Wat een nacht, wat een dag.

Het gebeurt niet vaak dat ik midden in de nacht een hotelkamer uitsprint om enkele gasten naar hun kamers te jagen. Maar vannacht was het zover. Als we na middernacht thuiskomen zienwe wat nieuwe jeugdige gasten in pyjama over de gangen rennen en schielijk wegduiken als we de trap oplopen naar onze kamer.
Als we eindelijk in bed liggen begint het gedonder. De groep blijkt achteraf tussen zo'n 15 jongens en meiden te bestaan, die het spannend vinden om midden in de nacht regelmatig bij elkaar op bezoek te gaan. Tot zover heb ik hier volledig begrip voor, maar dat je daarbij dan zoveel herrie moet maken???
Het hotel is super gehorig dus het kloppen op- en het dichtslaan van de deuren was op alle verdiepingen te horen. Tel daarbij het gegiechel en af en toe een besmuikt gelach gevolgd door een (keihard) Sstttt...in een poging zachtjes lol te maken, en je doet geen oog meer dicht.
Zoals het jeugd betaamt kunnen ze dit een hele nacht volhouden maar toen we om half drie nog niet sliepen en er op de kamer tegenover ons voor de zoveelste keer werd aangeklopt ben ik in mijn broek geschoten en heb de twee dames die in pyjama voor de deur stonden op vriendelijk maar nadrukkelijke wijze te kennen gegeven dat wij nu wilden gaan slapen. Kennelijk geschrokken mompelen ze dat ze nu op hun kamer zullen blijven. Maar 10 minuten later komen hun vriendjes/vriendinnetjes informeren waarom ze niet meer mee doen. Dus het kloppen wordt nu nog iets indringender. Na een half uur wéér in mijn broek geschoten en en vervolgens uit mijn slof in het trappenhuis, door nu op onvriendelijk en heel duidelijk hoorbaar laten weten dat het afgelopen moet zijn. Het effect is verbazingwekkend. Overal schieten de pubers hun kamers in en lijkt de rust weergekeerd. Maar niet ieder blijkt kennelijk op zijn eigen kamer te zijn dus het geschuifel door de gangen wordt na enige tijd weer hervat. Totaal mislukte missie dus. Een telefoontje naar de portier heeft ook al niet veel effect, want ook hij krijgt ze niet meer echt in het gareel.
We staan dus allesbehalve fit op en horen ook van de andere (oudere) gasten dat ze geen oog hebben dichtgedaan. Als ik de ontbijtzaal binnen kom en ze mij herkennen herhaalt het tafereel van vluchtende pubers zich nog een keer en we schieten toch in de lach. Waren we vroeger een haar beter?

We gaan dus maar weg naar een echt rustige plaats namelijk Pere Lachaise. De grootste en meest prestigieuze begraafplaats van Parijs. Vanaf 1804 worden hier al mensen begraven en nadat hier, om de begraafplaats aanzien te geven, Moliëre en La Fontaine werden herbegraven, was het voor de gegoede burgerij vanaf dat moment een prestigieuze laatste rustplaats. Vele beroemdehen liggen hier dan ook opgebaard en hun graven worden jaarlijks door tienduizenden bezocht en vereerd. Ook wij hebben wat namen op ons verlanglijstje maar helaas kunnen we niet alles vinden. Niet vreemd overigens want het terrein is ongeveer 47 ha groot en heeft 1,5 miljoen graven! De grootste trekpleister is op dit moment Jim Morrison. Nadat we hem, Bugatti, Chopin en Gilbert Bécaud met een bezoek vereerd hebben zoeken we de stadsdrukte weer op en slenteren we de joodse wijk Le Marais in.
Je kunt in Le Marais heerlijk ronddwalen want het levenstempo is hier rustiger dan in de rest van Parijs. Naast de vele pleintjes en tuinen zijn er modieuze boetieks, galeries, gezellige bars en cafés en prima restaurants.
Uiteraard proberen we ook een koosjer gerecht uit: Falaffel op de hand in een pitabroodje.
Van hieruit is Centre de Pompidou niet ver. We laten de binnenzijde voor wat het is want de tijd dringt, we moeten tenslotte ook nog naar huis vandaag. Rond het Centre is echter ook genoeg te zien. Straatmuzikanten , tekenaars en andere artiesten zijn ook hier volop aanwezig en het is heerlijk om hier gewoon mensen te kijken. Carry wordt ook nog ongewild bijna een bezienswaardigheid als er wat misgaat met een van de twee hypermoderne openbare toiletten die hier staan.

