De laatste uurtjes

Woensdag 15 februari 2012


Als we vanmorgen naar buiten kijken sneeuwt het een beetje. Dat had het hier al ook al eerder gedaan want her en der zagen we de afgelopen dagen toch een paar flinke plekken. We pakken onze koffers in en gaan op ons gemak ontbijten. Om kwart over 4 vanmiddag worden we opgehaald en aangezien er voor deze dag niet echt veel meer op het programma staat doen we het rustig aan.
We wandelen naar de Sehzade Moskee die niet zo ver van ons hotel ligt. Deze moskee werd gebouwd
in opdracht van de Sultan Suleyman ter nagedachtenis aan diens zoontje die op zeer jonge leeftijd aan een epidemie stierf. Het is de eerste moskee waarin ze ons nalopen voor een kleine bijdrage, maar aangezien we niets meer in de beurs hebben dan 60 lire centen, (iets meer dan 25 eurocent) moeten ze het hier dan maar mee doen. Dan wandelen we door een niet zo heel erg nette buurt weer naar de Galata brug. We hebben voor dit deel van de stad niet eens meer de GPS en stratenkaart nodig , zo vaak hebben we hier al gelopen!

Bij de Galatabrug is het weer een drukte van belang. De boten waarop de vis wordt gebakken doen ook vandaag weer goede zaken, ondanks het niet zo beste weer.
En Geer is ook vandaag weer een van hun klanten. Voor 2 euro wordt de vis vers uit de Bosporus gevangen, gebakken waar je bij staat en dan in een groot broodje met salade, aangereikt.
het leuke is dat we hier ook nog een open WIFI vinden en dan blijkt er ook nog een cache te liggen. Met behulp van wat spoilerfoto's hebben we het ding, dat met een magneetje onder de brug hangt, snel gevonden. Is Geer zijn dag weer goed! De andere caches zijn we steeds weer vergeten te zoeken, hoewel we van tevoren wisten dat er een aantal lagen.
Door de winkelstraat lopen we richting het hotel, en komen dan langs het station van Istanbul, dat ook nog eens zeer kleurrijk blijkt te zijn. In het oude treinmuseum warmen wij ons een beetje op, heel anders dan het kleine jongetje dat op de stoep in de regen een paar papieren zakdoekjes probeert te verkopen. Zonder jas zit hij daar te koukleumen, helmaal in elkaar gedoken en zich schijnbaar niet bewust van de wereld om hem heen. Als Geer wat geld in het doosje gooit en een pakje zakdoekjes meeneemt kijkt hij niet op of om. Het blijft schrijnend om te zien.

Voor vrije entree's ben ik alttijd weer te vinden en dus sleep ik Geer weer mee naar de mausoleums waar volwassen en kleine Sultans liggen opgebaard. Voor elke moskee moeten we onze schoenen uitdoen, in een plastic zakje stoppen, hoofddoek om, ik dan, en pas dan kunnen we naar binnen. Een hele onderneming als je wandelschoenen met veters aan hebt! Maar toch steeds weer de moeite waard, al gromt Geer wel heel vaak dat dit toch ECHT zijn laatste moskee is of mausoleum is!

Ik wil nog even door de Grand Bazaar, maar na 4 dagen staat het ons nu toch wel een beetje tegen om weer bij elk kraampje aangeklampt te worden, je kunt niet echt ergens blijven staan kijken of je wordt al naar binnen getrokken. Gelukkig blijven ze wel vriendelijk als je beslist "NEE"zegt. En dus lopen we naar het hotel, waar we over een half uurtje al worden opgehaald. We hebben weer 11 km. achter ons! En dat bij de 40 opgeteld van de eerste 3 dagen!

De chauffeur is stipt op tijd en door het verschrikkelijk drukke verkeer worden we in een half uur naar het vliegveld gebracht. Jammer genoeg vertrekt het vliegtuig 20 minuten te laat en terwijl ik dit stukje schrijf, weten we al zeker dat we de laatste trein niet zullen halen en we zullen dus in de hal van het vliegveld moeten wachten totdat de eerste trein om 4 uur vannacht vertrekt.