De overtocht

‘Senigallia , ‘niks bijzonders’ schreef Geer gisteravond nog. Daar komen we van terug als we vanmorgen door het stadje rijden, op weg naar de boot. De rivier de Misa deelt de oude middeleeuwse stad door tweeën. Het centrale plein is ieder morgen het decor van een druk bezochte markt en veel terrasjes en winkeltjes sieren de straten. Helaas moeten we een bezoekje aan de stad uitstellen, want er wacht een boot op ons.

Vanuit Senigallia is het maar een half uurtje rijden naar de haven van Ancona en hoewel onze boot pas om twee uur vertrekt staan we al om tien uur bij de incheck-balie. Minoan heeft blijkbaar de afgelopen jaren goed geboerd want ze zijn verkast naar een beter uitziend gedeelte van de grote hal waar alle ferries bij elkaar zitten.

Nadat de tickets zijn geprint mogen we meteen naar de gate rijden, zo’n kilometer verderop. Inmiddels bekend terrein, want we maken deze overtocht nu al voor de zesde keer. Er staan pas een paar campers en vrachtwagens maar we weten uit ervaring dat dit heel snel kan veranderen.
We hebben tijd zat om nog even de stad in te lopen, ik wil nog voor een nieuw horloge kijken en we moeten nog geld pinnen. Dat laatste is zo gebeurd, een nieuw horloge is een andere zaak. Veel geld wil ik daar niet voor uitgeven, maar winkelen in Ancona is duur. En van een horloge op de markt kopen heb ik mijn bekomst gekregen. Een paar jaar geleden dacht ik een koopje te hebben door op de markt in Ancona er een te kopen. Helaas heeft dat de overtocht naar Griekenland niet gehaald, toen was het al kapot. Zonder horloge, maar wel mét geld lopen we de haven weer in, waar tot onze grote schrik de auto’s al de boot oprijden. Het is nog geen twaalf uur.
De rij auto’s achter ons busje staat al ongeduldig te wachten maar we laten ons niet opjagen. Tenslotte vertrekken we pas om twee uur. Als we de boot oprijden, probeert een schreeuwende Italiaanse medewerker van Minoan Lines Geer van de wijs te brengen. “ look in my eyes en not in the mirror”, roept hij ongeduldig terwijl hij met driftige gebaren wijst waar we het busje moeten zetten. Ook dat zijn we inmiddels gewend, maar leuk vind ik het nog steeds niet. Als we uitstappen is hij de vriendelijkheid zelf, “ deck 5 is the garage, don’t forget”. Maar ook dat weten we inmiddels.
Met Baloe alle trappen op tot aan deck 11 gaat wonderbaarlijk goed. Als we een plekje in de schaduw hebben gevonden gaat hij onder tafel liggen en laat zich af en toe eens aanhalen door meereizende passagiers.
Voordat het schip om half drie überhaupt vertrokken is hebben wij al lekker gepicknickt, over het dek gewandeld en we zijn zelfs al om de beurt in onze hut gaan douchen.
Het is druk aan boord, de zon schijnt en van het zwembad wordt flink gebruik gemaakt. Een heel andere overtocht dan die twee maanden geleden naar Ierland. Die was rustig en gezapig. Nu rennen er kinderen rond, er zitten mensen te kaarten, en hondjes lopen met hun baasjes over het dek om de tijd te verdrijven. Geer is al drie jaar bezig om zijn boek uit te lezen, ik heb dat van mij aan het einde van de middag uit. ( Drie dagen geleden aan begonnen:)
Om een uur of zeven wordt het fris aan boord en zoeken we onze hut op. Baloe loopt wat onwennig rond maar vleit zich dan met een diepe zucht tussen de twee bedden in.
De avond is nog vroeg maar om half zes Griekse tijd loopt onze wekker af, dus na nog een rondje over het dek en langs de winkeltjes duiken ook wij de kooi in.
Kalinichta.......



Route: Senigallia-Ancona
Gereden kilometers: 35