Dubbel genaaid!

Of het nu aan het " ongeluk" van gisteren lag of aan iets anders, maar ik heb de hele nacht nachtmerries gehad. Zelfs zo erg dat Mia me wakker heeft moeten schudden omdat ik zo jammerde.
In ieder geval doet mijn hoofd vanmorgen gelukkig geen pijn meer, het is goed afgelopen.

Na het ontbijt doen we het lekker rustig aan, we "hoeven" niets meer maar willen toch nog even met de bus naar Ochrid. Bij de bushalte staat nog een Nederlands stel dat naar het dorp wil en als er een (echte) taxi stopt die aanbiedt om ons vier voor 3,20 euro daar naartoe te brengen zeggen we dit keer geen nee!

Mia en ik stappen een kilometer voor het dorp uit. Iedere keer wanneer we hier langs rijden meen ik te moeten opmerken dat er ergens hier in de buurt een cache moet liggen. En nu we dan toch met de taxi onderweg zijn is het wat makkelijker om te vragen of hij ons hier uit wil laten stappen.
"Biljana's Spring " moet volgens de beschrijving makkelijk te vinden zijn, maar helaas, niet alleen heeft de bron maar heel weinig water, van de cache is ook geen spoor te vinden.
Maar de omgeving is wel weer heel erg mooi en van hieruit loopt een rustige wandelweg naar het dorp.

In Ochrid heb ik nog een appeltje te schillen met de verkoper van de rugzak die ik hier maandag gekocht heb. De hengsels van het ding zijn al op verschillende plekken gescheurd en Mia heeft het al provisorisch genaaid . (weer genaaid, letterlijk en figuurlijk)
De verkoper probeert natuurlijk er onderuit te komen, probeert me een duurdere tas aan te smeren , die ik (volgens Mia) met een woedend gezicht weiger. De tas omruilen is ook geen optie want eenzelfde heeft hij niet meer. Als hij komt aanzetten met een kinderlijk uitziend exemplaar ben ik het zat en zeg dat Mia die van mij wel weer naait.
Maar dan eis ik wel flinke korting op een "Burberry" tas die ik ook al eerder op het oog had.
In onze conversatie komt geen enkel buitenlands woord voor, ik ga gewoon in het Nederlands door en hij tettert Macedonisch. Maar ik krijg het voor elkaar. Zijn vrouw komt nog even met een grote veiligheidsspeld aanzetten en dan wordt mijn rugzak weer provisorisch in elkaar gezet.

We wandelen nog even door het stadje, genieten van het spel van 2 puppies waarvan er een verrekte veel weg heeft van Baloe toen hij klein was, eten nog een lekkere hap en proberen onze laatste Denars te slijten. En dat gaat nog niet eens zo makkelijk. De Ochrid Parels zijn te duur en de rest is kitsch.

En dan wordt het langzaam tijd om terug naar het hotel te gaan. We hebben nog een kleinigheid gekocht voor Lili, de vrouw van de kapitein, om haar te bedanken voor de hartelijkheid en gezelligheid.
Als we aanbellen nodigt ze ons meteen hartelijk binnen voor koffie, een glaasje wijn of een borreltje? We willen het beleefd afslaan maar dat is in Macedonië niet gebruikelijk, zegt ze.
In huis ruikt het weer heerlijk, ze is net aan het koken voor de kinderen, maar het vuur wordt resoluut onder de pannen uitgedraaid! Ze komt er gezellig bij zitten en vertelt honderduit, schrikt als ik haar vertel wat er in Struga is gebeurd en zegt dat Klement toch wel erg veel pijn heeft gehad na zijn val bij de kalksteenoven.

Later hoor ik van Mia dat ze heeft gezegd dat ik "het zonnetje van de groep was". Maar de hele groep samen was ook erg leuk en gezellig en we hebben inmiddels al veel reclame gemaakt door hun bij de nieuwe mensen in ons hotel aan te prijzen.
We nemen hartelijk afscheid en dan is het voor ons tijd om de koffers te gaan inpakken. Morgenvroeg om 5 uur loopt de wekker af dus vanavond wordt het, alweer, geen latertje.

p.s ik wil net mijn PC afsluiten of ik zie een bekend iemand het pad van ons hotel op komen lopen: het is Klement, de kapitein. Hij heeft net van Lili gehoord wat er met mij is gebeurd in Struga en komt nog even informeren hoe het met mijn hoofd is. Benadrukt dat hij zo'n liefdevolle gezellige mensen heeft getroffen. "War Liebe" zei hij en neemt dan hartelijk afscheid van ons.

Hieronder toch nog even een filmpje van de spelende puppy's