Enerverend zuiden

Terwijl de meeste feestgangers nog in bed liggen rijden wij om kwart over 9, na een overvloedig ontbijt, het terrein van het hotel af. Vandaag gaan we naar het uiterste zuiden van het eiland. Tenminste, tot daar waar we mogen komen met ons beperkte ‘autoverzekeringsbudget’.
Een paar kilometer ten zuiden van ons hotel ligt het kleine dorpje Las Salinas waar een museum is gehuisvest over de winning van het zout. Dit werd vroeger gebruikt voor de visfabriek in de hoofdstad. Toen deze fabriek moest sluiten was ook al dat zout niet meer nodig. De zoutpannen zijn nu weer geactiveerd om toeristen hiermee te laten kennismaken. Op het terrein ligt een cache, maar wij omzeilen de entree door over het strand naar binnen te gaan. Onder het toeziend oog van het skelet van de vinwalvis, die hier in 2000 aanspoelde loggen we de cache en laten het museum aan de toeristen over.

De FV wegen die het hele eiland doorkruisen zijn overal breed genoeg om een vliegtuig op te laten landen. En die zou van auto’s geen last hebben, want die rijden er nagenoeg niet. Alleen rond de kleine steden is er wat verkeersdrukte, maar we zijn nog geen file of stoplicht hier tegen gekomen.

Vanaf de FV2 buigt de weg af naar de Barranco de Pozo Negro. De 5 kilometer lange kloof is door een zwarte lavastroom doortrokken en ziet er uit alsof het pas kortgeleden gestold is. En dat is ook zo, want kort geleden betekent hier 20.000 jaar geleden, omdat Fuerteventura al 22 Miljoen jaar bestaat. Het gehucht stelt niets voor, wij gaan er voor een cache die hoog op de berg ligt en van waaruit je een prachtig uitzicht hebt op de zwarte baai.

We zijn nog geen dorpje tegengekomen onderweg waar we iets te eten kunnen kopen, maar in mijn diepvriestasje zit altijd wel een koud biertje voor Geer en wat lekkers om te snaaien. Een bankje aan het strand van Las Playitas, met uitzicht op een paar stoere windsurfers, de zon in de nek, een stuk Mars, een paar Mariekoekjes en wat gekookte eitjes: wat wil een mens nog meer?

We willen vandaag naar Morro Jable, voor ons houdt daar Fuerteventura op, de weg tot aan de kaap is 20 kilometer onverhard en helaas mogen we daar met onze niet ‘all inclusieve’ autoverzekering, naar toe.

Maar ergens boven in de bergen liggen 2 caches met een geweldig uitzicht over de westkust van het eiland. Volgens de Duitse beschrijving is de weg geasfalteerd en goed te doen. En dat klopt ook, tenminste de eerste honderd meter. Daarna wordt het hommeles en is er geen asfalt meer te bekennen. Ik vind het een “doe maar niet Geer” weg, maar dat zeg ik ook dit keer weer tegen dovemansoren. Als we een paar honderd meter aan het klimmen zijn gaat er opeens een rood lampje op het dashboard branden: volgens Geer is het de ingebouwde GPS die waarschuwt dat we hier niet mogen komen. (Geintje) Ik ben een held en wil eigenlijk best wel terug, maar “het autoverhuurbedrijf heeft nu toch al de boete van mijn creditcard afgeschreven” zegt Geer laconiek en we rijden door tot de top. Ingehaald door zes 4x4 auto’s die wellicht wel voor dit soort wegen verzekerd zijn.
Het uitzicht is inderdaad prachtig, in de diepte de witte verlaten stranden met rondom de zwarte rotsen. Als we op zoek gaan naar de cache krijg ik het opeens Spaans benauwd, het pad is steil, smal en de afgrond is diep. Ik ga niet,
maar Geer klimt moedig naar boven en ik blijf met de rugzakken midden op de rotsen staan. Voor mijn gevoel blijft hij eeuwig weg, op mijn roepen krijg ik geen antwoord en in gedachten zie ik hem al in de diepte storten. Als ik na een half uur opeens zijn grijze kop de hoek om zie komen, moet ik wat tranen wegduwen. Ik zag mezelf al dat hele eind naar beneden rijden over die rotweg:)
“Kutcaches” mompel ik hardop.

Om de spanning weg te drinken zoeken we in Morro Jable een terrasje op en is alles snel vergeten en log ik ook die cache die Geer wél heeft gevonden, maar waar ik niet de credits voor zou moeten krijgen.
Het gezellige Morro Jable moeten we jammer genoeg snel verlaten, het is nog een hele rit naar ons hotel. Weliswaar over die wegen waar een vliegtuig landen kan, maar waar wij ook niet harder dan 100 mogen rijden met onze Volkswagen.

We zijn precies op tijd terug in het hotel om aan te schuiven aan het lopend buffet. Voor 14 euro, inclusief drankjes, gaan we ons helemaal te buiten. Tenminste ik, Geer houdt het bij 2 keer zijn bord volscheppen en één toetje. Maar ik vind dat ik wel wat meer verdiend heb na zo’n spannende dag.
Hoeveel ik heb gegeten zal ik maar niet vermelden, maar na 22.000 stappen en evenzoveel verbrande calorieën vandaag, zal ik echt geen kilo zijn bijgekomen.

Route: Costa Antigua- Pozo Negro-Las Playitas-Tarajalejo-Pico de la Zarza-Morro Jable en retour.