Christós Anésti
Door: Gerard
Blijf op de hoogte en volg Carry
07 April 2018 | Griekenland, Sidárion
Was ik verrast? Jazeker wel. Maar niet tot het laatste uur. Het is één keer voorgekomen dat ik tot 30 min voor het uitstappen in Amsterdam AirPort niet wist waar ik heen ging, maar dit keer wist ik de bestemming al een paar weken voor vertrek.
Wat logisch combineren, een iets te doorzichtige aanwijzing, “We gaan daar Pasen vieren”. En een van de grootste kwellingen van Car is het dan om nog iets voor zich te houden. Haar lol in de voorbereidingen is dan al tot het kookpunt gestegen en kan ze het niet langer vóór zich houden ;)
De vliegreis vanaf Eindhoven verloopt vlotjes met alleen wat turbulente hobbels boven de Alpen en bij de landing moet de piloot flink in de ankers vanwege het korte baantje. Tijdens de landing hebben we trouwens een mooi uitzicht in de slaapkamers van de huizen links van ons op de berghelling. Het is allemaal wat krap hier.
Deze keer kunnen we de formaliteiten van onze vooraf geboekte huurauto gewoon afhandelen bij een balie in de vertrek-/aankomsthal. Dat lijkt een stuk professioneler dan bij een jong ventje ergens op een gewone parkeerplaats; dat hebben we ook al eens gehad bij de low budget verhuurbedrijfjes
Maar de rij voor de balie schiet niet erg op. Voor ons staan twee klanten die erg druk zijn met het personeel aan het verstand brengen dat ze het ergens niet mee eens zijn.
Als wij aan de beurt zijn lijkt het in eerste instantie vlotjes te verlopen. Wel moet alles weer worden ingevoerd in het systeem hoewel dat ook al online is gedaan. Op elk papiertje en kassabonnetje moet steeds apart een handtekening gezet worden. Maar dan ontdekt ze iets dat niet helemaal klopt. Car heeft online opgegeven dat we de auto om ongeveer. 22:30 h zullen ophalen. Het is nu echter 20:00 uur en dat klopt dus niet. “Is de gereserveerde auto er dan nog niet”, is mijn quasi verontruste opmerking? Jawel, maar we zijn gewoon te vroeg. Dus we moeten nog maar even twee en een half uur wachten. “Maar de sleutel ligt achter U op dat tafeltje,” is mijn hoopvolle tegenwerping. Naast die paarse krokodil denk ik er nog bij. Maar zo simpel is het niet. “Rules are rules” is het on-griekse antwoord van de dame en er moet een nieuw formulier worden ingevuld als ik de auto nu al wil meenemen. Lijkt me buiten de extra tijd die dat weer kost geen probleem, dus doet U dan maar. Ik hoor mensen achter mij zuchten. Maar dat kost 27 euro extra... nu zucht ik ook. “Sorry sir, that are ..... “the rules”, vul ik zelf maar aan. Mijn creditcard gaat weer in de gleuf en dan moet ik voor dit bedrag de pincode invoeren. Uhhhh, die gebruik ik niet zo vaak en weet ik dus niet uit mijn hoofd. Pinpasje dan maar. Maar dat mag niet van haar baas. “The rules sir”. Car weet wel de pincode van haar creditcard maar dat mag ook weer niet. “Only the card of te driver madam. Also rules from the boss”. Dat wordt dus even zoeken in mijn mobieltje en wat meer gezucht in de rij voor de balie. Maar dan lijkt alles in orde. Ik krijg een stapeltje formulieren mee en moet me melden bij een medewerker op de parking. Ook daar staan weer mensen hevig te gebaren en met stemverheffing te discussiëren . Goh... hoe kan dat toch zou je denken. Maar deze “lastige” klanten poeiert de man af en dan zijn wij aan de beurt. Dan komt het meisje plots hard aanlopen vanuit het kantoor. Een formulier dat ik het extra bedrag betaald heb met mijn creditcard en dat moet ik ook ondertekenen. Maar ik moest toch al al de bonnetjes ook ondertekenen? En met pincode? Waarom is dit nu weer....? Ik hoor haar nog even mompelen: “that are the....” maar ik draai me snel om naar de man bij de auto die de afgifte regelt en de gebruikelijke check naar de schade doet. “Brand new car Sir, no damage at all”. Toch ontdekken we nog twee kleine schades die dan toch maar op het formulier vermeld worden. Scheelt toch weer gezeik bij de inlevering over een paar dagen en geen aanslag meer op mijn creditcard en dat is het voornaamste. Ook deze formulieren moeten weer ondertekend worden natuurlijk. Ze hebben nu zoveel info en handtekeningen van me dat het me niet zou verbazen dat ik mogelijk een huwelijkscontract heb getekend met die leuke dame achter de balie. Het schoot ineens door mijn kop.... , maar laat maar zitten.
