Bari, old town

Het kingsize bed nodigt uit om te slapen, inmiddels is het al half twee, maar dat lukt toch niet echt goed. De spanning van de laatste uren en de blauwe plekken pijn na de val, eisen zijn tol. Maar blijkbaar ben ik toch nog wat in slaap gevallen want om zes uur word ik wakker van de herrie buiten. Je kunt merken dat dit luxe hotel midden in de stad staat. Ik probeer nog even om mijn ogen dicht te doen maar om zeven uur is het toch echt tijd om op te staan. Op de mail die ik vannacht nog aan Valentina, de eigenaresse van de B&B heb gestuurd heb ik geen antwoord gekregen. Beetje logisch als ik naderhand zie dat ik haar eerdere mail heb beantwoord door hem te sturen naar mijn eigen e-mail adres. Ik geef het donker, de spanning en geen bril maar als reden.

Om kwart voor acht bel ik haar, het telefoonnummer heb ik inmiddels gevonden in een van de eerste mails van onze correspondentie. Had ik die nu maar vannacht nog maar eens doorgespit dan hadden we al die shit niet gehad.
Ze verontschuldigt zich in alle toonaarden en vraagt of we haar om half tien willen treffen bij de B&B. We hebben blijkbaar bij het verkeerde huisnummer staan prutsen want onze kamer ligt precies tegenover het huis waar we vannacht stonden. Eenzelfde kastje met precies dezelfde code hangt hier inderdaad naast de huisdeur. Dat zien we als we na het overvloedige ontbijt in de Best Western door de nauwe straatjes en steegjes de B&B bereiken. Het is Geer vannacht wel opgevallen maar niets wees erop dat deze onopvallende bruine deur toegang gaf tot ons kleine appartementje. En hij vond niet dat hij het kon maken om aan dit kastje te gaan rommelen. Had hij dat maar wel gedaan....

Stipt om half tien komt een vriendelijke jonge vrouw aangelopen die zich steeds weer verontschuldigt en aanbiedt om die verloren nacht van de totaalprijs af te trekken. En dat is dan wel weer schappelijk maar uiteindelijk heeft het ons dan toch nog 50 euro extra gekost...
Het ontbijt wordt iets verderop geserveerd in een klein cafeetje en ook al hebben we vanmorgen uitgebreid ontbeten, dit laten we ons niet aan de neus voorbij gaan. Maar van een origineel Italiaans ontbijt moet je je echt niks voorstellen. Dat wordt gewoon iedere morgen een kopje koffie of thee en één croissantje. Misschien moeten we toch maar terug naar het Best Western Hotel . :)

Na het tweede ontbijtje kunnen we eindelijk de stad gaan verkennen. Ons steegje komt precies tegenover de haven uit waarvandaan de veerboten naar Griekenland vertrekken. Maar dat laten we maar voor een andere keer.
Bari wordt van drie kanten omsloten door de zee en verschillende havens. In de vissershaven is het zoals altijd een drukte van belang. De vele soorten vis worden direct uit zee verhandeld. De inktvissen, oesters en zee-egels worden ter plekke rauw opgegeten. Een klein schijfje citroen erbij en slikken maar.
Als Geer wordt aangehouden om een foto te maken van een rauwe inktvis etend stel krijgt hij van hun ook een stukje aangeboden. Griezelend bekijk ik het van een afstandje maar wil het eigenlijk ook wel graag proberen. Ik moet goed trekken om er ook maar een klein stukje vanaf te bijten, het taaie ding laat zich niet zo makkelijk wegkrijgen. Brrr. Dat is écht niet aan mij besteed. Je maakt mij meer blij met een bakje kibbeling van vishandel Simonis aan de Scheveningse haven. :)

We struinen nog een paar uur door de nauwe, maar gezellige steegjes waar oude mannetjes op een krakkemikkig stoeltje een potje kaarten en de vrouwen hun was te drogen hangen boven onze hoofden. De geur van poetsmiddelen hangt overal en buiten de huisjes worden vele soorten pasta bereid en verkocht.
Maar dan komt de man met de hamer en meteen na de lunch op een van de vele terrasjes slenteren we terug naar ons kleine huisje in het doodlopende hofje. We zijn kapot moe en terwijl Geer het verslag van gisteren schrijft, doe ik mijn ogen dicht. Als hij klaar is, is het mijn beurt om te schrijven en doet hij een tukkie.

Na een uurtje kunnen we er weer tegen aan, de zon schijnt, van de enkele regendruppel die gevallen is hebben we niets gemerkt. Buiten de Old Town liggen nog een paar caches die we snel oppikken en dan wordt het tijd om een restaurantje op te zoeken. Míjn tijd ja, want rond half zes knort mijn buik. Alleen zitten de Italianen om deze tijd blijkbaar liever ergens anders dan in een restaurant. Veel van de bankjes langs de boulevard zijn bezet, iedereen geniet van de zon en de mooie luchten boven de zee. Een enkel vissersbootje vaart uit, er moet nog een maaltijd op tafel komen.

In de grote winkelstraat gaan om een uur of zeven eindelijk de restaurants open en schuiven we aan bij een pizzeria die de kerstlichtjes nog aan het plafond heeft hangen. Volgens Geer heet dat in april : sfeerlichten. Lang houden we het daar echter niet vol, de korte nacht en de drukke dag eisen zijn tol. Zonder Google-maps te hoeven gebruiken lopen we in een ruk door de wirwar van steegjes naar ons tijdelijke adres. ‘Finito, kaputto’ Morgen naar de ‘M’ van BAM:)