Slenteren door Dorsoduro

Heerlijk geslapen in ons hotelletje in het achteraf steegje. Het voordeel van een achterafje is dat het er heerlijk rustig (kan ) zijn. Het was gisteravond nog geen 9 uur toen onze koppies de kussens raakten. Niet verrassend natuurlijk na zo'n vermoeiende nacht en de reis die er op volgde. Maar om half 8 knorren onze magen en na het kopje thee dat Mia mij op bed brengt (jaha Geer, dat gaat wel wat anders als ik met jou op stap ben he:) vertrekken we naar het naburige hotel waar een heerlijk ontbijt staat te wachten. We zijn maar net op tijd om een tafeltje te bemachtigen want de eetzaal ( nou ja, zaaltje) loopt op dit vroege uur al aardig vol.

Na de recensies op internet te hebben gelezen zijn we verbaasd dat er nog zoveel keus bij het ontbijt is. Maar goed, je hebt altijd wel mensen die iets te klagen hebben.

Rond half 10 stappen we met de wegen, oh nee die heb je hier niet, de kanalenkaart, de waterwijzering, het hotel uit. Vandaag staat de deftige wijk Dorsoduro op het programma ( dat ik natuurlijk alweer weken van tevoren in de kop had!) Deze wijk beslaat het grootste stuk stevige bodem van Venetië en is erg geliefd bij rijke buitenlanders. Behalve bij de La Salute-kerk en het Accademia, waar de rijkste verzameling Venetiaanse kunst ter wereld wordt tentoongesteld, zijn hier verrassend weinig toeristen te zien. De vele pleintjes met bijbehorende bankjes worden vandaag dan ook volop door ons bezet gehouden. We genieten van het zonnetje en de vele duiven om ons heen die op mijn koekjes afkomen genieten volop mee.

Op de vele trappen bij de La Salute basiliek zitten toeristen te genieten van de drukte op het Canale Grande. In de verte horen we een politie- of ambulanceboot voorbij scheuren. Later krijgen we van Rianne een sms waarin ze vertelt dat er bij de Rialtobrug twee boten op elkaar zijn geknald waarbij een Duitser om het leven is gekomen. Zo zie je maar dat er niet alleen op de weg ongelukken gebeuren.
We zitten goed en wel boven aan de trappen van La Salute als mijn zonnebril wel 25 treden naar beneden rolt. Blijkbaar slaak ik zo'n vermoeiende zucht en trek daarbij het bijbehorende gezicht dat een jonge Israëliër het niet over zijn hart verkrijgt om mij al die trappen naar beneden te laten sjouwen. En dus heb ik binnen no time mijn bril weer daar waar die hoort: op mijn hoofd. Oh nee, voor mijn ogen bedoel ik natuurlijk.

Over de Fondamente Zattere, die zich uitstrekt langs de hele zuidkust van Dorsodoru, wandelen we terug richting de Piazzale Roma waar vanmorgen onze wandeling begon. Intussen hebben we gemerkt dat Venetië erg duur KAN zijn, maar er zijn ook genoeg restaurantjes, terrasjes, winkeltjes waar je voor een prikkie kunt eten en leuke spulletjes kunt kopen.

Vanmorgen zijn we aan het begin van de wandeling langs een stalletje gekomen waar een prachtige tekening, schilderij, aquarel, olieverf ding hing. ( ik weet het verschil niet dus ik noem het dan maar een schilderij:)
De verkoper vraagt 15 euro maar we zijn net vertrokken en ik heb dus geen zin om het de hele weg mee te sjouwen. En als ik zeg dat ik straks terug kom vraagt hij opeens 12 euro.
Hij trekt een lang gezicht als ik niet overstag ga maar wij lopen stug door. Als we op de terugweg langs hetzelfde kraampje komen staat er een andere knul en ik bereid me al voor dat ik het hele verhaal moet vertellen. Ik heb me al voorgenomen dat ik ga liegen en dat ik zeg dat ik hem vanmorgen voor 11 euro kon krijgen. Als ik vraag wat het ding kost zegt de knul: "10 euro" Uiteindelijk krijg ik hem met een big smile mee voor 9 euro. En als Mia ook nog eentje koopt zeg ik gewoon dat ze maar 8 euro betaalt en ook dat is genoeg! Ik ben blijkbaar vroeger toch een klein handelaartje geweest!

Een opgeruimde, schone kamer wacht op ons en met mijn laptopje verdwijn ik de tuin in om dit verslag te schrijven. En met een heerlijk kopje thee dat Mia me weer brengt eindigt de dag net zoals hij begonnen is. Oh nee, ik vergis me, straks gaan we nog even shoppen in onze winkelwijk. Daar is het gisteravond niet meer van gekomen.