Geen wolkje aan de lucht

Zondag 6 septemeber 2015

Koud is het, heel erg koud, het ene been dat al buiten het bed hangt wil eigenlijk zo snel mogelijk terug onder die warme dekens. 5 Graden geeft de thermometer aan, maar een blik naar buiten op die machtige bergen om ons heen en ik wil zo snel mogelijk er uit. Een vlug kattenwasje, een dikke trui en twee fleeces over elkaar aan en het fototoestel in de aanslag. Wat een verschil met gisteren toen alle toppen in wolken gehuld waren. Nu schijnt de zon volop, de hemel is blauw, er is geen wolkje aan de lucht en de gletsjers zijn stralend wit. We hadden graag de dag van gisteren ingeruild voor vandaag, 80 euro neertellen om wat wolken te fotograferen is toch wel een beetje zuur. Maar niets aan te doen, we zijn tenslotte wel (bijna) op de top van de Mont Blanc geweest en dat kan ook niet iedereen zeggen!

De WIFI van het restaurantje naast ons doet het nog steeds prima dus het reisverslag van gisteren staat snel online maar met de foto's gaat het nog steeds niet zo heel erg goed. De site "waarbenjij.nu" werkt het laatste jaar niet echt meer optimaal. Misschien wordt het tijd om eens een nieuwe site op te gaan zetten.
We kijken nog even jaloers om naar de helblauwe lucht boven de bergen rond de Mont Blanc en dan rijden we verder door de vallei van de Aosta. Volgens de reisgids een adembenemende rit door het alpiene hooggebergte en het Parc Nazionale del Gran Paradiso. De gids heeft geen woord gelogen, alleen vermeldt hij niet dat de weg na 18 kilometer haarspeldbochten bij het plaatsje Liliaz eindigt en dat je dan weer hetzelfde stuk terug moet. Het plaatsje Cogne, net even voor Liliaz, is het uitgangspunt voor de vele wandelroutes door dit nationale park. Wij houden het voorlopig nog even bij het kijken naar de vele wandelaars die bepakt en bezakt van hieruit de bergen intrekken. Het zondagsmarktje is net afgelopen als we aan komen wandelen maar het plaatsje is best leuk om even doorheen te lopen. De houten huizen met de balkons vol met bloemen doen ons meteen denken aan Oostenrijk.
In Villeneuve, een gehucht met nauwe steegjes, zetten we het busje aan de kant. Boven op de berg ligt een ruïne waar een cache moet liggen. En volgens de kaart is het maar 168 meter! Klimmen dus. Want 168 meter is in werkelijkheid de hoogte in. Dus volgen we het pad met de grote keien slingerend naar boven. In de hitte! Want de temperatuur is sinds vanmorgen flink opgelopen. Ik laat Geer zoeken en zet de ruïne maar alvast op de foto. Voor de vorm doe ik nog heel even alsof totdat ik Geer hoor roepen: Gevonden!
De weg naar beneden langs de andere kant van de berg is zo mogelijk nog steiler en langer. Mijn kuiten en scheenbenen trillen van verzuring en ik ben blij als ik het busje weer zie staan.

Het Aostadal staat bekend om zijn vele kastelen en ruïnes, volgens de reisgids zijn het er meer dan 70. Bij het Castello di Fénis, bekend om zijn 15e-eeuwse fresco's, houden we siésta. Beau is blij dat hij in de schaduw van de bomen ligt en wij doezelen een beetje in de zon.

Morgen willen we aan de Bloemenriviéra zijn en dus rijden we, nadat we het kasteel nog even op de foto hebben gezet, nog een paar uur richting het zuiden. We zijn blij als we de drukte rond Turijn achter ons hebben en zetten het busje in het dorpje Carmagnola aan de kant. Het is inmiddels acht uur, etenstijd in Italië dus. En voor ons intussen ook:)