Trulli’s

Een kopje koffie en een croissantje bij café Stanza, ons dagelijks ontbijt om 8 uur ‘s morgens. En dan lopen we door de, tenminste voor mij, nu al zo bekende wirwar van steegjes. Volgens Geer moet je hem hier echter ‘ niet loslaten’ want hij zou de weg zonder de vertrouwde app op zijn mobje niet kunnen vinden. Zijn eigen woorden:)
Maar de verschillende stations van Bari blijven voor ons allebei een raadsel. Ook nu weer is het pas bij de derde raak, letterlijk een ‘van het kastje naar de muur’ sturen. Een ticket naar Alberobello, we zijn gisteren al gewaarschuwd dat we halverwege in Putignano moeten overstappen omdat van daaruit geen trein verder rijdt. Of het dorp geen station heeft of dat er ergens onderweg werkzaamheden zijn op dit traject, daar zijn we niet achter gekomen.
Een half uur voor vertrek zitten we al in de trein, geen minuut te vroeg, want de trein stroomt vol. Logisch als hij maar twee keer per dag naar het beroemde dorp rijdt. Gisteren boemelend naar Matera , maar vandaag is het echt hopeloos. Bij elke spoorwegovergang wordt er stapvoets gereden, waarschijnlijk vertrouwt de machinist zijn eigen collega’s niet of die de slagbomen wel dicht doen.
En ook hier weer één enkel spoor en wordt er dus ook nog eens gestopt bij elk stationnetje. Slaapverwekkend, mede omdat er geen enkele keer wordt omgeroepen welk station we naderen. Maar dan opeens een luide toeter: na ruim anderhalf uur is Putignano in zicht en de passagiers worden gesommeerd om naar de twee gereedstaande bussen te lopen die op het stationsplein klaar staan. Inmiddels is het hard gaan regenen en omdat iedereen als eerste de bus in wil wordt er flink geduwd. En dan nog een klere eind (ruim half uur) in een bus waarin de verwarming op zijn hoogst staat, de ramen beslaan en de chauffeur een paar keer moet stoppen om zijn beslagen voorruit schoon te poetsen. Als de deuren open gaan in Alberobello staat iedereen te springen om buiten te komen. Het kookpunt inmiddels bereikt:)

En dan het dorp dat zich in het hart van de Puglia bevindt en bekend staat om de talloze, betoverende Trulli, witte huisjes met een kegelvormig dak. Het oude centrum bestaat uit kronkelige straatjes waar meer dan duizend van dit soort huisjes staan. De geschiedenis van de huisjes gaat terug tot de 15de eeuw. In die tijd werden vanuit het koninkrijk Napels forse belastingen opgelegd. Daarom kwamen de graven van Conversano met een ingenieus plan: zij verplichtten alle bewoners om hun woningen voortaan zonder cement te bouwen. Op die manier konden alle huizen namelijk razendsnel worden afgebroken als de belastinginner langs kwam. De arme boeren mochten dus alleen losse ‘droge’ steen gebruiken. Het koepelvormige dak bestond uit cirkels van stenen die tegen elkaar aan duwden zodat het zichzelf letterlijk omhoog hield. De Trulli staan sinds 1996 op de werelderfgoedlijst en worden nog steeds bewoond. Hoewel in bijna elk huisje tegenwoordig een souvenirwinkel is gehuisvest en het wel erg toeristisch is, blijft het de moeite waard om te bezoeken.

Het weer laat zich vandaag echt niet van zijn beste kant zien, het is koud en er valt regelmatig wat regen naar beneden. Op iedere hoek van de straat staat wel een mannetje die probeert om zijn paraplu’s te slijten. En die wisselen dan ook grif van eigenaar. Aan ons kan hij ze niet slijten, onze in Schotland gekochte regenjasjes hebben al vaker met buien te maken gehad.
Na een paar uur houden we het dan ook voor gezien, volgens het tijdschema vertrekt er om 16.09 een bus naar het treinstation maar als we net in een cafeetje voor een stortbui schuilen, komt onze Duitse B&B medegast aangelopen en die weet te vertellen dat er ook om half 4 al een bus vertrekt. In de stromende regen, staan we met nog een vijftigtal mensen te wachten op die ene bus, dus dat wordt weer dringen. Iedereen wil zo snel mogelijk weg van hier, uit de kou en de regen.
Gelukkig laat die niet lang op zich wachten en tien minuten later zitten we in een normaal verwarmde bus met schone ramen en een chauffeur die er duidelijk de vaart in zet. En het treinstation in Putignano: dat rijden we zowaar voorbij. Geen idee hoe het kan, maar we rijden in een ruk door naar Bari waar de chauffeur ons bij het centraal station af zet. Waar we vanmorgen met trein en bus 2,5 uur over hebben gedaan, doen we nu in precies 1 uur. In Bari schijnt een klein zonnetje, er is blijkbaar geen spatje regen gevallen. Laat in de avond zoeken we in de schemerige straatjes een restaurantje op. En na de pasta, pizza en een halve liter wijn (voor Geer)duiken we vermoeid maar voldaan ons bed in.