Petite Suisse Luxembourgeoise

We hebben overnacht nabij de ‘tuin’ van Landgoed Schwarzuecht. Daar liggen de resten van een enorme Romeinse villa. Afmetingen 220 m x 320 m. Vanaf een heuveltje zijn de gerestaureerde overblijfselen, de fundamenten dus, goed te zien. ‘Keurig’ opnieuw opgemetseld en ‘keurig’ afgesmeerd met een laagje cement. Ik haat dit soort restauraties. Ruïnes moeten ruïnes blijven. Afblijven! En als ze door de tand des tijds helemaal worden opgevreten, dan is dat maar zo. Maar ga er niet aan knutselen om het ‘te behouden’. In het reisgidsje lees ik de rest van het Romeinse verhaal over de geschiedenis in de laatste alinea van het item over Echternach.
De eerste alinea van hetzelfde gidsje beschrijft dat Echternach in de zomer en weekends door dagjesmensen wordt overspoeld, die zich ijslikkend vergapen aan de prullaria van de souvenirwinkeltjes en zich een weg banen naar een van de eyecatchers van het stadje: de basiliek van St. Willibrord, de apostel van de Friezen ( ja onze Friezen dus).
Winkeltjes hebben een mysterieuze aantrekkingskracht op Car, dus het oude Echternach moeten we nog even bewandelen. De beschreven abdij is niet te missen, maar de horden dagjesmensen zijn in geen velden of wegen te ontdekken. Het is ook geen zomer en de maandag valt ook al buiten het weekend, dus dat kan kloppen. Ook de winkeltjes zijn grotendeels gesloten. De kooplust van Car beperkt zich tot een paar nieuwe handschoenen bij de Chinese bazaar. En die zijn ook vandaag hard nodig. De temperatuur ligt rond het vriespunt en vannacht heeft een klein laagje sneeuw alles weer wit gemaakt.

Na een uurtje hebben we het gezien en verruilen we de stad weer voor de natuur. Meer mijn ding overigens.
Ooit hebben ze dit gedeelte tussen Echternach en Beaufort “Klein Zwitserland” genoemd. Tikkeltje overdreven, maar het is er wel erg mooi. Origineel heet dit gebied het Deutsch Luxemburgischer Naturpark, waartoe ook de Duitse Eifel behoort. De vele kloven (schloeffe) zijn kenmerkend voor het Müllerthal. En dan scheppen ze hier ook op over een heuse waterval, de ‘Schiessentümpel.’
Als we de bus geparkeerd hebben gaan we ernaar op zoek. Volgens een bordje is het nog 500 meter lopen, maar na 850 meter hebben we in de gaten dat we wéér verkeerd aan het lopen zijn. En dat op een pad, dat steil, besneeuwd, modderig, deels bevroren, voorzien van gladde stenen, goedbedoelde maar spekgladde trappen van vergane bielzen is. Genoeg bij elkaar om weer eens lekker op mijn plaat te gaan. Maar wonder boven wonder blijf ik vandaag op de been, hoewel Baloe er alles aan doet om ons onderuit te laten gaan door onophoudelijk als een dwaas langs ons te scheuren over de smalle paadjes.

De fout bij het lopen wordt goedgemaakt doordat er verderop een cache ligt, die voor de verandering eens wèl gevonden wordt. En dan wordt het op de terugweg ‘speuren’ naar die waterval. We zijn er op de heenweg letterlijk op enkele meters voorbij gelopen. Was het bij de Duitsers als hoogmoedswaanzin de Irreler waterval, ook hier is een fors uitgevallen stroomversnelling de ‘trotse waterval’ van de Luxemburgers.
Maar inmiddels hebben we zon. En de combinatie met water, sneeuw, ijs en onze blije gezichten levert toch wat mooie plaatjes op.

Genoeg voor vandaag. We rijden nog een stukje naar het het plaatsje Beaufort, vinden een ‘ plekje voor de nacht’ naast het historische kasteel, maken een wandelingetje door het verder uitgestorven dorp en gaan op rust. Morgen staat een trail van caches op het programma door de mooie natuur rond dit dorpje