Nog meer kilometers Istanbul...

Als we vanmorgen aan het ontbijt zitten zien we dat de mooie , zonnige dagen voorbij zijn. Het is grauw en bewolkt. We zetten nog snel even wat foto,s online en dan wandelen we naar de oude stad dat maar 2 km. van ons hotel vandaan ligt. Hier zijn de meest belangrijke bouwwerken, maar van een echt centrum kun je in Istanbul niet spreken. De hele stad is centrum, elke straat is een winkelstraat, op elke hoekje, op elk plaatsje dat maar even vrij is op het trottoir wordt handel gedreven. Kapotte telefooncellen worden ingericht als handelspunt. Van de verkoop van tamme kastanjes, maiskolven, je kunt het zo gek niet bedenken. Wel verschrikkelijk om te zien is het dat ook de hele kleine kindjes worden ingezet. We zien kinderen van een jaar of 3, 4 die in hun eentje zitten te bedelen. Zonder enig toezicht van ouders. Papieren zakdoekjes verkopen of wat dan ook. In de regen, op de koude stoep zitten ze, vaak zonder jas aan, ons aan te kijken. We vinden dat hartverscheurend om te zien..
Vermakelijk zijn wel de vele bedrijvige mannetjes die met hun kleine mobiele stalletjes van hot naar her sjouwen, berg op berg af. Zwaar beladen karretjes worden te voet de berg af gereden, het tempo waarin het karretje naar beneden holt wordt vaak niet bijgehouden, zodat de verkoopwaar vaker eerder dan het menneke beneden is.

Op de wandeling naar de oude stad komen we langs de Grand Bazaar en omdat het regent is dit een goede reden om Geer mee te slepen om te shoppen! Zo vaak lukt me dat namelijk niet. De grote bazaar is een labyrint van eindeloze arcades en gangen waarin kooplieden hun waren verkopen, een stad in een stad, waarin de meest kitscherige dingen worden aangeboden, maar ook waar hele straatjes alleen maar juwelen verkocht worden, of tapijten en sjaals, geborduurde vesten en handbeschilderde kommen. Een hele straat waar alleen maar gespen worden verkocht. Geer zegt bij de eerste die we zien: "Kijk een gespenwinkel en ze kunnen er nog van leven ook!" Totdat we zien dat er nog wel 15 winkels naast elkaar liggen met alleen maar gespen!! We blijven ons verbazen maar het is schitterend om te zien. En hoewel iedereen je naar binnen probeert te sleuren blijven ze vriendelijk als het ze niet lukt.

Als het een beetje opklaart en we genoeg hebben van al die protserige dingen lopen we naar de Ayasofya Camii, die stond gisteren op het programma maar was helaas op maandag gesloten. Deze kerk is een van 's werelds grootste architectonische meesterwerken. Hij werd in 5 jaar tijd gebouwd door 2 architecten. Kort na de oplevering werd hij bijna verwoest door een aardbeving. De muren en pilaren zijn versierd met marmer in allerlei kleuren. De mozaieken in het museum dat eerst een kerk was en toen een moskee werd, bestaan uit meer dan 16.000 vierkante meter goudblokjes. Overweldigend om te zien, daar kunnen de architecten uit deze tijd nog wat van leren. Je vraagt je af hoe ze dat vroeger hebben kunnen maken, met al de technieken die ze toen nog moesten missen.

Omdat het toch wel erg koud wordt in het museum besluiten we via een omweg door de Specerijenbazaar naar de Suleymaniye Moskee te wandelen. Dat betekent eerst weer een stuk naar beneden naar de zee en dan kris kras door de vele drukke kleine straatjes naar boven. Onze kuiten, knieen en wat je nog meer kunt verzinnen hebben het deze dagen zwaar te verduren, maar ze zullen het toch nog even moeten volhouden. We hebben de moskee uit de verte zien liggen maar als je midden in die overdekte straatjes loopt zie je door de bomen het bos niet meer, of te wel door de straatjes de moskee niet meer. Maar met de aanwijzingen van de vele behulpzame Turken, de stratenkaart en de GPS van Geer (waar ik verschrikkelijk blij mee ben!) weten we na een steile klim de moskee te bereiken.
De moskee met zijn 4 minaretten is een van de mooiste en grootste van Istanbul. In vroegere tijden had het een eigen lagere en hogere school, ziekenhuis, armenhuis en graftombes .Hij is gebouwd in 1550 in opdracht van Sultan Suleyman.
We moeten, alweer, onze schoenen uitdoen en in een daarvoor bestemd plastic zakje mee naar binnen nemen. Hoofddoek op, ik heb gelukkig een mooie bonte sjaal, die me volgens Joyce, mijn vriendin, erg ophaalt, en dan worden we weer overvallen door de pracht en praal in het gebouw. Moe van het geslenter laten we ons op het dikke tapijt vallen en nemen we de rust om alles een s goed te bekijken.
Geer wil meteen een dutje doen, maar allah, daar zijn toch zeker andere plekken voor!
Als je ons na een uurtje ziet opstaan zou je denken: dat zijn er 2 van 80, zo kreupel gaat het! Leuk, zo'n citytrip, moeten we vaker doen.

Onze hongerige magen beginnen weer op te spelen en aangezien we op de heenweg, welke was het ook alweer, werden aangeklampt door en leuke Turk, die ons in zijn restaurant naar binnen probeerde te lokken met zijn charmante lach en zijn leuke tekst op het raam: "Spreekt U Nederlands? Ik niet!" besluiten we terug, bergaf te lopen om daar een hapje te gaan eten. Met de GPS van Geer lukt het ons moeiteloos om het kleine restaurantje terug te vinden en worden we daar hartelijk verwelkomt.
Het is er gezellig, warm, het eten is heerlijk en de bediening is vriendelijk. En te voet naar het hotel? Dat zit er na zo'n dag niet meer in ! We "trammen" dus terug voor slechts 2 TL (80 cent).