Spoorzoekend naar Matera

Ruim op tijd lopen we richting het station van Bari.
Op de schermen waarop de vertrektijden staan is nergens Matera te lezen. De meeste reizigers verdringen zich rond de ticketautomaten. Er is één loket open en ook daar staat een lange rij. Als we eindelijk aan de beurt zijn, wordt ons kort medegedeeld dat we bij de verkeerde vervoersmaatschappij staan. Hij wijst ons het gebouw uit en dan links. Aha, daar is weer een soort stationnetje. Ook hier worden we “weggejaagd”. Nog verder wijzen ze. Dan zien we weer een kleine stationsrestauratie met een groezelig aanplakbiljet dat hier treinkaartjes te koop zijn. En wéér wordt ons, nu wel vriendelijk, medegedeeld dat we een andere ingang van een ander station moeten hebben. We zien nergens een loket maar wel een soort sigarenzaakje. En hier worden we niet alleen vriendelijk te woord gestaan maar kunnen we ook de kaartjes kopen.
Een retourtje kost € 10,- pp. De afstand over de weg naar Matera is 77 km maar de reisduur per trein duurt toch 1 uur en 45 minuten....
Om 09:49 uur is het vertrek. We moeten de trappen op naar de eerste verdieping. Dit treinstation, voor de regionale verbindingen, ligt dus buiten het hoofdstation en ook nog eens daarboven. Je moet het maar weten. Om niet voor nog meer verrassingen te staan gaan we alvast even kijken hoe het werkt met de elektronische poortjes. Eerst je ticket in een automaat “afstempelen” en dan via hypermoderne poortjes de QR code scannen waardoor deze openklappen. En dan zien we een treintje aankomen. Is dit de trein naar Matera? Een aardige stationsmedewerker beaamt het en helpt ons zelfs met het scannen. Samen met nog meer passagiers stappen we in. Wel een beetje vreemd omdat het pas 09:20 uur is. Als we lekker onderuit zakken horen we plotseling dat de dieselmotor uitgezet wordt. Huh? Maar kennelijk hebben hier de treinen gewoon wat rust nodig. Niemand maakt zich druk en een half uurtje later vertrekken we pas. Totdat we buiten de bebouwde kom zijn wordt iets harder dan stapvoets gereden. Ook niet zo vreemd omdat we over eens soort viaduct vlak langs flats rijden. Vanuit de trein zou je zo op de balkons kunnen spugen. Na een half uurtje boemelen lijkt de vaart er een beetje in te komen. Maar dan komt het ene stationnetje na het andere en soms staan we gewoon weer een tijdje stil. Dan valt het me op dat we op een enkel spoor rijden en dat de tegemoetkomende treinen alleen bij de stations elkaar kunnen passeren omdat hier een kort dubbelspoor is. Dit verklaart ook meteen de lange reisduur. En dan gaat het slingerend omhoog en omlaag door een heuvelachtig landschap van weilanden en olijfbomen.

Als we in Matera uitstappen lopen we in een lang lint naar het centrum van dit eeuwenoude stadje. Buiten het station staan ook tientallen bussen en honderden veelal scholieren en studenten worden losgelaten. Wij ontlopen de processie en schieten een broodjeszaak in waar de befaamde ‘panne di Matera ‘ wordt verkocht. Na het karige ontbijt hebben we knap honger gekregen.
En dan lopen we de prachtige “Sassie” in. Deze uit de rotsen gebouwde stad is adembenemend mooi. Niet voor niks is ze in 1993 op de werelderfgoed lijst van Unesco geplaatst. De stad is ook geliefd bij filmmakers die hier een prachtig decor hebben. o.a ‘Ben Hur’ en de ‘Passion of Christ’ zijn hier opgenomen. We hebben schitterend weer en wandelen kriskras door de smalle straatjes en steegjes van plein naar pleintje. Prachtig, wat een grandioze plaats is dit. Kerken, musea, kunst op straat maar vooral de indrukwekkende bebouwing, deels in de rotsen. We treffen het ook nog eens dat Matera als culturele hoofdstad van 2019 is uitgeroepen. De stad en zijn trotse inwoners doen extra hun best om ze goed mogelijk uit de verf te komen. Trots, want ze gaan er prat op dat hun voorouders al in de prehistorie hier woonden.

Kunstwerken van onder anderen Salvador Dali zijn tentoongesteld en overal staan de deuren open om de duizenden bezoekers te verwelkomen. Door heel de stad lopen groepjes met gidsen, maar ook opvallend veel jongeren zijn hier te vinden samen met hun leraren die hun stinkende best doen het kroost op al het moois te wijzen en er over te vertellen. Maar het blijft jeugd en de tientallen mobieltjes zijn niet uit hun handen weg te slaan en ook de selfies en groepsfoto’s worden met duizenden gemaakt. Regelmatig krijg ik een camera in de handen gedrukt om het spul op de foto te zetten. Maar de sfeer is geweldig en de lachsalvo’s en en het drukke Italiaanse gekwetter schalt over de pleinen en weerkaatst in de smalle steegjes.
We genieten van alles en de tijd vliegt om. Maar aan onze voeten en kuiten merken we dat we heel wat km’s en hoogtemeters maken.

Rond 5 uur begint het te betrekken en vallen de eerste druppels regen. Tijd om het stationnetje weer op te zoeken. In Bari vertelden ze ons dat er elk uur wel een trein vertrok, dus we verwachten geen wachttijd. Voor de zekerheid checken we nog even internet en ook hier blijkt dat de trein over 10 minuten vertrekt. We passeren moeiteloos de toegangspoortjes en dalen via een gangenstelsel af naar het perron dat hier onder de weg doorloopt. Maar dan valt het ons op dat het wel erg stil is. Op het enige perron dat het station heeft loopt slechts een reiziger en een stationsmedewerker. De trein naar Bari ? Ja dan zitten we goed. Maar wel pas over zo’n anderhalf uur..... Dan maar weer de stad in ? De stationsmedewerker geeft ons echter te kennen dat als we weer uitchecken via de poortjes ons ticket ongeldig wordt en dat we er dan dus niet meer in komen. Op het perron/station dat gerenoveerd wordt staat niet een bankje of iets dergelijks. Je kunt op de grond gaan zitten of op de trappen. En dat dan dus 90 minuten !!!
Maar kennelijk vindt de man ons zielig als hij ons op de trappen ziet zitten en stelt voor om met zijn pas ons eruit te laten. Als we dan een kwartier vóór vertrek ons weer melden bij de poortjes is hij er ook en zal hij ons er weer naar binnen laten. We nemen het risico dat hij wel eens vergeetachtig zou kunnen zijn of dat wij zijn uitleg in gebrekkig Engels niet goed begrepen hebben en lopen weer terug de bewoonde wereld in. Weer even langs die lekkere broodjeszaak voor koffie en nog meer broodjes voor onderweg.
Als we ons melden bij de poortjes staat onze “redder” breed lachend ons op te wachten om ons weer binnen te smokkelen. En dan hebben we weer anderhalf uur boemelen voor de boeg. Op het station in Bari zoeken we nog even uit waar we morgen onze kaartjes moeten kopen. Want dan staat ‘Alberobello’ op het programma.