Een stukje geschiedenis met een Oranje randje...

Als we vanmorgen opstaan krijgen we meteen het echte kerstgevoel als we de gordijnen openschuiven. Sneeuwvlokken dwarrelen vredig naar beneden. Het ontbijt is op zijn Duits dus best "In Ordnung". Bij de receptie hebben ze een keur van wandelroutes op voorraad. We kiezen er een met een redelijke afstand want we willen ook nog even naar Haiger om wat boodschappen te halen. Gisteren was alles gesloten i.v.m met "Karfreitag" dus we persen ons tussen de kooplustige Duitsers die ook nog hun winkelwagentjes moeten vullen met paasvoedsel. Wij zijn vlug klaar want we hoeven alleen wat eten en drinken voor onderweg tijdens onze wandelingen en bij de kassa hoeven we gelukkig niet lang te wachten.

Van Haiger rijden we dan naar Dillenburg waar we onze wandeling willen beginnen om er dan achter te komen dat we de keurig uitgeprinte wandelroute vergeten hebben mee te nemen uit ons hotel. De plek waar we moeten starten hebben we dus ook niet dus dat wordt zoeken. Maar we worden verrast door de het onverwacht mooie oude stadje Dillenburg. Hoog boven de oude stadskern met tientallen imposante vakwerkhuizen torent de Wilhelmsturm uit. We starten dan ook hier en als we de burcht binnenlopen klinkt een luide knal en drijven kruitdampen onze richting uit. Kijken dus welke oorlog hier gevoerd wordt. Even later lopen we tussen de tenten door van een regiment soldaten die in traditionele uniformen hun musketten poetsen en met uiterst serieuze blikken de lopen van de kanonnen aanstampen met zwart kruit om daarna en saluutschot te laten weerkinken. De burcht wordt omgeven met diverse panelen die uitgebreide informatie geven over het verleden. Tot onze verbazing staat het ook allemaal in keurig Nederlands vermeld, terwijl we hier toch zo'n 200 km van onze landsgrens verwijderd zijn. Maar dan blijkt al gauw dat deze gevechtslocatie een duidelijke link heeft met onze Oranjes. Willem van Oranje, de voorvader van onze W.A. van Buren heeft hier zijn roots vandaar dat de Duitsers het kennelijk wel netjes vonden om deze geschiedkundige bijzonderheid ook voor de Nederlanders leesbaar te maken.
Dan dalen we af naar het centrum en wandelen we tussen de prachtige oude vakwerkhuizen om er eentje ook van binnen te bekijken omdat daar toevallig ook een "Gasthof" is en het tijd wordt om wat op temperatuur te komen. De thermometer blijft namelijk steken op 2 graden en dan is wat warms tussendoor wel lekker.

Dan worden we opmerkzaam gemaakt door een bordje met "Landgestüt Dillenburg". De waardin van het koffiehuis weet ons te vertellen dat dit op loopafstand is, dus het paardenbloed van Car gaat weer stromen en we stappen na de koffie richting deze prachtige oude hengsten houderij die in 1772 werd gebouwd. Hier werden de paarden voor de cavalerie van Willem van Oranje gefokt en deze traditie wordt hier nog altijd voortgezet, hoewel de nazaten van de huidige hengsten natuurlijk niet meer het leger dienen, maar nazaten produceren voor de meer welgestelde Duitse burgerij die als hobby paarden berijden. De luxe paardentrailers met nog luxere paardenkrachten ervoor van de bekende Duitse stallen, Mercedes, Porsche en Audi maken dat wel duidelijk.
Als Car dan ook nog een Hovawart ontdekt tussen al het paardenvolk is haar dag helemaal goed.

Het zoeken naar de juiste wandelroute lijkt een speld in de bekende hooiberg te worden, maar als we op het punt staan om weer terug te gaan naar de warmte van ons hotelletje, vinden we puur per toeval de start van de route. Dus we trekken de wandelschoenen weer aan en sloffen nog heerlijk een paar uur door de mooie natuur tussen Dillenburg en Eibach. Onze Hovawart geniet met volle teugen en wij sjokken er met onze toch wel vermoeide benen en voeten achteraan.

Onderweg stoppen wij bij een Italiaans restaurant, dat gerund door een Turk, ons toch wel erg lekkere Pizza weet voor te schotelen. Dan slepen we ons eindelijk het hotelletje binnen en als Car zich lekker lekker ontspant in zwembad en sauna, vat ik onze dag samen in dit stukje, terwijl mijn ogen echter regelmatig dichtvallen. De hele dag buitenlucht, de nodige wandelkilometers en toch ook wel de wijn die ik nu naast me heb staan zijn hier debet aan. "Mijn schrijfbeurt" had ik dan ook best willen overslaan vandaag, maar Car vond dat ik Katinka niet mocht teleurstellen ;)