Monday,...bloody Monday

Om 1 uur veer ik in mijn bed overeind door een doffe klap die ik hoor. Naast mij klinkt het vreedzame ronken van die kleine. Die kan het dus niet geweest zijn. Ik check de ramen aan de voor en achterzijde van het appartement maar ik kan ook buiten niets ontdekken. Heb ik het me verbeeld? Een droom misschien?
Of is het misschien de voorbode van een vervelende dag.

Als ik ‘s morgens de koelkast open doe is de klap van vannacht verklaard. We hebben een koelkast die ook op standje 2 iets te veel zijn best doet en een blikje cola is bevroren en heeft door de uitzetting het blikje laten ontploffen. Het niet bevroren middelste gedeelte van de cola heeft zich door de hele koelkast verspreid en de spatten zitten overal. Een eruptie die wel een beetje past bij een vulkanisch eiland, al is hier de koude de oorzaak en niet de hitte.

We nemen ons voor om de maandag te laten verlopen zonder noemenswaardige inspanning. Geen lange wandelingen en zeker geen klimpartijen vandaag. Het is weer prachtig weer en tenslotte hebben we ook betaald voor het zwembad en de ligstoelen. Wel moeten er wat boodschappen worden gedaan want vandaag is ook we-koken-zelf-dag.
Het is maar een klein eindje rijden naar een supermarkt en daarnaast is een grote Chinees. Nee, geen restaurant maar een soort Action, maar dan vele malen groter met nog meer rotzooi voor bijna niks. Op Car werkt het als een magneet en ook nu scoort ze wat hoesjes voor haar nieuwe telefoon.
Bij het afrekenen zie ik haar overdreven lang in haar portemonnee graaien. Ik vermoed naar kleingeld. Omdat ik dat getreuzel aan kassa’s haat hou ik mijn pinpas erbij en de betaling is gepiept.
Maar in haar ogen zie ik paniek in plaats van diepe dankbaarheid voor deze genereuze gift mijnerzijds.
Als we naar buiten lopen stamelt ze: “Al mijn geld is weg”. Ik vermoed nog even paniek om niks omdat er wel vaker wat “kwijt” is en haar portemonnee staat bol van dingen die niets met geld uitstaande hebben, zoals kortingpasjes, pasfoto’s, kassabonnetjes en zelfs een medaille van de de heilige Christoffel.
Maar als we alle ritsen en vakjes binnenste buiten hebben gekeerd blijkt er buiten wat munten geen bankbiljet te vinden.

“Hoeveel ben je kwijt” is mijn vraag in de veronderstelling dat het tientjes-werk is. “Zo’n € 450,- zéker” is het onthutste antwoord. “Wat moet je ook met zóveel cashgeld op zak” is mijn nou niet bepaald tactische en begripvolle opmerking. De tranen in haar ogen dwingen me echter om niet nog meer “bijdehante” opmerkingen te plaatsen en we proberen te achterhalen wat er gebeurd kan zijn. Vreemd dat verder niets verdwenen is. De dief in kwestie heeft de tijd gehad om op het gemak de portemonnee te zoeken en het papiergeld eruit te nemen. Alles weer keurig dichtritsen en terugleggen in de rugzak. We komen er niet goed uit waar en wanneer dit moet zijn geweest. Zover we ons kunnen herinneren is de rugzak slechts een keer tijdens het avondeten in het afgesloten appartement geweest en een keer in de auto bij onze laatste klauterpartij. Maar in beide keren zijn we zeker dat alles afgesloten was.
Het drukt de stemming behoorlijk, maar we laten ons niet uit het veld slaan en doen inkopen en nog twee caches bij het vliegveld.

Bij de receptie van het appartement halen we nog even verhaal. Zou het kunnen dat een van de medewerkers tijdens de schoonmaakbeurt in de verleiding is geweest ? Uiteraard wordt dit in alle toonaarden ontkent, temeer omdat op zondag niet schoongemaakt wordt en er dus niemand binnen is geweest. Dat klinkt ook weer plausibel natuurlijk en we druipen af.

“Bel je verzekering eens en kijk of er wat cashgeld mee-verzekerd is” is mijn wel terzake dienende ondersteunde opmerking.
En dan blijkt een telefoontje naar Univé niet alleen een begripvolle medewerkster op te leveren, maar wordt meteen de schade voor het maximum bedrag van € 250,- dat hiervoor staat, vergoed en onmiddellijk op de rekening van Car gestort. Dát is pas service. Hulde voor Univé voor de snelle afhandeling.

Nu de schade beperkt is, gaat de stemming wat omhoog en zakt de emotie. We nemen een frisse duik in het zwembad (goed uit te houden trouwens) en vlijen ons neer op de ligbedden en genieten van de zon. Niet te lang, want her en der zijn de velletjes aardig rood aan het worden.
Na onze siësta nog even een wandeling via het kust-pad naar het naburige stadje ‘Caleta de Fuste‘ met onderweg een cache die samen met Nederlanders cachers wordt gevonden. Nog even een flinke pint bier en dan de wandeling terug. Car tovert een smakelijke eenvoudige maaltijd bij elkaar en we sluiten de dag verder rustig af.