Winderig suikerbrood en bezoek bij de ambassadeur

Het is niet de vraag óf ik ga maar eerder wannéér ik ga. Het weer is vreselijk. Grauw en regen en er waait een harde wind. Trish is al aan het werk als ik opsta en Cameron heeft beloofd om me naar het voetpad te brengen die naar de top van de Sugar Loaf leidt, een kilometer of 8 hier vandaan.
Maar omdat het blijft regenen en het spreekwoord zegt dat je daar niet van dood gaat haal ik een bedenkelijk kijkende Cameron over om me toch maar te brengen. De Great Sugar Loaf is 501 meter hoog en ligt geisoleerd van de andere bergen. Zijn steile hellingen en vulkanisch aanzien geeft hem een aparte aanblik in het landschap.

Het is dat boven op de top 2 caches liggen, anders zou ik me misschien toch nog even bedacht hebben voordat ik aan de tocht begin want de aanblik van de steile rotsachtige helling doet me toch een klein beetje huiveren.
Ik ben nog maar net onderweg of ik krijg een apje van Gerard die thuis achter de laptop via Google Earth de omgeving kan zien en ook het weer! Hij is er niet gerust op dat ik alleen onderweg ben:)
Ondertussen ploeter ik stug door, er is geen pad dat hier omhoog gaat, alleen de kale plekken tussen de rotsblokken die laten zien dat hier toch af en toe wat gekken naar boven sjouwen.
Aan deze kant van de helling blaast de wind me bijna weg en net hier moet dat rot ding te vinden zijn. De log van de vorige cacher doet me niet veel goed: Hij heeft hem namelijk niet gevonden.
Maar ik ben niet voor niets naar boven geklauterd en moet en zal hem vinden! "Tussen de rotsen" zegt de hint van de cache. Maar hier is niets anders dan rotsblokken te vinden. En wat ben ik dan trots als ik het ding uiteindelijk in mijn handen heb.

En dan is het nog eens 60 meter verder klauteren naar de top. Het uitzicht wordt verhinderd door grauwe regenwolken die mij intussen doorweekt hebben. Op de top heb ik inmiddels geen internetverbinding meer, en dat is niet echt gunstig. Want er moet hier nog een cache liggen.
Mijn hulplijn in Nederland is snel gebeld: Gerard zit nog steeds achter zijn tablet en weet precies te vertellen waar ik moet zijn. En dat is niet op deze berg maar eentje die iets verder weg ligt. Pfff. Ondertussen giert de wind om mijn oren en blaast me zowat van de top af. En dat is op de berg waar ik moet zijn nog een graadje erger! Staan blijven lukt daar nauwelijks, maar gelukkig laat de cache zich snel spotten.
De regenboog die plotseling verschijnt maakt het dan wel meteen iets mooier!
De berg af gaat een stuk sneller dan naar boven en ik ben blij dat ik na 2 uur weer beneden sta. Cameron, die ook al eens bezorgd heeft gebeld hoe het met me gaat (intussen sta ik al op de top) heeft aangeboden dat ik hem bel om mij op te halen maar hij is zo druk bezig om de keuken af te krijgen dat ik besluit te gaan lopen.
Via Google Maps vind ik een afkorting naar het dorp maar dat is dan nog steeds 8 kilometer berg op, berg af! Met rode koontjes van de inspanning en inmiddels ook van de zon kom ik de keuken binnen wandelen.

Een warme douche doet wonderen om mijn stijve, pijnlijke spieren een beetje te ontspannen.
Trish is inmiddels ook weer thuis en na een snelle hap rijden we naar Dalkey waar ze bij de slager het vlees voor de maaltijd voor de ambassadeur moet ophalen.
Dalkey is een luxe dorp, het Gooi van Ierland; We maken nog even een rondritje langs de huizen van BONO, Van Morrison, de Ierse zangeres Enya en Robert Fisk, de Engelse schrijver en journalist. (Weet ik waar ik morgen naar toe ga!)

En dan moet het vlees natuurlijk nog afgeleverd worden! Robin Barnett, de Britse ambassadeur in Ierland woont in Glen Cairn, zo'n 20 kilometer vanaf Delgany. Trish heeft gemeld dat ze een bezoeker meebrengt en de portier staat aan het hek te wachten zodat we meteen kunnen doorrijden.
Beveiligd alom want zo'n 40 jaar geleden werd hier voor de deur de Britse ambassadeur vermoord. Het huis is een kasteel, de keuken waar Trish haar domein van heeft gemaakt is groter dan 3 keer mijn huis. De kamers lijken op toonzalen, de privévertrekken zijn wat intiemer ingericht maar nog steeds zoooo groot!
De inrichting is natuurlijk ieders smaak: donkere meubels en donker hout maar het past wel in deze omgeving. In de tuinen kun je verdwalen, maar op de secretaresse na is er niemand te zien.
Jammer, ik had die norse ambassadeur graag even de hand geschud, misschien had ik hem kunnen ontdooien:) Maar volgens Trish is hij stapelverliefd op zijn Poolse vriendin die af en toe even overwipt:) Ha Ha!! Ik weet in ieder geval wat hij vanavond eet: Zuurkool met spek en worstjes.

De boodschappen voor het diner dat hij morgen voor 16 mensen geeft en dat Trish moet bereiden moeten we wel nog even doen. Gelukkig hoeven we daar geen 40 kilometer voor om te rijden, net als voor de slager! De Mega supermarkt is dichtbij en de mand is snel gevuld. Dus ook wat er morgen op het menu staat is voor mij geen verrassing meer:)

Om half zes worden we op de koffie verwacht bij de Nederlandse! vriendin van Trish die hier 40 jaar geleden haar Ierse man heeft leren kennen. Heerlijk om weer even Nederlands te praten want ik droom zelfs al in het Engels. En dat is érg vermoeiend!

Fish and ships op de terugweg naar huis, want volgens Trish moet ik dat echt geprobeerd hebben. Nu heb ik de slappe chips van Schotland nog in herinnering , maar deze zijn redelijk te eten! En als je honger hebt, het is intussen 8 uur, smaken zelfs rauwe bonen goed!

Filmpje van de wind op de top