Het zijn maar 26 km tot het appartement maar Garmin voorspelt dat ik daar een uur over ga doen. Klopt. Na precies een uur rijden we door de uitgestorven straatjes van Sidari. Geen hond te zien, ook geen (paas)feest wat we wel verwacht hebben. Als ik voor de derde keer door het straatje rij waar het zou moeten zijn zien we een man voor zijn woning staan. Of hij weet waar ‘ Natural Blue Appartments Dimitris’ is. Het blijkt Dimitri zelf te zijn die met een knikje en armgebaar een doodlopend zijstraatje inloopt. We zijn er.
De man in kwestie negeert me hierna een beetje. Ik moet maar even doorlopen omdat hij nog iets heeft met de dame in kwestie. Ik loop vast naar binnen en hoor wat gesmoes achter me.
De man loopt weg maar Car blijft buiten ‘ nog even op hem wachten’. Ik haal mijn schouders op en vermoed weer wat formulieren ter ondertekening maar ook even dat “ huwelijkscontract” komt weer in me op.... :O
Maar dan komt nog een lieve verrassing. Even later staat ze stralend in de deuropneming met een taart met 8 brandende kaarsjes.....
Alithós Anésti
Wat logisch combineren, een iets te doorzichtige aanwijzing, “We gaan daar Pasen vieren”. En een van de grootste kwellingen van Car is het dan om nog iets voor zich te houden. Haar lol in de voorbereidingen is dan al tot het kookpunt gestegen en kan ze het niet langer vóór zich houden ;)
De vliegreis vanaf Eindhoven verloopt vlotjes met alleen wat turbulente hobbels boven de Alpen en bij de landing moet de piloot flink in de ankers vanwege het korte baantje. Tijdens de landing hebben we trouwens een mooi uitzicht in de slaapkamers van de huizen links van ons op de berghelling. Het is allemaal wat krap hier.
Deze keer kunnen we de formaliteiten van onze vooraf geboekte huurauto gewoon afhandelen bij een balie in de vertrek-/aankomsthal. Dat lijkt een stuk professioneler dan bij een jong ventje ergens op een gewone parkeerplaats; dat hebben we ook al eens gehad bij de low budget verhuurbedrijfjes
Maar de rij voor de balie schiet niet erg op. Voor ons staan twee klanten die erg druk zijn met het personeel aan het verstand brengen dat ze het ergens niet mee eens zijn.
Als wij aan de beurt zijn lijkt het in eerste instantie vlotjes te verlopen. Wel moet alles weer worden ingevoerd in het systeem hoewel dat ook al online is gedaan. Op elk papiertje en kassabonnetje moet steeds apart een handtekening gezet worden. Maar dan ontdekt ze iets dat niet helemaal klopt. Car heeft online opgegeven dat we de auto om ongeveer. 22:30 h zullen ophalen. Het is nu echter 20:00 uur en dat klopt dus niet. “Is de gereserveerde auto er dan nog niet”, is mijn quasi verontruste opmerking? Jawel, maar we zijn gewoon te vroeg. Dus we moeten nog maar even twee en een half uur wachten. “Maar de sleutel ligt achter U op dat tafeltje,” is mijn hoopvolle tegenwerping. Naast die paarse krokodil denk ik er nog bij. Maar zo simpel is het niet. “Rules are rules” is het on-griekse antwoord van de dame en er moet een nieuw formulier worden ingevuld als ik de auto nu al wil meenemen. Lijkt me buiten de extra tijd die dat weer kost geen probleem, dus doet U dan maar. Ik hoor mensen achter mij zuchten. Maar dat kost 27 euro extra... nu zucht ik ook. “Sorry sir, that are ..... “the rules”, vul ik zelf maar aan. Mijn creditcard gaat weer in de gleuf en dan moet ik voor dit bedrag de pincode invoeren. Uhhhh, die gebruik ik niet zo vaak en weet ik dus niet uit mijn hoofd. Pinpasje dan maar. Maar dat mag niet van haar baas. “The rules sir”. Car weet wel de pincode van haar creditcard maar dat mag ook weer niet. “Only the card of te driver madam. Also rules from the boss”. Dat wordt dus even zoeken in mijn mobieltje en wat meer gezucht in de rij voor de balie. Maar dan lijkt alles in orde. Ik krijg een stapeltje formulieren mee en moet me melden bij een medewerker op de parking. Ook daar