14 kilometer sneeuwbatteren

Vergissen we ons of is het echt Pasen? In elk geval ziet het buiten uit alsof we kerstvakantie hebben. En ook de gewone, niet gekleurde eitjes aan het ontbijt doen ons niet aan Pasen denken. Desondanks laten we het ons goed smaken.
Na het ontbijt zoeken we een route uit die we willen gaan wandelen, we kunnen kiezen uit routes van 5 tot 25 kilometer. We besluiten om er eentje van 11 kilometer te doen en rijden naar het startpunt in Langenaubach, zo'n 5 kilometer van het hotel vandaan. Ondertussen blijven de sneeuwvlokken maar vallen en zien we de sneeuw steeds dikker worden. Het landschap is sprookjesachtig mooi maar op de bevroren, gladde wandelpaden is het moeilijk om je evenwicht te bewaren. Dus om de haverklap zie ik Geer wegglijden, maar ook mij blijft het natuurlijk niet bespaard en ik glibber net zo hard mee. Jammer dat we geen slee bij ons hebben, dan had Beau ons kunnen trekken. Maar die zit liever achter de reeën aan. We zien hem geregeld met zijn neus omhoog staan, en dan zet hij de spurt er in. Gelukkig zijn de dieren sneller en behendiger dan hij want hij krijgt ze tenminste niet te pakken.
Nadat de eerste kilometers de weg goed te volgen is, missen we door de sneeuw op de bomen toch een belangrijk bordje. Als we al een kilometer langs een drukke weg lopen merken we dat we verkeerd zijn en we besluiten het bos weer in te lopen. Gelukkig vinden we na ongeveer 600 meter weer de goede route , weliswaar een spiegelglad bospad maar we zijn in elk geval niet nog veel verder afgedwaald.
Het zonnetje dat zich even laat zien is snel weer weg en dan wordt het koud. Tot overmaat van ramp is er in het enige dorpje dat we tegenkomen geen kip te zien, laat staan een restaurantje dat open is.
De spieren zijn verzuurd door het klimmen en dalen en vermoeid door het lopen door de sneeuw besluiten we om in een houtopslagloods even uit te rusten en wat te eten en te drinken.(ik was er weer op voorbereid!!)
Aan de laatste kilometers lijkt geen eind te komen, Beau is de enige die nergens last van schijnt te hebben en battert lekker door de sneeuw verder.
Wat een verademing om het busje opeens voor je neus te zien staan, een warme kop koffie is snel gezet, en dan rijden we vermoeid maar voldaan na een 14 kilometer lange wandeling weer richting hotel.
Snel de badkleding aan , een paar baantjes zwemmen en even in de sauna, oh oh die arme spieren!! Maar goed dat er morgen geen wandeling van 14 kilometer meer op het programma staat.
We hebben zelfs geen zin meer om de auto te pakken om naar een van de vele restaurantjes in Haiger te rijden en dus besluiten we maar om in het hotel te eten. Geen slechte keus, de bediening is vlot en vriendelijk en het eten is meer dan goed.
En het voordeel is dat we daarna maar 1 trap naar boven hoeven en ook dat is wat waard. Want zelfs na de sauna en het zwemmen is het maar bar en boos gesteld met onze benen.
Jammer is wel dat we er straks nog uit moeten om Beau uit te laten. Maar dat zal een vluggertje worden want ook die is kapot moe!