Van Europa naar Azië en weer terug.

Zondag 12 februari 2012

We blijven ons verbazen hoe het kan dat we dit voor 206 euro voor 2 personen hebben kunnen bemachtigen.
Het vliegtuig van Turkish airlines heeft heerlijke leren stoelen met meer als voldoende beenruimte. Eenmaal aan boord krijgen we meteen de menukaart in handen gedrukt en binnen no time zitten we aan een goed verzorgde warme maaltijd. Gerard krijgt zelfs een flesje wijn erbij en met een kopje cappucino en een cakeje sluiten we dit etentje aan boord af. Na ruim 3 uur vliegen landen we op Ataturk Airport, het grootste vliegveld van Istanbul. We moeten net als vorig jaar weer langs de balies waar de Visa worden uitgegeven en als Geer voor het loket staat, zegt de vriendelijke dame tegen hem: "I remember you"!!!! Pardon, van vorig jaar??? Ja, knikt ze glunderend! Als die man al niet naast zijn schoenen loopt dan zie ik nu verdacht veel iets dat daarop gaat lijken!! Maar het is wel leuk natuurlijk, als je duizenden mensen aan je balie krijgt en dan 1 iemand herkent.!
De vrees dat we zelf moeten zorgen voor vervoer naar het hotel wordt ons meteen uit handen genomen, buiten staan wel 50 reisagentschappen te wachten en horen we de een na de andere naam voorbij vliegen.
We worden bij wat mensen gezet die al meteen zoiets hebben van: Daar komen onze beste vrienden! Geer en ik kijken elkaar eens aan en denken er het onze van. Wij hebben dus absoluut geen zin om in zo'n groepje kwekkende Nederlanders gestopt te worden. De een is nog drukker dan de ander en daar moeten we dan ook nog mee het busje in, naar het hotel en morgen de stadsrondrit mee maken! Niet veel later is de groep compleet en rijden we met z'n twaalven in de luxe touringcar naar het hotel dat op ongeveer een half uurtje van de luchthaven ligt. Als we daar aankomen worden meteen onze koffers naar binnen gebracht en krijgen we een welkomstcocktail. Het hotel straalt een oude grandeur uit en de kamer is prachtig! De badslippers staan klaar , de waterkoker met koffie en thee, het ijskastje is gevuld, een heerlijk bed, een bad en dan is het tijd om erin te kruipen. Het is ondertussen half 1 en we zijn nu toch wel erg moe van de drukke dag. Morgen om 9 uur staat onze reisleider voor de deur en worden we geacht (of niet) de toer te maken. En aangezien we Nederlanders zijn die voor die 206 euro ook nog eens een gratis stadsrondrit kunnen krijgen duiken we dan toch echt het bed in.
Na een, voor mij slapeloze nacht, staan we om 7 uur naast ons bed, douchen snel en wandelen naar de eetzaal, vol verwachting klopt ons hart. Ook daar staan we weer met onze mond vol tanden, wat een ontbijt, zoveel hebben we nog nooit bij elkaar gezien! Een heerlijk begin van de dag die stralend in de ochtendzon voor ons ligt. Als ons busje om 9 uur voor rijdt zijn we blij als de grootste kletskous van de groep niet mee gaat. Geer kijkt me heel glunderend aan: van die zijn we tenminste verlost! Dus niet, want we moeten nog 2 mensen oppikken die in een ander hotel blijken te zijn ondergebracht en laat dat dus net die troela zijn! Maar schijnbaar pikt ze onze signalen wel op want we hebben persoonlijk niet heel erg veel last van haar , alleen hoor je haar overal bovenuit schallen en het zijn niet de meest slimme opmerkingen!
