaar zullen treffen. Intussen hebben we zoveel lichaamstaal van beiden honden gezien dat we ervan overtuigd zijn dat het allemaal best zal meevallen. We laten Baloe los en nadat ze aan elkaars kontje en piemeltje geroken hebben, is voor hun de situatie duidelijk, ze houden het gezellig. Baloe zoekt zijn eigen plaatsje bij de bus op en Jack, (die geen ripper is) mag zijn eigen territorium hebben. Baywatch vertelt nog dat de baas wat druk is en mogelijk 10 euro zal vragen voor de overnachting, maar wuift dat ook weer meteen weer weg. Het zal zo’n vaart niet lopen. Om het ijs nog wat verder te breken gaan we op zijn terrasje zitten en drinken wat. Baas Borsalino blijkt zo gek als een deur òf dronken. Ik vermoed dat laatste. Al rijdt hij wel met een auto, maar dat zegt niks natuurlijk.
En dan wordt het nog gezellig op het terras. Borsalino schreeuwt en dendert over het terras, en als het over ons gaat wordt het welwillend vertaald door de strandwachten die kennelijk de dienst erop hebben zitten en nu ook achter een biertje zitten.

Uiteindelijk sluit de tent, het personeel en baywatches wensen ons een goede nacht en ‘tot morgen’ en ook Borsalino vertrekt met luid getoeter met Jack the NoRipper.
En dan wordt het weer rustig op het strand en zien wij de zon in de zee zakken.

Route: Sant’Aléssio-Messina-Villa San Giovanni-Rosarno-Mesiano-Capo Vaticano-Tropea
Gereden kilometers: 142
Coördinaten slaapplek: N 038° 40. 840’ O 015° 54.413’