In de wolken

Ik heb vannacht geslapen als een marmot/ roos, en dat komt toch écht door die 21% die we gisteravond nog hebben gedaan. Ik geloof dat ik dat vaker moet doen, maar waar vind ik in Limburg 21%? Diegene die alcohol drinken zullen het wel weten, maar ik had niéts gedronken! En dan toch 21%? Tja, dat waren toch écht die straatjes van Castelmezzanno die we naar boven moesten omdat onze bus daar geparkeerd stond. En tot overmaat van ramp lieten we daar ook nog onze paraplu staan bij de pizzeria. Maar daar komen we pas later op de dag achter wanneer de regen alwéér met bakken uit de hemel valt.
Maar als we wakker worden schijnt een klein zonnetje en daar moeten we van profiteren want de vooruitzichten zijn niet al te best hier in het zuiden. Rond het dorp liggen een paar mooie caches, waarvan de Nepalese brug ons natuurlijk het meest trekt. Alleen het woord al vraagt om iets avontuurlijks. En dat wordt het dan ook. Een flinke afdaling door de bergen onder begeleiding van het Weesgegroet Maria dat om de haverklap uit de luidsprekers in de bergen galmt. Zou het een teken zijn dat we dat nodig hebben? Er zijn in ieder geval een aantal stukken waar ik het écht niet zie zitten om er langs te klauteren. Stalen kabels die aan de rotswanden zijn bevestigd, foto’s met daarop aanwijzingen dat je in ieder geval een helm moet dragen en gezekerd moet zijn om veilig er langs te kunnen. En wij hebben dat alles natuurlijk niet. Voor Baloe ben ik het angstigst, maar die schijnt nergens om te geven, hij rent langs diepe afgronden en over smalle paadjes.
En met aanmoedigingen van Geer, die ook als een klipgeit langs de rotsen klimt en het geblaf van Baloe die dit heel erg leuk schijnt te vinden, kom ik ook eindelijk bij de Nepalese brug aan en weet als eerste de cache te vinden.
De mooie hangbrug zou in Nepal als een vlag op een modderschuit staan, hij lijkt als nieuw. Goed verankerd met stalen kabels aan de rotsen, hoog boven de rivier, maar het is geen optie om Baloe hier overheen te laten gaan. Die kijkt, vastgebonden aan de omheining, toe, terwijl Geer in de verte verdwijnt en ik later ook een poging doe om al wiebelend naar de overkant te lopen. Als we allebei weer terug zijn en we hem loslaten zou hij van gekkigheid nog de brug zijn opgerend:)
Langs dezelfde weg lopen we weer terug, Baloe nog uitbundiger dan op de heenweg en ik daardoor nog angstiger, want verdomd die afgronden met de kolkende rivier. En Geer? Die geniet intussen van mijn angstige gezicht. De laatste kilometer bergop gaan weer wat relaxter, mede doordat Maria zich weer laat horen. Ook die is blij dat we weer heelhuids voorbij lopen, zodat ze haar stem kan laten horen.
Het busje hebben we onder toezicht van Jezus geparkeerd bij de kleine begraafplaats van het dorp en daar kunnen we ook meteen de watertank vullen. Met een “bedankt voor de goede zorgen” rijden we na de lunch het mooie dorpje uit.

Het is wel jammer dat we vandaag niet zwevend naar Pietrapertosa kunnen, het dorp dat hemelsbreed anderhalve kilometer van Castelmezzano ligt. De volgende ‘vlucht’, en dat weten pas vanaf vanmorgen, gaat pas zondag(zie het reisverslag van gisteren).
Over de weg is het volgens de reisgids een hele omweg. Miep snapt er niets van als we haar in programmeren en stuurt ons alle kanten uit, behalve de goede. Een klein bordje langs de kant van de weg wijst ons naar Pietrapertosa, maar er staat niet bij hoe ver het nog is. Ruim een uur later, over smalle boswegen en tussen hoge bergen, bereiken we eindelijk het dorp dat als een van de mooiste uit deze regio te boek staat. Veel zien we er jammer genoeg niet van. Het ligt in de wolken en uit die wolken komt een heleboel regen! We doen nog even een heldhaftige poging om het dorp in te lopen, maar zijn binnen no time nat. (Vanwege die paraplu die bij de pizzeria is achtergebleven). Gelukkig zijn we nog niet ver weg van het busje en na een kop koffie en een broodje doet Geer even zijn ogen dicht en waag ik weer een poging om het dorp te verkennen. Ik ben bijna boven in het dorp als de volgende wolkbreuk zich aankondigt. Nergens is een schuilplek te bekennen, geen bar of restaurantje dat open is, alleen een busje dat een kilometer verderop staat en waar een slaperige Geer mij binnen laat.

Door de laag hangende regenwolken rijden we de bergen uit. Geen zicht op de mooie dorpen in de omgeving en de machtige toppen van de ‘Dolomiti’. Laat in de middag rijden we de parkeerplaats op tegenover de Sassi van Matera. Daar waar we een maand geleden nog door de stad liepen en tegen elkaar zeiden dat we daar wel zouden willen staan om te overnachten, daar staan we nu dan ook. En wát een uitzicht hebben we hier op die prachtige stad waar de reisgidsen vol van staan en waar ook wij van onderste boven waren. Als nu nog maar eens die regen ophield......

Route: Castelmezzano -Pietrapertosa-Grassano-Matera
Gereden kilometers: 107
Coördinaten slaapplek: N 40°39.828’. E016°37.061'