We rijden een uur of 3 rond waarin we volgens mij niet de meest spectaculaire dingen te zien krijgen, de reisleider probeert ons namelijk de betaalde excursies aan te smeren. We trappen er niet in, we doen het liever te voet en op ons eigen tempo, zodoende verlaten we de groep op het middaguur en aangezien de zon zo warm is besluiten we om mee te gaan met een boottrip over de Bosporus. En daar hebben we geen spijt van want de paleizen langs de kant van het water, de oude monumentale huizen, de karakteristieke houten huizen, de parken, het is schitterend om te zien. En dan de zon die zijn best doet, het is gewoon heerlijk om nu op die boot te zijn. Halverwege worden we aan de Aziatische kant afgezet om de lunch te gebruiken. We krijgen door de executive chef van alles op ons bord gegooid, een kaart is er schijnbaar niet, het eten is lauw en niet denderend. Maar gelukkig zien we er de lol wel van in en als Geer zijn bier in een grote porseleinen mok krijgt geserveerd, liggen we helemaal dubbel!
Na weer voet aan wal te hebben gezet lopen we naar de nieuwe moskee, de op een na grootste moskee van Istanbul, een van de 3000 die de stad telt. Een stad die een doorsnee heeft van 160 km.! met een inwonersaantal van 16 tot 18 miljoen! Onvoorstelbaar zo groot dat je hem nooit helemaal kunt leren kennen! Naast deze moskee ligt de kruidenbazaar, die zich in een wirwar van overdekte straatjes uitstrekt. En niet alleen kruiden maar ook de bekende Turkse "Viagra" ! En daar lust ik wel pap van! (Google maar eens wat het is?) Het armbandje dat ik vorig jaar van Geer in Cappadocie heb gekregen laat ik hier bij de juwelier even nakijken, het slotje sluit niet goed en ik ben bang dat ik hem een keer verlies. En ondanks dat ik geen geld achterlaat blijft deze Turkse juwelier vriendelijk en voorkomend. Daar kunnen ze bij ons nog wat van leren!
We slenteren nog wat rond en besluiten dan naar het plein rond de Topkapi te wandelen. Maar we zijn zo ver afgedwaald dat we geen idee hebben waar we zitten. Volgens een Turkse bewoner die we aanklampen is het wel 7 km. lopen. Nou moet je van de eigen inwoners van een stad nooit zoveel geloven want we zijn er achtergekomen dat die voor alle kippeeindjes de bus of de tram nemen. Maar Geer gelooft hem en we gaan met de behulpzame man op zoek naar tickets voor de tram. Hij neemt ons nog net niet bij de hand om de tram in te helpen maar het scheelt niet veel! Na een paar haltes kunnen we al weer eruit, wist ik toch, maar aangezien het al wat later is, sluiten de meeste bezienswaardigheden. Morgen dus maar. Bij Mac D.proberen we het internet, maar helaas, dat moet dan maar in het hotel gebeuren. Ondertussen zijn we flink moe van al dat geslenter, maar we willen toch naar het hotel lopen dat op nog geen 2 km. afstand moet liggen! MOET, maar Geer weet een afkorting en aangezien ik toch wel het volgzame type ben, loop ik zoals gepast in Turkije, 2 stappen achter hem aan! Ik kan ook eigenlijk niet anders want ik ben toch moe!!!!! Mijn rug, mijn benen, mijn buik, alles doet zeer, en over mijn voeten nog maar niet te spreken. Maar allah, alleh bedoel ik, ik volg wel. Ik vind het wel verrekte ver en volgens mij hadden we er al lang moeten zijn, totdat Geer opeens zegt: Ik zie de Bosporus weer!!!! Zitten we op de goede weg, de Ataturk Boulevard, die wel 7 km. lang is, maar lopen we de verkeerde kant uit!.Ik vloek nog net niet, maar zie het niet meer zitten. Langs die verrekte 6 baans weg door de stad moeten we weer terug. En als we dan eindelijk daar zijn aangekomen waar we denken dat het hotel moet liggen, is dat ook nog nergens te zien! Totdat Geer een helder moment krijgt en zegt dat we volgens hem aan de verkeerde kant van de weg lopen en dat het hotel een paar honderd meter TERUG aan de andere kant ligt!!!! En ik BLIJF toch aardig!
Maar die laatste paar honderd meter struikel in bijna verder en we zijn nog geen 5 minuten binnen of ik lig al in een warm bruisbad.
En schrijf dan later wel nog even dit stukje voor jullie!