Athos en Flipper

Gisteren heeft Car met ene Petra telefonisch afgesproken dat we met haar boot langs Athos gaan varen. Wij, mannen mogen natuurlijk gewoon dit schiereiland op, maar de monniken had heel vroeg al in de gaten dat vrouwen problemen veroorzaken dus worden die al honderden jaren hier geweerd. De enige mogelijkheid voor het zwakke geslacht om ook een blik te kunnen werpen op dit mannenbolwerk is dus per schip en dan ook nog op een eerbiedwaardige afstand van 500 meter uit de kust.
Athos is de meest oostelijke vinger onderaan Chalkidiki. Hoewel het tot het Griekse grondgebied behoort is het wel de enige monnikenrepubliek op de wereld. Met een oppervlakte zo ongeveer 336 km2 wordt dit gedeelte dus bewoond door zo'n ruim 2500 monniken verdeeld over 20 kloosters en 12 'skiten'. Die laatste zijn kleinere monnikengemeenschappen.
Al het vrouwelijke wordt resoluut geweerd zelfs vrouwelijke huisdieren zijn niet toegestaan. Een uitzondering wordt gemaakt voor katten en.... kippen. (..)

Om op tijd op die boot te komen moeten we vroeg ons nest uit. Het is vanuit ons hotel ruim een uur rijden en we moeten uiterlijk kwart voor negen inschepen. Nadat Petra € 90,- heeft geïnd mogen we aan boord. Samen met ons hebben nog 20 personen het uitstapje geboekt. Petra vertelt ons nog even wat we gaan zien die dag en wat de huisregels zijn aan boord en laat ons dan verder over aan een matroos en haar Griekse man, die kapitein is van "de Freedom". Die varen alleen en vertellen niks onderweg. Aan boord liggen echter voldoende boekjes en uittreksels over dit aparte schiereiland zodat we niet verstoken blijven van informatie.

Na ongeveer twee uur varen komen we bij de westelijkekust van Athos. De kapitein koerst dan langs de kust zuidwaarts op de voorgeschreven afstand van 500 meter en we krijgen de gelegenheid om ons aan zo'n acht kloosters te vergapen. Op de zuidelijke punt kunnen we dan nog de op een na hoogste berg van Griekenland bewonderen. Mount Athos heeft de hele reis zijn top verpakt in een wolkendek, maar juist op het moment dat het schip zijn steven weer richting noorden wendt, is de piek wolkenvrij en laat hij zijn totale lengte van 2033 meter aan ons zien.

We zetten nu koers naar het eiland Amoliani. 5 Km lang en 2 km breed. Daar mogen we van boord en hebben we gelegenheid het eiland te bezichtigen. Veel komt daar niet van terecht want we hebben inmiddels ook stevige trek en we vallen massaal de Taverne binnen. Een flinke Griekse salade en een portie Calamaria met brood en tzatziki weggespoeld met een halve liter Mythos maken we weer mens. Car probeert voor het eerst in haar leven een stukje inktvis, maar laat de rest van de portie aan mij over en griezelt bij elke hap die ik neem. Nee voor haar nooit meer inktvis.

We hebben nog even tijd voor een korte wandeling maar dan moeten we het haventje weer opzoeken om op tijd te zijn voor de afvaart. De kapitein vaart nog om het eiland heen en ankert dan in een kleine baai aan de zuidzijde. We kunnen weer van boord maar dan wel alleen zwemmend. Een deel van het gezelschap, hijst zich in zwemkledij en springt overboord om even te zwemmen. Wij laten de nattigheid onder het schip en genieten nog even aan boord het heerlijke weer.

Als iedereen weer aan boord gehesen is, zet de kapitein weer koers naar het vertrekpunt Ormos Panagias. Iedereen ligt loom te soezen, maar ineens hebben we consternatie aan boord. Naast het schip buitelen twee dolfijnen boven het water uit. Iedereen is weer klaar wakker en vliegt gewapend met de camera's naar de reling. Er komen er nog twee bij en de beesten hebben er kennelijk lol is om rakelings voor de boeg mee te zwemmen. Na een paar minuten is de show voorbij en duiken ze verder de diepte in. Een prachtige finale van een bijzondere dag.