Toscaans Manhattan

Maandag, 14 september 2015

We hebben de hele ochtend uitgetrokken voor het vinden van een politiebureau en het doen van aangifte. Om 8:40 uur staan we voor de deur van een van de bureau's die gisteren hermetisch afgesloten was. En dat ziet er nu weer hetzelfde uit. Voor het bureautje staat een hekwerk met een ijzeren poortje dat dicht is. Alle rolluiken van het groezelige pandje zijn gesloten en een dichte voordeur schreeuwt om een nieuwe laag verf. Gisteren hebben we al vergeefs op de intercom(bel) lopen drukken zonder resultaat en ik verwacht hier vandaag hetzelfde.
Terwijl ik het volgende adres al inklop op 'Henk', gaat Car het toch even proberen. En verdomd. Van binnenuit wordt het poortje electronisch bediend en draait tergend langzaam open. Tegelijkertijd verschijnt in de voordeur een keurig geuniformeerde Carabiniëri. Gisteren heeft Car uit een boekje "Hoe zeg ik het in het Italiaans" het zinnetje opgezocht: "Voglio denunciare uno furto con scasso" . Omdat de zin er ook fonetisch onder staat lijkt het haar zeer geschikt om de man in zijn moedertaal aan te spreken. Ook omdat we er eigenlijk een beetje van uit zijn gegaan dat we een diender zouden aantreffen die enkel bereid zou zijn om Italiaans te spreken.
Als ze de zin, vanuit het boekje met de de nodige "Italaanse"intonatie en Hollandse flair heeft uitgesproken, blijft het even stil en terwijl er een frons op zijn voorhoofd verschijnt, komt er met de juiste Italiaanse intonatie de zin uit: "Say it in English please". Dat zit wel goed dus. Ik graai snel mijn papieren bij elkaar en spoed me naar binnen. "Do you speak English, sir?" is mijn hoopvolle vraag. "A lietel biet", is zijn veronschuldigend antwoord. Maar de rest gaat van een leien dakje. We snappen elkaar en met wat hulp klopt hij een een keurig proces-verbaal van aangifte uit op de computer. Mijn paspoort bijvoorbeeld snapt hij niet. Na het een tijdje vertwijfeld van binnen en buiten bekeken te hebben vraagt hij uiteindelijk wat voor nationaliteit ik eigenlijk heb. "Koninkrijk der Nederlanden" dat keurig op de kaft staat zegt de man niets. Als ik wat buitenlandse vertalingen voor ons kikkerlandje opnoem klaart zijn gezicht op. Ahhh, Hollandia! Peijie Bassie! Met een keurig:" Si Si" van mijn kant is dat probleem ook weer verholpen.
Na een klein half uurtje sta ik al weer buiten met een keurig uitgeprint proces-verbaal van aangifte voorzien van de nodige stempels. Tenminste, dat denk ik want ik snap geen woord van de Italiaanse tekst.
We hebben dus lekker tijd om vandaag nog iets leuks te doen.

San Gimignano wordt het. Dit is het beroemdste dorp van Toscane. Het wordt ook wel het middeleeuws Manhattan genoemd vanwege de grote torens die de contouren van het dorpje zo markeren. Het is niet zo groot en je loopt er zo door heen. Dus tijd genoeg om ook op een van de terrasjes neer te ploffen en lekker wat te drinken en naar de hordes toeristen te kijken die ook hier voorbij trekken. Opvallend is een lange rij voor één pand waar "Gelati" wordt verkocht. Volgens het opschrift boven de deur wordt hier al vijf jaar op rij het beste ijs van de wereld gemaakt. Daar MOET je dan toch een ijsje kopen toch? Normaal krijg ik Car wel zo gek dat ze in een rij aansluit, (ik haat dat namelijk) maar hier past ze toch ook voor, zodat ze genoegen moet nemen met een niet wereldberoemd ijsje van een naburig pandje. Ik hou het op een heerlijk groot koel glas bier.
Het is een gezellig dorpje en natuurlijk is er dan ook een straatmuzikant. Muzikantje moet ik zeggen. Het is een vijfjarig knaapje dat verwoed op een gitaartje zit te rammen en met een serieus gezicht er ook bij zingt. Het klinkt voor geen meter maar het is wel aandoenlijk. Zijn omgekeerde strooien hoedje wordt dan ook grif voorzien van muntgeld door de omstanders. We zien er zelfs papieren dollars in zitten. Als we na een kwartiertje nog eens voorbij komen is Christiane in geen velden of wegen meer te vinden. Vermoedelijk genoeg verdiend met zijn optreden en kan hij zijn spaarpot weer spekken.

We rijden wat Toscaanse zijweggetjes in en belanden bij een mooi kasteeltje waar we een prachtig uitzicht hebben op de omgeving. Heerlijk rustig laten we dag hier overgaan in de avond en nacht.

Route: Ponte San Pietro-Lucca-Pontedera-San Gimignano-Montecagnano
Gereden kilometers: 130
Slaapplek coördinaten: N 043-21.274 O 011.14.778