Onaangename verrassingen.

Het begint rond 3:45 h vannacht als een koekoek in de zeer nabije omgeving voor klok meent te moeten spelen en dat erg lang vol houdt. Toch vallen we weer in slaap tot 6:20 h als spontaan de wekker op de mobiel van Car afgaat. Weer wakker. Na een kwartier nog eens, want in plaats van af te zetten heeft ze hem op sluimer gezet.

Niet helemaal fit staan we om 7:45 h op.
Onaangename verrassing nummer een. Gisteren zijn we vergeten de poepdoos te legen en die zit overvol. Voor mij niet erg maar Car moet poepen en die houdt niet zo van dit soort ontspannen in een natuurlijke omgeving.

Dus spoort ze me aan om snel te vertrekken naar een dorpje 6 mijl verderop waar we gisteren een openbaar toilet zagen. Maar dan volgt een volgende onaangename verrassing. Ik ontdek dat mijn linker achterband totaal leeg is. Snel vertrekken is er niet meer bij en terwijl Car tussen de struiken verdwijnt, duik ik gewapend met boordgereedschap onder de bus.
Reserveband loskrijgen lukt nog wel. Opkrikken wonderwel ook, maar de bouten geven geen krimp.

Onaangename verrassing nummer drie. We hebben geen ontvangst op onze mobieltjes en kunnen zodoende ook niet om hulp bellen. Er staat nog een camper in de buurt. Het zijn Zwitsers en we vragen hen om naar het volgende dorp te rijden om daar hulp voor ons te regelen. Eerst probeert de man nog even of hij beweging krijgt in de bouten, maar zijn uiterst iele figuur zou al moeite hebben met het losdraaien van een gloeilamp, dus dat schiet niet op.

Dan komt op het stille weggetje plotseling een auto met aanhanger aangereden, waarop een graafmachientje staat. Ik gebaar hen te stoppen en dat doen ze meteen. Drie potige wegwerkers met het nodige gereedschap aan boord. Bereidwillig gaan ze aan de slag om de bouten los te krijgen. Maar zelfs Scotty, de breedste van het trio, krijgt er geen beweging in. John,zijn maat, is goed in coachen en zet hem met een paar 'fucking' krachttermen tot grote inspanningen aan. Ik zie de moersleutel langzaam doorbuigen maar de bouten geven nog steeds geen krimp.
Dan komt hun eigen boordgereedschap tevoorschijn maar ook hiermee geen resultaat. De plicht roept en een van de drie laadt inmiddels de graafmachine van de aanhangwagen af, om in de buurt aan de slag te gaan. "We don't let you down mate", is echter de geruststellende mededeling en de andere twee beloven terug te rijden naar het dorp 6 mijl verder, om zwaarder materiaal te gaan halen. Na een half uurtje zijn ze weer terug. En met een zware moersleutel met verlengbuis lukt het hun uiteindelijk om de zaak los te krijgen. Hierna wisselen ze ook nog de band, en dat ze niet alleen domme kracht hebben bewijst de zorgvuldigheid waarmee ze hem monteren en de wielmoeren vast draaien. "Dubbelcheck me Scotty" is een veelgehoorde opmerking van John naar zijn maat. De rest van de zinnen gaat in onvervalst Schots waar we niet veel uit kunnen opmaken. Nou 'fuck' dan weer wel ;)

We krijgen het advies om naar de dichtstbijzijnde garage in het dorpje Tongue te rijden, zo'n 40 km verder. Daar zou Neil een garage drijven en hij zou ons beslist wel helpen.
Ik heb daarna moeite om £ 20,- aan ze te slijten. No way mate! Maar als ik aandring om er een biertje voor te kopen, komt de twijfel. "Scotty, he wants us to drink a beer. You agree wit that? " En voor dat argument gaat ook Scotty door de knieën, zodat ze het bankbiljet nog steeds aarzelend accepteren. Ik ben superblij met hun hulp zodat ik het er graag voor over heb.

Met de nodige vertraging gaan we ons todo lijstje voor vandaag toch nog even afwerken.
Eerst het "John Lennon memorial center" net buiten Durness. Een eenvoudig maar toch indrukwekkend plekje in de plaats waar John vroeger met zijn tante en later met Yoko Ono vaker op vakantie kwam. Op een grote gedenksteen staat gebeiteld: "In my life I loved them all". Een mooie zin voor deze goedmoedige muzikant, die helaas door een gek werd vermoord, enkel om zijn teksten.

Dan hebben we nog de grotten van Smoo. Een indrukwekkende zandsteen grot, met interne waterval. Vrij te bezoeken, maar het is ook mogelijk om met een klein vlotje nog dieper in de grot te varen. Dat laatste houden we voor gezien. We moeten nog wat inkopen doen en ook nog anderhalf uur rijden naar de garage,

De werkplaats van Neil vinden we pas als we informeren in het plaatselijke winkeltje. De garage is niet meer dan een golfplaten schuur met ongelooflijke rotzooi. Geen brug maar een onooglijke put waar het werk gedaan moet worden. Maar met vriendelijk en behulpzaam personeel. Neil heeft zelfs een werknemer die de klus gaat klaren. Na wat zoekwerk blijkt een venijnig stukje metaal de boosdoener te zijn. Band demonteren, goed nakijken op beschadigingen, zorgvuldig prop aanbrengen en monteren. Ook hier check en dubbelcheck en bereidwillig de reserveband weer op de plaats en de geplakte band monteren. Uurtje werk toch wel. Kosten? £ 15,- en dat valt me reuze mee. Daar kom je in Nederland echt niet mee weg.

Op een heuvel midden in het gehucht Armadale slaan we ons kampement voor de nacht op. We hebben een mooi uitzicht op de gelijknamige Bay, samen met de ongeveer 30 woningen om ons heen.

O ja, het potje is ook weer geleegd, zodat we dat ook weer op 'ons gemak', kunnen doen. En buiten verwachting hebben we hier ook nog 3G en kunnen we het verslag online zetten.
Tot slot dus nog een aangename verrassing.

Route: Durness - Tongue - Armadale.
Gereden: 90 km
Coordinaten slaapplek. N58°33.190'. W004°05.252'