De epiloog (en het lampje)

Gewoontegetrouw heeft Car op de dag van vertrek een slechte nachtrust en is ruim vóór de te vroeg ingestelde wekker wakker. Ik probeer nog een half uurtje mee te pikken, maar dat is tevergeefs. “Laten we maar heel op tijd de auto gaan inleveren, voor het geval dat ze problemen maken”, klinkt het ietwat gespannen en nerveus. Mijn (doem)scenario’s van voorgaande dagen hebben niet het laconieke effect op haar gehad zoals ik het had bedoeld.

Bij het inleverpunt komt een kordate dame met een handheld terminal het hokje uit. Tikt het kenteken op haar mobiele apparaat en houdt me het voor de neus. “Is this your e-mail adress sir”. Ik knik bevestigend. “The fueltank is full?” Ik knik weer bevestigend en verwacht nu dat ze het controleert en ook om de auto heen zal lopen op zoek naar schades. In plaats hiervan houdt ze me weer het scherm voor en laat me tekenen voor correcte afgifte waardoor het deposit bedrag weer op mijn creditcard zal worden bijgeschreven. Ik wil haar de contactsleutels overhandigen maar ze vraagt of ik zelf even de auto nog in het daarvoor bestemde parkeervak wil plaatsen. Zij niet moeilijk doen dan ik ook niet, dus dat doe ik graag voor haar.
Car heeft het op een afstandje gade geslagen en had deze snelle afwikkeling totaal niet verwacht. De “hier-komt-zeik-van” frons op haar voorhoofd maakt plaats voor een stalende lach en ruim op tijd kunnen we in checken.
Ik stel nog even voor om toch nog even langs de uitgifte balie van het verhuurbedrijf in de aankomsthal te gaan om me uit te laten leggen hoe dat nou zit met dat lampje.... ;)
“Als je het maar laat” is haar resolute commentaar en stevent de vertrekhal in.

Dit keer zijn al mijn zakken écht leeg en smokkel ik ook geen vloeistoffen naar binnen. Toch is de security wéér niet blij met me. Mijn rugzak herbergt zaken die hij op het beeldscherm niet herkent en dus niet vertrouwt. Dus dat wordt uitpakken. Hij is vast geen geocacher want al deze normale zaken zoals twee zaklampen waarvan een ultraviolet, twee magneten, waarvan een uitschuifbaar en een flexibel met grijpertje, en twee externe laders legt hij demonstratief in een apart bakje. Mijn Garmin gps ziet hij aan voor een mobiele telefoon. Dan nog wat attributen die het leven van een geocacher gemakkelijk maken en ik ben hem uitleg verschuldigd. Ik probeer het allemaal samen te vatten door hem uit te leggen dat ik een avonturier ben en al deze zaken echt nodig heb om te overleven. Met ietwat samengeknepen ogen hoort hij mijn uitleg aan, snapt er waarschijnlijk geen zak van, maar omdat het geen verboden voorwerpen zijn, mag ik het, nadat het allemaal nogmaals door de scanner is gegaan, meenemen. Ook hier staat Car op afstand met een grijns op haar gezicht het tafereel gade te slaan. “Zie je nou waarom ik altijd vroeg wil vertrekken, jij hebt altijd zeik.”

De vliegtijd vliegt voorbij en keurig op tijd landen we op Weeze. Op weg naar de uitgang zie ik een oude man onwel worden en wankelend steun zoeken bij een afrastering. Samen met een medewerker van het vliegveld ondersteunen we hem en voorkomen dat hij tegen het beton smakt. Volgens zijn vrouw, die hulpeloos toekijkt, is haar man hartpatiënt. De ambulance van het vliegveld is binnen no time ter plaatse en neemt hem van ons over. Na een bemoedigend schouderklopje voor de vrouw laten we het tafereel achter ons.

Na nog 90 minuten rijden en 10 minuten file kunnen we een dolblije Baloe in de armen sluiten. Nou ja, sluiten. Hij vliegt van gekkigheid van de een naar de ander. Niet dat hij blij is dat hij bij Ramona weg mag, want daar heeft hij het meer dan uitstekend gehad. Hij heeft hier heerlijk kunnen ravotten samen met haar 4 honden en is volgens Ramona een beetje verliefd geworden op een van de teefjes. Helaas een domper voor zijn ego want wederzijds was het niet en hooghartig heeft ze hem op afstand gehouden. En dat op Valentijn.... de bitch.

Maar van Ramona mag hij graag nog eens terugkomen. En ook wij zijn helemaal tevreden met de manier waarop hij door haar is opgevangen. Ramona, bedankt voor de goede zorgen en super dat je ons regelmatig filmpjes stuurde waarop we konden zien hoe hij lekker liep te ravotten.

We hebben weer een heerlijk weekje achter de rug. Met nog beter weer dan we hadden verwacht. Fuerteventura heeft haar naam gelukkig niet waar gemaakt. Slechts een licht briesje en verder volop zon en temperaturen die opliepen tot 27° C , en in de nacht niet verder zakten dan 17°
De bezienswaardigheden van dit eiland zijn beperkt. En als je van bomen houdt kun je hier beter wegblijven. Door de droogte op het eiland en de kap van de bossen die hier ooit stonden is het eiland overwegend kaal op wat palmbomen na en uiteraard cactussen en vetplanten. Maar ook dát heeft zijn charme. Strand is er meer dan genoeg, zowel in de kleuren wit en zwart. Voor (kite)surfers een Walhalla. En dan kun je er ook eindeloos wandelen. De wegen zijn er zonder meer subliem, zodat ook motorrijden hier een lust is . Overal strak asfalt en zelfs op de onverharde wegen (lees: zonder asfalt) kun je prima rijden ;) Wat ons opviel is het groot aantal campers. Vrij kamperen is hier toegestaan dus we hebben vaak jaloers gekeken als ze weer eens op fantastische plekjes stonden.

Voor ons heeft Fuerteventura geen geheimen meer nadat we 7 dagen over het eiland hebben kunnen crossen. Wel nog wat niet gevonden caches maar we zijn er met 43 heel tevreden.

Oh ja, en dan dat lampje nog. Waarom ging dat nu branden als ik op een onverharde weg reed......?
Geen idee.