Griekse perikelen

Rustig wakker worden is er vanmorgen niet bij. Ik dacht gisteravond al iets gehoord te hebben, maar dat kon ook verbeelding zijn. Piepende kuikentjes en kakelende kippen. Een boerderij in de buurt? Nee, gewoon een veehandelaar die het blijkbaar de moeite waard vond om hier de nacht door te brengen met zijn levende have: kippen die dus kalkoenen blijken te zijn en heel veel jong grut. Ik beklaag mensen uit de camper die er vlak naast staat. Maar als ze er echt last van zouden hebben, waren ze wel weggereden. Bij mij moet het muisstil zijn als ik wil slapen.

Om acht uur vanmorgen liggen Baloe en ik al in het water. Hij zwemt nog verder de zee in dan ik en heeft er duidelijk plezier in. Een echte waterrat dus. Als ik eruit ga valt hij me bijna aan om duidelijk te maken dat ik moet blijven zwemmen.
We hebben een rustige morgen op het ‘Bubble’ strand, maar we willen toch vandaag nog naar Lefkas waar Nanda, Vangelis en de kleine Danaë wonen. En dat is toch nog een kleine 100 kilometer rijden.
Volgens mijn reisgids moet er in de Ambracische golf een grote populatie dolfijnen zwemmen. Het ligt toch op de route naar Lefkas en we zijn er nog nooit geweest.
De golf is een van de grootste en belangrijkste wetlands in Griekenland met een grote ecologische waarde. Er leven meer dan 200 verschillende vogelsoorten waarvan zes zeer bedreigd zijn. Maar de grootste attractie zijn toch de vele dolfijnen. ‘Eco-cruising’ , in de haven van Preveza is dé specialist waar we moeten zijn voor een boottocht over de golf. Maar de enige boten die we zien zijn grote zeil- en motorjachten en wat kleine bootjes die ‘fishingtrips’ aanbieden. En dat zoeken we dus net niét. Inmiddels is het bloedheet geworden en willen we niets liever dan de zee ín duiken en dan niet vanaf een schip. :)

Als we over de dam Lefkas stad inrijden valt ons meteen de enorme drukte op. Dat zijn we van eerdere jaren niet zo gewend. Ook op het standje waar we hebben afgesproken met Nanda en Danaë is het een komen en gaan van auto’s en campers. We vinden toch nog een plekje achter de camper van een Frans stel waarvan de hond, een New Foundlander, heerlijk in de zee ligt alsof hij in zijn mand thuis ligt. Baloe en ik duiken ook even het water in en net als we weer aan de kant staan komt er een politieauto aanrijden die het Franse stel, waarvan de hond nog steeds in het water ligt, maant om aan de kant te komen. Gebaren en stemverheffing, het is overduidelijk dat het niet geoorloofd is om hier een hond in het water te laten. Wij hebben geluk, Baloe is net weer aangelijnd.

Even later komt Nanda aangereden met Danaë op haar arm en haar hond Licos aan de riem. Een onstuimige begroeting, want Baloe heeft zich inmiddels losgetrokken van zijn riem. Die ziet een hond en wil dan niets liever dan spelen.
Omdat de weg waar we staan toch wat druk is om de honden los te laten, rijden we naar de plek waar we vier jaar geleden Vangelis en Nanda voor het eerst hebben ontmoet. We hadden toen al vele verhalen over hun gehoord van haar vader Henk, die met ons bevriend is en in Maastricht woont.

Nu is er helaas een stuk vangrail geplaatst en kunnen we ook deze plek niet meer bereiken. Een stukje verderop is wel nog een plekje waar we op kunnen rijden, dichtbij het strand waar ook een kleine cantina bij staat. We hebben net onze stoeltjes buiten gezet, Danaë loopt lekker rond, Licos ligt aan de riem en Baloe ligt binnen. En dan komt de eigenaar van de cantina, dat goed dertig meter verder ligt, op zijn scootertje aangereden. Een grote Griekse bek wordt opgezet, daar lusten de honden geen brood van. Waar hij echter geen rekening mee gehouden heeft is dat Nanda vloeiend Grieks spreekt en hem dus meteen op zijn nummer kan zetten. Hij scheldt nog wat na en rijdt dan weer terug naar zijn dertig meter verderop gelegen cantina.
Volgens Nanda is de mentaliteit op het eiland de laatste jaren behoorlijk veranderd en gunt niemand meer iets aan de ander. De politie wordt meteen gebeld zodra iemand een hond in het water betrapt. Campers worden geweerd op plekken waar je voorheen zonder problemen mocht staan. En toch blijft het voor haar dé plek om te wonen.
Een uurtje later komt de man op hoge poten, oh nee, weer met de scooter, en sommeert hij ons om meteen te vertrekken anders belt hij de politie. Nu zijn we normaal niet zo onder de indruk van zulke dreigementen maar we breken toch maar de boel op. Nemen hartelijk afscheid van Nanda en Danaë met de belofte om morgen op de koffie te komen.


Na een tip van Nanda, die het eiland natuurlijk op haar duimpje kent, vinden we een prachtige plek aan de rand van de zoutmeren van Alikes, net voor het kleine vissersplaatsje Lygia. Lekker rustig, geen last van humeurige Grieken of politie, maar dit keer alleen van muggen, heel véél muggen.
Terwijl ik het reisverslag schrijf, gaat Geer ze te lijf met een elektrische vliegenmepper en de een na de ander vindt een vroegtijdige dood.....

Route: Plataria-Preveza-Lefkas-Lygia
Gereden kilometers: 135
Coördinaten slaapplek: N 38°48.723’ E 020°43.795’