Van rust naar hectiek

Woensdag 9 september 2015

We zijn er vroeg bij vanmorgen. Voordeel is dat het niet zo heet is en dat er nagenoeg nog geen toerist voor je beeld loopt als je een foto wilt maken. De postbode doet zijn ronde en er zit een enkele gast van een van de talloze Bread en Breakfast pandjes al op het centrale plein achter zijn laptop. We maken weer even gebruik van de dorpswifi van Apricale en vervolgens slenteren we door de nauwe steegjes klimmen en dalen op tientallen trappen en vergapen ons. Wat een totaal andere wereld is dit toch. Het is prachtig om te zien en hoe mooi de meeste pandjes ook zijn gerestaureerd, maar wonen zouden we hier toch niet willen. De talloze kunstenaars die hier hun intrek hebben genomen, denken hier waarschijnlijk anders over. De sfeer is geweldig. De tijd lijkt hier stil te staan en ongemerkt zijn we weer een paar uur verder. Het wordt tijd om door te gaan.
De 8 km naar Dolce Aqua kent nog wat spannende momenten. Het kronkelweggetje is bijzonder smal en bochtig en de Italianen rijden hier als gekken. Het passeren gaat soms maar net, omdat we met 6 meter lengte en 2 breed toch wat meer ruimte nodig hebben als een gangbaar middenklassertje. Maar ik prijs me gelukkig met mijn, voor een camper, beperkte afmetingen. Ook dit soort weggetjes en dorpjes kunnen we toch maar mooi ontdekken.

En dan komen we in Dolceacqua. Ook weer een middeleeuws dorp aan één kant van de rivier en het modernere gedeelte aan de andere kant. De naam betekent "zoet water", maar het dorpje is bekend om zijn hoogst geprezen en beroemde rode wijn "Rossese". Volgens de overlevering zou Napoleon en Paus Julius III deze wijn als favoriet hebben bestempeld dus dan willen wij ook wel een paar flesjes van deze godendrank inslaan. Maar we hebben weer eens geen rekening gehouden met de siesta. Of, zonder wijn verder of van de nood een deugd maken en op rust gaan op een terrasje. Dat laatste dus. Aan de overkant van het pleintje kunnen we de wijnboer in de gaten houden en plotseling zien we een van de deuren opengaan. Kennelijk was de siesta nog niet voorbij, want het duurt even voor de uitbater verschijnt maar hij is toch zo hoffelijk om ons de plaatselijke trots te laten proeven. En van proeven komt natuurlijk kopen want wie ben ik om iets wat de paus en Napoleon lekker vonden niet te waarderen. Car proeft ook een slokje maar trekt haar "afschuwelijk" gezicht hetgeen een frons op het voorhoofd veroorzaakt van de wijnboer. Met een doosje flessen onder de arm verlaten we het pand en achter ons wordt de zaak meteen weer op slot gedaan. Tenslotte is siesta heilig nietwaar.

En dan laten we de middeleeuwen nu echt achter ons en sturen we de autostrada op richting noordoosten . Hoewel ik geen voorstaander ben van snelwegen en zeker niet van tolwegen is de kustweg een crime om te rijden. Met een gemiddelde van zo'n 15 km/u kruip je hier door oninterrassente kustplaatsen. Maar omdat Car in haar prille jeugd met haar ouders in Alassio, Albenga en Seriale is geweest, wil ze deze plaatsen toch nog eens bezoeken. Dus dat betekent dan toch nog even de drukte in. En weer wordt mijn humeur op de proef gesteld. Geen parkeerplaats te vinden op dit uur van de middag. Uiteindelijk vinden we bij een chique haven in Loano dan toch een plekje en gaan we op rust. Er is een privé strand bij dat alleen toegankelijk is voor de jetset maar met mijn telelens ontwaar ik op afstand een sticker met toegangsnaam en password van de wifi.
Dat is dan toch mooi even meegenomen.

Route: Apricale - Dolceacqua - Ventimiglia - Imperia - Alassio - Albenga - Seriale - Loano.
Gereden 113 km
Coorrodinaten slaapplek N44 08.29' E 008 16.086'