staan weer mensen hevig te gebaren en met stemverheffing te discussiëren . Goh... hoe kan dat toch zou je denken. Maar deze “lastige” klanten poeiert de man af en dan zijn wij aan de beurt. Dan komt het meisje plots hard aanlopen vanuit het kantoor. Een formulier dat ik het extra bedrag betaald heb met mijn creditcard en dat moet ik ook ondertekenen. Maar ik moest toch al al de bonnetjes ook ondertekenen? En met pincode? Waarom is dit nu weer....? Ik hoor haar nog even mompelen: “that are the....” maar ik draai me snel om naar de man bij de auto die de afgifte regelt en de gebruikelijke check naar de schade doet. “Brand new car Sir, no damage at all”. Toch ontdekken we nog twee kleine schades die dan toch maar op het formulier vermeld worden. Scheelt toch weer gezeik bij de inlevering over een paar dagen en geen aanslag meer op mijn creditcard en dat is het voornaamste. Ook deze formulieren moeten weer ondertekend worden natuurlijk. Ze hebben nu zoveel info en handtekeningen van me dat het me niet zou verbazen dat ik mogelijk een huwelijkscontract heb getekend met die leuke dame achter de balie. Het schoot ineens door mijn kop.... , maar laat maar zitten.
Het zijn maar 26 km tot het appartement maar Garmin voorspelt dat ik daar een uur over ga doen. Klopt. Na precies een uur rijden we door de uitgestorven straatjes van Sidari. Geen hond te zien, ook geen (paas)feest wat we wel verwacht hebben. Als ik voor de derde keer door het straatje rij waar het zou moeten zijn zien we een man voor zijn woning staan. Of hij weet waar ‘ Natural Blue Appartments Dimitris’ is. Het blijkt Dimitri zelf te zijn die met een knikje en armgebaar een doodlopend zijstraatje inloopt. We zijn er.
De man in kwestie negeert me hierna een beetje. Ik moet maar even doorlopen omdat hij nog iets heeft met de dame in kwestie. Ik loop vast naar binnen en hoor wat gesmoes achter me.
De man loopt weg maar Car blijft buiten ‘ nog even op hem wachten’. Ik haal mijn schouders op en vermoed weer wat formulieren ter ondertekening maar ook even dat “ huwelijkscontract” komt weer in me op.... :O
Maar dan komt nog een lieve verrassing. Even later staat ze stralend in de deuropneming met een taart met 8 brandende kaarsjes.....
Alithós Anésti
-
09 April 2018 - 14:47
Denise:
Die taart, prachtig! -
09 April 2018 - 18:08
Riet En Gerda:
Heee...leuk mensen! Begrijpen we goed dat het jullie 8-jarig jubileum is? Van harte!! Op naar de volgende 8! Geniet! -
09 April 2018 - 20:37
Tilly:
Van harte gefeliciteerd tortelduifjes -
09 April 2018 - 21:36
Jeanny En Kees:
toch een mooie verrassing wel met hindernissen maar alle begin is moeilijk. De afsluiting van de dag was ook verrassend. -
09 April 2018 - 21:44
Katinka:
Geweldig!! Van harte jongens! Van mij mogen jullie er nog minstens 38 geweldige jaren bij krijgen! Geniet van elkaar! Doen wij ook!
❤️ -
12 April 2018 - 12:55
Yvonne Sormani-Simons:
Het heeft eventjes geduurd.........maar daar ben ik dan !!! ! Hahaha
Ja jongens mij drukke leventje gunt mij niet altijd veel tijd om te lezen. Ik had wel de bdrochtjes gezien op de mail en vaak gedacht " straks moet ik ze even lezen" maar dan hing ik weer aan wat anders vast.
Enfin, ik zal jullie verhalen weer met veel plezie en op de voet volgen.
Haha wat een leuk verhaal. All these rules !!! Je zou er gek van worden. Op mijn werk zijn ook vaak van die regels, dat ik me net die man met die paarse krokodil achter het loket voel en dan ook nog denk " ja mens je hebt gelijk". Het zal wel zo moeten.
Wat een leuke verrassing van Carry!! Huwelijksaanzoek! De vakantie is pas begonnen. Wie weet wat er nog komt. Genieten jongens met of zonder huwelijk!! -
12 April 2018 - 13:26
Joke:
paarse krokodillen, wat een ellende. En dan ook nog een Grieks huwelijk. Wie weet wat voor regels dat huwelijk wel niet heeft
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
