Alles wat een toerist moet zien.

Vandaag staat allereerst de 'Sacre Coeur' op het programma, het aantal trappen die we hier moeten beklimmen om bij deze mooie basiliek te komen, vallen in het niet bij die van gisteren: het zijn er maar 266! Er zijn al meer mensen op het idee gekomen om zo vroeg mogelijk hier van het uitzicht te genieten: de trappen staan al vol en overal om ons heen hoor je allerlei talen, maar de meest gehoorde is toch het Nederlands, het kan haast niet anders of veel scholen hebben vakantie.
straatmuzikanten brengen de meest bekende liedjes ten gehore, handwerkers fröbelen allerlei hebbedingetjes in elkaar en op het Place du Tertre zitten de schilders rij aan rij en proberen hun doeken te verkopen die ter plaatse gemaakt worden. Ondertussen schijnt de zon volop en raken de terrasjes op dit kleurrijke plein overvol. We kopen een lekkere baguette en eten dit zittend op de grond tussen de duiven op. Langzaam slenteren we verder door de nauwe schilderachtige straatjes van Montmartre naar beneden richting de Place Pigalle. Het bekendste in deze buurt is de Moulin Rouge, de oudste nachtclub van Parijs. In deze buurt kun je als vrouw alleen beter niet komen, we zien dan ook al heel snel een vrouw die door een donkere gigolo wordt aangespreken die veelzeggende bewegingen maakt, maar de (Nederlandse) vrouw is er niet van gediend en duwt en scheldt hem van zich af. Hij druipt dan ook een beetje verontwaardigd af en wij lopen verder langs alle sex shops en nachtclubs die deze straat telt.We denken er nog even over om een avondje Moulin Rouge te doen, maar 170 euro per persoon vinden we toch wat veel, daar kunnen we heel wat keren voor gaan uit eten. (de volgende dag zal blijken waarvoor we, of liever gezegd Geer, het kunnen gebruiken!)
Na deze enerverende straat vind ik het tijd om Geer mee te tronen naar de 'Galerie de Lafayette'. Dit negen verdiepingen tellende imposante warenhuis is ooit van de vader van de minnar van prinses Diana geweest en telt heel wat dure afdelingen. Maar het is leuk om hier even rond te dwalen en wat lekkere geurtjes op te spuiten, na bijna een dag wandelen kun je dat wel gebruiken! De verrassing van het warenhuis telt de bovenste etage. Van hieruit kom je op het dakterras van waar je een prachtig uitzicht over Parijs hebt. De relax banken en stoelen zijn hier dan ook goed bezet. En als er eentje vrij komt is het onze tijd om hiervan te genieten, de zon schijnt op de met bladgoud bedekte ornamenten van de daken en ik zie Geer even wegdommelen. (Zoals altijd is dit voor mij niet weggelegd want er moet toch iemand moet op de tassen letten) Maar alléz, het is hem gegund!

Na een uurtje wordt het jammer genoeg toch tijd om door te gaan, in het verlengde van dit warenhuis ligt het bekende place du Vendome dat omringd wordt door de meest exclusieve juwelierszaken. Ik staar er mijn ogen uit maar de prijzen hier zijn voor sommigen van ons zoveel als een jaarsalaris. Dus verder als er verlekkerd naar kijken kom ik niet. Aan dit plein ligt ook het beroemde Hotel du Ritz, waar prinses Diana haar laatste avond heeft doorbracht voordat ze op de Pont de LÁlma om het leven kwam. Tuurlijk laat ik me hier even fotograferen, maar verder als de deur kom ik niet. Dure auto's rijden af en aan en de gasten die hier binnen gaan hebben ook heel wat meer op de bankrekening staan, dan ik. Hoewel je dat aan sommigen niet echt aanziet! Een 'suite de luxe' kost hier per nacht € 13.900 en zelfs voor een gewone kamer betaal je al € 950 waar dan ook nog niet het ontbijt van € 69 bij is inbegrepen!
Maar wie zou er blijer zijn:wij met ons kleine hotelletje in een armere buurt van Parijs of zij met hun vele geld in het Ritz?

