Bezoek aan Macedonisch ziekenhuis; geen excursie

We gaan naar Struga vandaag, we zijn hier gisteren met de kapitein doorheen gerend en nu willen we het op ons gemak bekijken. Het zonnetje schijnt volop, de weersverwachtingen waren heel anders voor deze week.
Maar tot nu toe hebben we alleen maandag een flinke bui gehad. Dus we boffen, tot nu toe! Maar prijs de dag niet voordat het avond is en dat slaat niet op het weer. Maar daarover later:)
De bus van Ochrid naar Struga kost niet meer dan 40 Denar, omgerekend 65 cent en dat voor een afstand van 15 kilometer. Vlak bij de bushalte komt een klein mannetje op ons afstevenen: Hij wil ons met zijn taxi wel voor 100 Denar naar Struga brengen. Hij ziet ons kijken waar die taxi dan wel staat en haalt uit zijn oude auto'tje een bordje tevoorschijn dat hij bovenop het ding plant: Taxi!!
Mia en ik kijken elkaar even aan maar besluiten het toch maar niet te riskeren. Een stortvloed van woorden komt over ons heen maar gelukkig verstaan we er geen ene moer van. Het zal niet veel goeds zijn geweest gezien zijn gezichtsuitdrukking!

Drie minuten later stappen we in de "veilige" bus en rijden in 20 minuten naar het stadje. De gezellige winkelstraat met de vele terrasjes langs de rivier hebben we gisteren alleen maar vanaf een afstandje gezien. Maar nu lokken de winkeltjes.
Voor mij mogen dat dan best alleen souvenirwinkels zijn maar jammer genoeg ligt er ook nog een hele sjieke schoenenwinkel.
En als ik Mia ergens niet bij weg krijg gehouden dan is het wel een schoenenwinkel. En laat dat nou jammer genoeg DE winkel zijn die we vandaag echt hadden moeten overslaan....
Terwijl Mia nog even rondneust loop ik alvast richting de uitgang en knal met een harde bonk tegen de glazen deur aan. Mia en de verkoopsters staan meteen om me heen om te kijken of alles goed is; ik voel eens aan mijn hoofd en meteen stroomt het bloed door mijn hand in grote druppels op de vloer.
Ik ben dan nog alleen maar bezorgd om de nieuwe witte broek die ik aan heb. Mijn benen zwengel ik aan de kant en laat mijn hoofd ergens naar links hangen.
Ik word op een bankje gezet dat ze ergens uit de winkel weg halen en die wordt meteen voor die glazen deur gezet. Beetje laat!
( De deur bestond uit twee delen, waarvan een gedeelte open stond en tegen de andere knalde ik aan, even ter verduidelijking) De stoffen zakdoek van Mia is meteen doordrenkt met bloed en de verkoopster komt met tissues aangedragen waarmee ze mijn hoofd te lijf gaat. De andere verkoopster komt meteen met emmers sop aanzetten, die moet de vloer poetsen! Of ik naar het ziekenhuis wil, vraagt ze meteen, maar dat weiger ik.
Totdat een mannelijke klant zich ermee komt bemoeien en die vind dat ik het echt moet laten nakijken. Het is een behoorlijke snee, zegt hij. Hij biedt meteen aan om met ons mee te gaan, "Het is niet ver, ongeveer tien minuten lopen" zegt hij. Maar in die tien minuten loop ik toch een beetje te duizelen en mijn hoofd voelt aan alsof er een vrachtwagen overheen is gereden.

Het ziekenhuis van Struga lijkt een beetje op het ziekenhuis in Griekenland waar ik een aantal jaar geleden ook eens ben terecht gekomen. Oud, rotzooi, smalle donkere gangen met heel veel wachtende mensen.
Maar onze begeleider loopt overal langs, klopt gedecideerd op een deur en begint meteen te vertellen hoe die arme Nederlandse toerist er aan toe is. En dat helpt, ik word meteen naar een kamertje gebracht waar enkele verplegers, artsen, co-assistenten en wat nog meer zich over me heenbuigen om te kijken, te wijzen, en te vertellen wat er moet gebeuren!
Ondertussen heb ik Mia al gezegd dat ze foto's moet maken, maar die staat te shaken van de schrik. Ik lig intussen plat, krijg de verdovingsspuiten in mijn hoofd en maan haar nogmaals om foto's te maken.
De enige Engels sprekende vrouwelijke arts moet lachen en de verpleegsters gaan een beetje aan de kant zodat Mia alles kan vastleggen. En dan wordt er genaaid:) Drie hechtingen moeten er in, dus dat valt nog mee. De rompslomp erna heeft meer voeten in aarde. De dokter schrijft het rapport, in diezelfde kamer schrijft een verpleegster het recept voor de antibiotica en de nota, die we dan weer buiten moeten gaan betalen.
Gelukkig is de vriendelijke behulpzame jonge man in de wachtkamer blijven wachten en helpt ons met de rompslomp. Na het betalen van de nota, ongeveer 14,50!!!! moeten we weer naar de dokter die een stempel plaatst dat het is betaalt.
En dan mogen we weg, naar de apotheek voor de medicijnen. PFFF. En al die tijd is er de hulp van de man uit de winkel die alleen maar een leuk paar schoenen voor zijn vriendin aan het uitzoeken was. Hij weet ook nog wel iemand die de rekening wil vertalen voor de verzekering.
De halve stad doorkruisen we hier voor, maar de een sluit net zijn winkeltje en de ander is al gesloten. Ik vind het mooi geweest, de verzekering zoekt het zelf maar uit en anders ga ik niet dood van die paar centen.
Voor de jonge man is de rekening echter een grote schok: Hij krijgt een kleur als hij zegt dat hij daar 2 dagen voor moet werken. En dat geeft ons weer een groot schaamtegevoel. Als we hem bedanken wil hij echter totaal niks van een betaling weten, in plaats daarvan geeft hij ons een spontane knuffel en wenst ons het aller beste.

Nadat wij op het bankje aan de rivier wat zijn bijgekomen van de schrik houden we Struga voor gezien en pakken we de bus terug naar Ochrid. De pijnstillers werken inmiddels goed en het terrasje doet de rest.