Kiezen tussen rood en groen

Nadat we gisteravond laat bij het restaurant wegreden hebben we de eerste de beste plek gepakt die we tegenkwamen. Op een grote parkeerplaats bij een tankstation had een koelwagen hetzelfde idee. De hele nacht hebben we het dus horen brommen. Plus dat ik een paar keer een tong zo hard als leer had, en er dus even zo vaak uit moest om iets te drinken, dan kun je wel voorstellen hoe die nacht is geweest. Niet écht relaxt.
Eenander zou dan wat langer uitslapen alleen zit dat niet in mijn(ons) systeem.

Om half tien rijden we Modica binnen, dat ongeveer 40 minuten ten zuidoosten van Chiaramonti ligt in de Val di Noto. De stad is al sinds de prehistorie bewoond maar werd in 1693 verwoest na een zware aardbeving. Hij werd daarna in Siciliaanse barokstijl herbouwd en staat sinds 2002 op de werelderfgoedlijst van Unesco. De bus kunnen we kwijt op vijf minuten loopafstand van de oude stad. We worden omringd door kerken en kleine pleintjes met palmbomen. Vanuit de smalle steegjes komt de geur van cacao en exotische kruiden, hier wordt de kenmerkende chocolade van Sicilië gemaakt. Voor ons geen chocolade, wij moeten op zoek naar het GROENE treintje, volgens Natasja van Dimora di Dante móet je dat gedaan hebben als je in Modica bent. Met de folder van het ‘groene’ treintje in de hand lopen we langs de concurrent, de RODE trein. Ervoor staat een zogenoemde ‘propper’ , natuurlijk in bijpassende rode outfit. Je zult hem maar missen! Geen kans op, want als hij ons ziet met de ‘groene’ folder in de hand komt de Italiaanse spraakwaterval pas écht tot leven en wordt ons meteen een ‘rode’ folder in de handen geduwd. Alleen maar even ter vergelijk, zegt hij als ik hem wat nors probeer af te schepen. Maar dan ken je die proppers nog niet, we krijgen er geen speld meer tussen en laten ons ompraten om met hem mee te rijden, want :‘ dan krijgen we nóg meer van de stad te zien’. Én hij is even duur als de ‘groene’ en Baloe mag ook nog eens voor niks mee. Inmiddels is de chauffeur druk doende om met een vuile emmer water de rode trein nog vuiler te maken, maar soit: er is toch geen ene toerist die daar naar kijkt. Wij zijn de enigen en de trein staat op het punt om te vertrekken. Als we ons gesetteld hebben, klaar voor vertrek, stapt de propper op zijn fiets en de chauffeur is ook opeens verdwenen. Voor maar tien euro is het natuurlijk nooit lonend om het treintje de berg op te laten sjokken. Hoe ze het hebben klaargespeeld, geen idee, maar we zitten opeens tóch nog met 8 man in de rode!
Inmiddels is het groene treintje volgeladen langs ons heen gereden, naar alle leuke plekjes die we met die rode niet te zien krijgen. Zuchtend en steunend en met een tempo van 5 kilometer per uur rijden we door de straatjes van de stad en zowaar ook nog een stukje bergop. En wat waar is,is waar, daar is het uitzicht adembenemend. Maar ja, die groene hè! Geer oppert nog even om die straks ook nog eens te nemen, maar daar ben ík dan weer te groen voor! 10 euro is meer dan genoeg voor al dat gehobbel. Baloe laat het zich allemaal aanleunen, kijkt even over de rand mee en gaat dan weer liggen totdat het gehobbel weer té erg wordt.
“Of we het leuk hebben gevonden? “ vraagt de rode propper bij terugkomst. En wat moet je dan zeggen, dus we beamen het met een stralende lach en lopen dan nog maar eens langs alle bezienswaardigheden waar die ‘groene’ is geweest.
Nadat we nog een uurtje hebben rondgelopen rijden we met de bus naar het uitzichtpunt waar we ook met de “rode’ hebben staan genieten. In het zonnetje schrijft Geer het verslag van gisteren en zwaai ik nog eens vriendelijk naar de chauffeur van het treintje die de volgende lading toeristen zover heeft gekregen om met hem mee te hobbelen.

Net buiten het dorp ligt de plaatselijke begraafplaats, voor ons dé plek om de watertank gevuld te krijgen. En waar normaliter de begraafplaatsen in een dorp klein en weggestopt langs smalle weggetjes liggen, rijden we hier een parkeerplaats op, zo groot dat een hele stad hier zijn auto’s op kwijt zou kunnen. Het kerkhof is navenant groot, de graven zijn complete huizen waarin meestal hele familie’s begraven liggen. Barokke versieringen, koepels, je kunt het zo gek niet verzinnen. Er zijn zelfs straatnamen met ‘huisnummers’. De begraafplaats is zo groot dat je er de weg kwijt raakt. Maar iedere rijke kant heeft ook een arme. Op een kaal veldje staan honderden verwaarloosde kleine kruisjes, de namen zijn nauwelijks meer te lezen. Ook hier is het duidelijk: wanneer je goed in je slappe was zat eindig je zoals je geleefd hebt: in een groot huis!

Het is vroeg in de avond als we het kustplaatsje Gela binnen rijden. Langs het strand vinden we een leuk plekje voor de nacht. Maar van een strandwandeling komt niets meer, want inmiddels regent het weer dat het giet.

Route: Chiaramonti Gulfi- Modica -Comiso-Gela
Gereden kilometers: 139
Coördinaten slaapplek: N 037° 04. 462’. O 014° 12. 928’