Naar het zuiden

Een flinke trip vandaag. Voor het eerst in weken rijden we harder dan 30 mijl per uur. De weg langs de oostkust is een heel stuk drukker dan de rest van de North 500. Niet minder mooi dan de west-en noordkant, maar aan deze kant rijgen de dorpjes zich aaneen. Het landschap verandert van heuvelachtig in bergen, zo rij je hoog boven de zee en een paar kilometer verder loopt de weg weer dicht langs de kust. Afwisselend, dat zeker. Maat wij prefereren toch de stilte en weidsheid van de andere kant.

Het gehucht Lybster is een van de meest attractieve dorpjes aan de oostkust. Het haventje was vroeger de derde grote haven van Schotland waar elke dag meer dan 100 vissersboten uitvoeren op haringvangst. Nu is het niet meer dan een klein haventje waar het uitzicht op de baai het fraaist is. In het visitorcenter kun je de geschiedenis van het schilderachtige haventje in woord en beeld bekijken.

Doordat het al de hele dag regent rijden we in een ruk door naar het dorpje Fortrose. Voordat we op reis vertrokken heb ik het internet afgestruind naar de meeste bezienswaardigheden in Schotland. We hebben al veel van het lijstje kunnen afstrepen en Chanonry Point staat zeker boven aan de lijst. Dolfijnen spotten! Alweer! Maar hier schijnt het echt bijzonder te zijn. Aan de doodlopende weg staan heel wat auto's en campers geparkeerd. Voor ons is er nu midden op de dag nog net een plaatsje. De regen heeft plaats gemaakt voor een bewolkte lucht en er staat flink wat wind. " Zullen we lekker in de camper blijven zitten? Misschien komen ze hier wel voorbij zwemmen! " vraag ik een beetje kou kleumend. Ik weet natuurlijk ook wel dat het zo niet werkt. Dus jassen aan en richting het dolfijnen "viewpoint". 100 Meter staat er op het bordje. Normaal als je bij een bezienswaardigheid komt zie je het ook daadwerkelijk. Maar de dolfijnen laten zich natuurlijk niet op commando zien. De kustlijn staat vol met fotografen, de een heeft nog een grotere camera dan de andere en allemaal turen ze in dezelfde richting. Zouden ze er dan toch zijn? En ja hoor, na een half uur zien we twee vinnen boven het water uitkomen. Ze zijn er en zwemmen vlak langs het strand. Ze zijn op jacht naar de vis die hier door de sterke getijde stroming terug gespoeld wordt richting de baai van Inverness. In heel Groot-Brittannië zijn er maar 2' plekken waar de dolfijnen zo dicht langs het strand op jacht gaan. Er leeft hier een groep van 200 dolfijnen maar wij zien er maar 2! Maar het is het zo fascinerend om deze dieren in hun natuurlijke omgeving te zien dat we pas na 2 uur kou kleumen richting het busje gaan. Even wat opwarmen, snel wat te eten maken en terwijl Woef het verslag schrijft loop ik nog even terug naar het strand.
"Ik ben zo terug" zeg ik tegen Geer, maar vanuit de verte zie ik al dat het strand nog voller is dan een uur geleden. En dat kan alleen maar betekenen dat er nog steeds wat te zien is.
En ja hoor, een hele groep dolfijnen zwemt langs het strand op jacht naar hun avondmaal. Buitelend en spuitend, overal zijn hun grijze ruggen te zien. Tussen de dolfijnen zwemmen ook nog een paar zeehonden. Een schitterend gezicht. Ik ren snel terug naar het busje om Geer te waarschuwen dat hij met zijn fototoestel moet komen. Het aantal fotografen is inmiddels weer toegenomen, al net zo'n schitterend gezicht!
En hoewel het een onvergetelijk schouwspel is hebben we het na een uur zo koud dat het warme busje lokt.

Het haventje van Fortrose is onze slaapplek voor vanavond. Lekker rustig, uitzicht op de baai en geen toerist meer te zien. Welterusten!