De stoeltjes kunnen buiten.

Zondag 12 mei 2019.

Als we ons slaapplekje innemen staan een eindje verderop nog twee campers. Niet ongewoon natuurlijk en zeker niet in Italië. In een van de campers wordt verwoed gewerkt aan het geklop te oordelen. Als het donker wordt, worden de werkzaamheden onverminderd voortgezet en bijgelicht met een zaklamp. Verder zien we niks. Als wij gaan slapen is hij nog steeds druk bezig. Om 4 uur ‘s nachts maakt Car me wakker. Achter ons staat de betreffende camper met lopende motor en een lekke uitlaat te dieselen. Keer op keer wordt gas gegeven. De motor loopt niet echt lekker waardoor er regelmatig een knal en plof te horen is. Volgens Car is dit ritueel al een tijdje bezig en houdt het haar uit de slaap. Maar dan besluit hij met veel gas en weinig snelheid te vertrekken. Proefritje blijkt, want na anderhalf uur komt hij weer terug. De motor loopt nog steeds net zo waardeloos als toen hij vertrok en de uitlaat is nog even lek. Maar kennelijk is hij tevreden, de motor gaat af en de rust keert weder. Bij Car de slaap niet. Resultaat in de ochtend een onuitgeslapen krullenbol met koppijn. Ik heb er geen last van gehad en voel me fit genoeg. De buurman slaapt nu kennelijk zodat we hem niet persoonlijk kunnen bedanken. Dan maar een uitgebreid claxonneren van mijn kant. Je moet tenslotte iets terugdoen voor een buur.

In Innsbruck kunnen we de diesel tank nog eens volgooien voor € 1,29 de liter. Redelijke prijs, want in Italië zullen we heel wat meer moeten betalen. Maar voorlopig kunnen we er ongeveer 1200 km mee verder komen.

Dan komt de klim naar de Brennerpas. We zien de bergtoppen om ons heen steeds witter worden en als we de grens met Italië passeren, verandert de gestage regen die onafgebroken valt sinds de hele reis, in sneeuw.... welkom in Italië. Car gaat nog even shoppen in de plaatselijke outlet hier en ‘scoort’ een jeans. Vlug weg hier want de temperatuur is 2° en met een straffe noordoostelijk wind is de gevoelstemperatuur beneden nul.

We nemen vanaf hier de snelweg richting Toscane. De temperatuur stijgt naar 13°, maar de hoeveelheid regen is navenant. Het valt regelmatig en soms met bakken tegelijk. De pauzes houden we als het bijna niet meer regent en omdat we ons voorgenomen hebben in Italië lekker de stoeltjes buiten te zetten, doen we dat dan gewoon ook. Dat we zelf wijselijk binnen blijven doet niet af aan het goede voornemen. We zijn wel nog zo sportief om Baloe lekker moe te maken met zijn speeltje. En dan weer de nodige snelweg kilometers. De omgeving in Toscane blijft prachtig om te zien, maar de kenmerkende cipressen zijn toch echt nog mooier in de zon en zonder zwiepende toppen vanwege de harde wind. Maar het is niet anders.
We passeren Florence, Siena en nog meer tot de verbeelding sprekende mooie plaatsen, maar laten het bij passeren, temeer omdat we deze in september 2015 al eens uitgebreid bezocht hebben.

Het wordt dus hoofdzakelijk een rij-dag waardoor we na 589 km van de snelweg afbuigen en via een onverhard weggetje terecht komen bij een klein vliegveldje. Op een bord bij het toegangsslagboom staat iets van “entrada” en “privato”, maar dat andere woord kennen we niet. We vermoeden dat dit ‘welkom’ betekent en slaan ons kamp op het keurig gemaaide grasveld nadat we ons er wel nog van overtuigd hebben dat dit dienst doet als parkeerplaats en niet als landingsbaan.


Route: Telfs - Matrei - Bologna - Florence - Sinalunga.
Gereden: 589 km
Coordinaten slaapplek N 043°13.005’. E011°49.213’