Op een onbewoond eiland

In alle vroegte zien we de Amerikanen vanaf hun jacht met hun rubberboot al naar het haventje varen. Het bootje uit en in het water trekken is voor schraalhans en zijn nog magere echtgenote Swanee een serieuze klus. Ze sjorren zich een breuk en hij moedigt Swanee dan aan om in het ritme te blijven door "hey hup, hey hup" te scanderen. Net zoals gisteren besluit ik ze maar even te helpen met het klusje. De hulp wordt ook nu weer op zijn overdreven Amerikaans gewaardeerd. Met twee keer hulp binnen 24 wil hij toch wat meer van "my Dutch friend" weten. En natuurlijk stel ik dan mijn wedervragen, waarbij ik nieuwsgierig ben op welke manier hij zo spuugrijk is geworden. Hij schijnt gewerkt te hebben in het beroemde Sillicon Valley, waarbij hij aan de bakermat heeft gestaan van de techniek om faxmachines met elkaar te laten communiceren. "And I made some good money" was het understatement. Hij heeft "iets" met The Dutch, want als Swannee, even buiten gehoorafstand is vertrouwd hij me toe dat hij een oude liefde in Amstelveen heeft en dat hij haar zeker nog eens wil ontmoeten, "before it is to late". Aan zijn schalkse blik is te zien dat hij plannen heeft die zijn broze lijf kennelijk niet meer aankunnen en die Swannee vast niet goed vindt.
Maar goed hij heeft in ieder geval zijn catamaran naar haar vernoemt. "Swannee 116" prijkt op de boeg. Die 116 kan ik niet thuisbrengen en ben het hem ook vergeten te vragen. Het idee dat hij er 116 heeft gaat me iets te ver.
Hij verbaasd zich nog eens hoe wij in godsnaam met twee personen "and such a huge dog" in zo'n klein campertje kunnen leven,and Swannee moet zweren dat zij "Never ever" ooit op zo'n idee moet komen. "I need my luxury"! Maar dat hadden we al begrepen en Swannee is het vast roerend met mij eens.

"See you in an hour" is zijn afscheidsgroet als ze samen richting stadje slenteren voor een ontbijtje.

Maar hij zal toch een andere bootsman moeten charteren bij terugkomst want wij vertrekken ook vroeg. Het uitrijden van het haventje geeft nog even problemen als ik bij een onmogelijke bocht en enorme bult het trapje weer aan de grond krijgt. Het akelige schurende geluid van metaal op het wegdek veroorzaakt bij Car dan altijd klotsende oksels en zweetvoeten, terwijl zij buiten dan altijd behulpzame aanwijzingen geeft in de trant van "Oh nee Geer, doe maar niet", alsof dat een optie is. Na wat krassen op het wegdek en rubbersporen van de spinnende banden, lukt het na veel steken de juiste hoek te krijgen en kunnen we op pad.
We hebben een drietal mooie caches in gedachte, maar de hitte drijft ons het strand weer op. Dan eerst maar zwemmen. We kunnen eens niet tot op het strand rijden dus de parasol gaat mee. Beau graaft precies in de schaduw hiervan zijn kuil en ploft met een gelukzalige grom met zijn natte lijf erin.

Dan krijgen wij de gelegenheid om toch te hobbyen. Op 700 meter ligt op een eilandje een cache. En omdat ik geen Swannee heb maar een Carry zullen we moeten zwemmen. Mijn Garmin was bij aanschaf waterdicht, maar die heeft in de loop der tijden zoveel meegemaakt dat hij met ducktape bij elkaar gehouden wordt. Er gaat dus een boterhamzakje overheen en ik steek hem achterin de band van mijn petje. Ik moet dan wel de hele tocht mijn hoofd bovenwater zien te houden, maar de golfslag is hier beperkt. Car stopt wat andere attributen onder haar strooien hoed, Beau past op het busje en daar gaan "the Dutch" op survival naar het onbewoonde eilandje Sfaktiria dat in het meer van Navarino ligt. Car vraagt wel 10 keer onderweg of ze het gaat halen, en uiteraard weet ik daar het antwoord op. (??). Maar mijn bemoedigend "natuurlijk schat" is voldoende om haar hoofd erbij en boven water te houden.
Het resultaat is een "schat" die maar zelden gevonden wordt en met trots hebben we er weer een 4* bij. Onderweg maken we nog wat (onder)water foto's met een wegwerpcameraatje van het Kruidvat en tevreden komen we weer heelhuids terug. Weer relaxtime nu, maar tegen de avond nemen we er nog een. Nu moeten we naar de prachtige Gialova Lagoon. Een wandeling rond de baai maken, over een flinke zandduin heen "Sjravele" waarna we beloond worden met een prachtig uitzicht over de lagoon, en de cache natuurlijk. Beau is deze keer mee. Omdat we het grootste deel langs het strand lopen kan hij regelmatig het water in, dus dat is te doen. Hij speelt en dolt met stokken dus die zit ook goed in zijn vel.

Onderweg nog nog even bij een winkeltje gestopt voor duikbril, snorkel en zwemvliezen. Die was ik helaas vergeten mee te nemen en op sommige plekken is het toch wel heel zonde als je die niet bij je hebt. We krijgen korting als ik niet met de bankpas betaal, (no tax zegt Jorgus met een grens)maar dan heb ik geen geld meer voor twee ijsjes, dus die pingelen we er ook nog gratis bij.

En dan gaan we op zoek naar een prachtig plekje voor de nacht waar we al eens vaker gestaan hebben: 'De 'Dunes of Navarino'. Boven op een "doe-nou-maar-niet Geer-rotsje. Maar vorige keer is het gelukt, dus ik doe in het schemerdonker een poging en zonder er aan de andere kant af te donderen lukt het weer met een bescheiden aanloopje.

Ondanks de levensgrote borden waar we gewaarschuwd worden dat het absoluut verboden is om vrij te kamperen, op straffe van geldboete en zelfs gevangenisstraf, slapen we heerlijk en worden niet in een politiecel wakker.

Route: Finikounda - Pylos- Gialova Lagoon - Romanos - Dunes of Navarino.
Gereden: 55 km
Slaapplaats N36.59.297'. E021.38.956'