Alles gaat hierin automatisch, je drukt op een knop en automatisch schuift een halfronde deur open. Nadat je je behoefte gedaan hebt wordt het toilet intensief gereinigd en keurig afgeleverd voor de volgende bezoeker.

We moeten even wachten want het toilet is bezet maar als de deur openzwaait en de bezoeker opgelucht naar buiten komt spurt Car naar binnen want haar nood is hoog. De deur sluit zich en ik wacht rustig buiten en pas op de rugzakken. Maar sneller dan verwacht zwaait de deur weer open en zie ik Car met een ontzet gezicht nog net op tijd haar broek omhoogtrekken. Stamelend en met een rood hoofd doet ze verslag. Op het moment dat ze op de pot plaats neemt en een eerste keuteltje laat vallen voelt ze de pot omhoog komen en wordt als het ware ervan afgekiept. De pot klapt vervolgens de wand in en een uitgebreide spoelbeurt begint. Op hetzelfde moment schuift echter ook de deur open en kan ze nog net in een reactie haar broek omhoogtrekken zodat ze nog net niet tentoongesteld wordt aan het massale publiek op het plein.

Wat ging er mis? Kennelijk is ze nadat de vorige bezoeker vertrok iets te gretig naar binnen gerend. Ze had eerst moeten wachten tot de deur zich automatisch sloot, waarna de reinigingscyclus in werking treedt. Als dit beëindigd is wordt het toilet weer vrijgegeven voor een volgende bezoeker. Tja, je moet het even weten, of de (Franse) gebruiksaanwijzing even goed lezen aan de buitenkant. Maar Car is altijd een beetje "remmiedemmie" en zeker als ze hoge nood heeft. Mijn voorstel om het nog eens te proberen wordt resoluut afgewezen. Hier krijg je haar voor geen goud meer naar binnen. Ook typisch Car. ;)

Hoogste tijd om onze bagage op te halen in het hotel en de auto uit de stalling te halen. Maar eerst nog de metro en trein. Het is inmiddels spits en de treinen overvol. We worden letterlijk door het spoorwegpersoneel naar binnen gepropt en met moeite kunnen de deuren dicht. Van tevoren heb ik mijn rugzak voor mijn borst gedaan en mijn portemonnee van mijn achterzak naar de voorzak van mijn broek verhuisd. Met een hand houd ik mij vast aan een stang en met de andere hand klem ik Car tegen mij aan die niet groot genoeg is om tussen de mensenmassa een houvast te vinden. Gelukkig zijn het maar drie haltes dus dit is wel te doen. Op het station worden we de trein uitgebraakt en kan ik mijn rugzak weer op de plek hangen waar hij hoort. Uitgewoonte voel ik ook in mijn zakken om mijn portemonnee ook weer naar de achterzak te verhuizen en dan kan ik allen maar een "godverdomme" uitslaan.
Weg dus!! Vijf minuten later heb ik de ING aan de lijn en kan ik mijn bankpas en creditcard blokkeren. Die zorg is weg. Omdat ik nagenoeg nooit cash bij me heb valt het verlies in geld reuze mee. Tientjeswerk in dit geval. Maar rijbewijs, ID kaart, zijn dus ook verdwenen. Maar daarvoor heb ik de reisverzekering. En de reddende engel heb ik bij me, dus Car is zo lief om de laatste broodjes en drinken voor onderweg af te rekenen en omdat ik haar heel lief aankijk krijg ik ook nog wat "zakgeld" voor de komende dagen.

Dan volgt de rit naar huis. Vier en een half uur stromende regen en regelmatig onweer. Zonder goede nachtrust wordt het zware rit, maar de stemming is goed en Car zorgt onderweg uitstekend voor me. Moe maar heerlijk voldaan arriveren we om 22:30 uur in de Kakert.
Parijs was super. Wéér volop genoten!