Door de dure winkelstraat lopen we naar de Tuilerien van het Louvre waar de luie bankjes alweer op ons staan te wachten! We vleien ons neer rondom de vijver en genieten van een ijsje in de late middagzon te midden van de vele Parijzenaars bij wie dit park favoriet is.

We willen vanavond de verlichte Eiffeltoren zien maar omdat het nog zo lang licht is besluiten we om eerst te gaan eten in een van de restaurantjes rond de Place de Saint Michel. Het is daar gezellig, druk, je hebt er volop keuze en het is er niet zo duur. Dat betekent dus wel weer even 3 km. terug lopen langs de Seine. Als we over de 'Pont Solferino' komen kan ik eindelijk het van thuis meegebrachte slotje tevoorschijn halen. Ik heb er onze namen op geschreven en de datum dat we in Parijs zijn. Het is nog een heel gehoddel om het ding om een van de spijltjes te krijgen. Die zijn namelijk zo smal en hangen zo vol dat we het ding met geen mogelijkheid dicht krijgen. En met de lachers op de hand die ons gestuntel vanaf een van de bankjes volgen, lukt het ons uiteindelijk toch.. Wanneer dit gebeurt is gooi ik met een boog het sleuteltje in het water, waar er al vele tienduizenden moeten liggen. En wat betekent dit nu volgens de boekjes: Het is het bezegelen van een eeuwigdurende vriendschap. Net zoiets als het in een boom kerven van je naam. Je hoeft er maar in te geloven en voor de rest is het toch gewoon een heel leuk idee!!


Eenmaal aangekomen bij de Sant Michel wordt er figuurlijk aan alle kanten aan ons getrokken om maar binnen te komen eten. Geer wil graag pizza maar uiteindelijk lukt het een geraffineerde Vietnamees om ons in zijn restaurantje binnen te krijgen. Voor 12,50 kunnen we een drie gangen menu uitzoeken en dat is geen verkeerde keus geweest, het eten is er heerlijk, voldoende en we zitten er ook nog gezellig. Als we als toegift een glaasje raki krijgen komen we niet meer bij van het lachen als we zien wat er op de bodem van het glaasje geschilderd is: in dat van Geer een twee naakte vrouwen met alle ins en outs en in dat van mij een naakte man in aanvalspositie, je van het dus! Jammer als het glaasje leeg is, dan is er namelijk niets meer te zien. Gelukkig heeft Geer nog een beetje sap over van zijn vruchtentoetje zodat we nog even kunnen we het nog eens bekijken als ik dit in het glaasje gooi! Ik dan, want er is niet meer genoeg om in het glaasje van Geer te gooien! ;).

Na het eten pakken we de Metro naar de Eiffeltoren want om dit stuk nog eens te lopen, na de 20 km die we vandaag al gedaan hebben is iets teveel van het goeie! Ondertussen is het al half 10 en begint het te schemeren. Maar voor die €1,27 hoeven we het niet te laten , ik zou de nu moed niet meer hebben kunnen opbrengen om die 10 km nog eens te voet te doen.
De Eiffeltoren is onwerkelijk mooi verlicht , hoeveel honderdduizenden lichtjes zullen hier wel in zitten? Als we 10 minuten staan te kijken worden we opeens verrast doordat extra lampen, net als in een kerstboom beginnen te flikkeren . Je hoort van alle kanten oh's en ah's , het is ook echt schitterend om te zien. Nu in de avond lijkt het wel alsof er nog meer toeristen op de been zijn dan overdag. Op de trappen van het 'Palais de Chaillot' is geen plekje meer vrij om te zitten, maar ik kan me er nog net tussen wringen terwijl Geer foto's maakt. Ik kan niet meer op mijn voeten staan, zo moe ben ik en rond half twaalf besluiten we om de metro op te zoeken die ons naar het hotel brengt. Dat zijn nog de nodige kilometers maar we beginnen er al aardig onze weg in te vinden, het gaat tenminste een stuk beter dan met de trein die ons op de weg naar de verlichte Eiffeltoren al weer in de steek liet, maar of dat nou aan de trein lag of aan ons?
Om kwart over twaalf duiken we doodmoe ons bed in, niets vermoedend wat de nacht ons nog gaat brengen.....