Vrijdag de dertiende

Wat vanmorgen nog groene bolletjes zijn op de Geocache-ap zijn aan het einde van de dag gele smiley's geworden!

Ik zit al een uurtje in de serre te lezen als Cameron met een slaperig gezicht op staat. Trish is al vanaf 7 uur het huis uit, zij moet met een vriendin naar het ziekenhuis. Ik heb haar niet meer gezien vanaf gistermorgen; tegen de tijd dat zij thuis is van het diner bij de ambassadeur lig ik al in bed.
Maar zij heeft met Cameron afgesproken dat hij me vanmorgen aan de promenade van Bray af zet. Ik wil vandaag de wandeling over de top van Bray Head gaan maken. Die wandeling moet de moeite waard zijn.

Aan het begin van deze week hebben Trish en ik onder aan deze berg het Cliffpath genomen maar toen ik de mensen boven op de top zag lopen nam ik mezelf voor om die route ook nog eens te nemen. En zeker omdat daar nog genoeg groene bolletjes in gele smiley's moeten worden omgezet.
Het is mijn laatste dag in Ierland, morgen vlieg ik alweer naar huis. En dat is misschien maar goed ook want de spieren in mijn benen, kuiten en heupen doen inmiddels flink pijn van die bergwandelingen.
Even heb ik spijt als ik het eerste stuk naar boven klim, niets dan trappen die overgaan in wandelpaden die die naam niet mogen hebben. Omkeren vind ik geen optie , de berg lokt te zeer en al die caches nog meer!
Eenmaal op de top is het uitzicht over Bray, de Ierse Zee en Dublin in de verte meer dan de moeite waard.
Het is een schitterende dag, zonnig en veel te warm voor de dikke jas die ik vanmorgen aan heb gedaan. De enige wandelaars die ik tegenkom zijn twee vrouwen uit Bray die hier een paar keer per week dezelfde wandeling maken. Die hoeven in ieder geval geen sportschool op te zoeken!
Ik klamp ze meteen aan om een foto van mij te maken, want uitzichten alleen wordt ook zooo vervelend:)

Van Gerard krijg ik een foto doorgestuurd waarop je precies kunt zien waar ik loop. Tenminste, niet ik zelf natuurlijk, maar een satelietfoto van de omgeving van de geocache waar ik op dat moment in de buurt ben. Dan weet tenminste iemand waar ik te vinden ben, mocht er iets gebeuren:)

Een paar uur later daal ik via het kronkelige rotspaadje af naar het meer begaanbare Cliffpath en komt eindelijk Greystones in zicht. Het restaurantje aan het begin van het dorp is meer dan welkom. Wandelen maakt hongerig en dorstig!

Het strand van Greystones baadt in de zon, een paar moedige vrouwen wagen zich zelfs in het water. Maar het zand is warm genoeg om lekker te zitten en voor de foto wil ik ook nog wel even mijn schoenen en sokken uit trekken:) Rugzak onder mijn hoofd, een beetje uitstrekken en voor ik het weet hoor ik mezelf "snurken". De zon, de vermoeidheid slaat toe. Er is niemand die me op een bepaald tijdstip in Delgany terug verwacht, ik heb de tijd aan mezelf. Héérlijk!

In de bus naar Delgany (vandaag tref ik helaas niemand met wie ik terug kan liften) zit weer een nors kijkende chauffeur. Er kan geen lachje of viendelijk woord van af. Er kan überhaupt geen woord van af. Ik hoop dat hij er niets van verstaat als ik overdreven vriendelijk lachend tegen hem zeg dat ik hem "Zooo verschrikkelijk vervelend vind".

Het weer is nog steeds schitterend, Cameron is aan het klussen, Trish is net thuis van haar werk en gaat even onderuit en ik heb een heerlijk boek op mijn ereader. Stoeltje naar buiten, een kabbelend beekje aan mijn voeten, de vijver met de kleurrijke vissen en een prachtige tuin waarin nog steeds alles in bloei staat. Een heerlijk rustige namiddag.

Vol energie staat Trish een uur later naast me en rijden we nog even (22 kilometer) naar Wicklow, de hoofdstad van het Ierse graafschap Wicklow County. Een leuk kleurrijk dorp dat hoog boven op de klippen ligt. De viswinkel in het dorp staat er om bekend dat het de plek is waar een zeehond elke dag vanuit de haven de straat over schuifelt om zijn maaltijd op te halen:) Wij zien hem helaas niet vandaag.

Van de overvloedige maaltijd die Trish gisteravond aan de ambassadeur en zijn bezoek heeft voorgeschoteld is genoeg over voor ons drietjes. Een maaltijd van stand dus!

En dan wordt het tijd om mijn koffer te gaan pakken. Morgenvroeg om 9 uur brengt Trish me naar het vliegveld en dan is mijn weekje Ierland weer verleden tijd. Jammer, maar wat héb ik genoten!