Dag 9. Allahaismarladik Türkiye....

Vanmorgen was het weer (te) vroeg dag. Gisterenavond hebben we al hartelijk afscheid genomen van Bekir en Britt, want die liggen nog op een oor op dit vroege tijdstip. Wel staat Ali ons weer braaf op te wachten om onze koffers naar de weg te slepen waar we worden opgehaald door het shuttle busje dat ons naar het vliegveld van Kayserie gaat brengen. We drukken hem onze overgebleven Lira's in de hand die hij eerst beleefd weigert, maar zijn protest is maar van korte duur en een warme omhelzing volgt.

Nog even terug naar gisterenavond. In "Old Cappadocie" worden we weer hartelijk ontvangen en Ayse (dochter van de uitbater) komt nog adresgegevens uitwisselen. Ze heeft ons gisteren namelijk een uniek boek laten zien met prachtige foto's van Cappadocie. Uiteraard wil ze het boek niet kwijt maar er zit ook een DVD bij en ze beloofde deze voor ons te kopiëren en op te sturen. Dan is het tijd om naar het hotel terug te gaan, maar niet voordat we nog eerst bij de plaatselijke supermarkt een paar sloffen sigaretten moeten kopen want ik heb dit Miranda beloofd en durf niet zonder aan te komen. (Waarschuwing: het niet meebrengen van sigaretten voor Miran kan de gezondheid ernstig schaden, kan impotentie tot gevolg hebben enz. enz.:O )
We informeren eerst naar de prijs en dan blijken we nog onvoldoende Lira's te hebben. Nog even dan naar de betaalautomaat van de bank om wat flappen te tappen. Maar hoe ik ook zoek in mijn portemonnee, mijn ING bankpasje kan ik nergens meer ontdekken... slik. Ik kijk Car een beetje hulpeloos aan en vraag of zij dan even wilt pinnen voor me. Maar dan wéer... slik. Ook haar bankpasje is nergens meer te vinden? Zijn we gerold??? Nee, want we hebben allebei nog onze portemonnees met geld en overige pasjes waaronder een creditcard bij ons. Verloren? ergens nog op de kamer? in een andere broek of jas? We lopen snel naar het hotel terug en keren alles ondersteboven en binnenstebuiten, maar alle twee de pasjes blijven onvindbaar. Tja... dan blijft er maar een ding nog over en dat is de pasjes zo snel mogelijk laten blokkeren. De ING-dame aan de andere kant van de lijn brengt het meteen in orde en kan ons geruststellen dat er buiten onze eigen transacties van de vorige dag nog niks vervelends is gebeurd. Het verlies blijft dus beperkt tot twee stukjes plastic, de kosten van een nieuw pasje en een extra telefoontje naar Nederland. Met de euro's die we nog hebben kunnen we de taxi betalen en ook Bekir wil ons wel wat geld lenen mochten we krap bij kas zitten. Maar dat blijkt niet nodig.

Het vliegveldje van Kayserie is op deze vroege ochtend al een Turkse chaos. Direct bij de ingang is namelijk al een security check en worden alle bagage en ook wij doorgelicht. Turken hebben een vrachtauto aan bagage bij zich ( daar is Car een amateurtje bij) dus voordat de zooi allemaal door de apparaat is gaat even duren. Dan volgt het inchecken. Ook hier weer stress, want menige koffer is te zwaar, plastic tassen worden geweigerd en het grote overladen van de ene koffer naar de andere begint en natuurlijk praat en gebaart iedereen door elkaar heen. Dan de politie/paspoortcontrole. Ook hier weer de nodige problemen. De rij wordt steeds langer en plotseling komt er een mannetje van het vliegveld zich ermee bemoeien. Passagiers voor Amsterdam dreigen door het oponthoud namelijk hun vlucht te gaan missen en worden vóór gelaten. Waar alle commotie voor nodig is, is niet duidelijk. De personen waar kennelijk iets niet mee in orde was mogen uiteindelijk toch door alleen worden de diverse stempels met nog wat grotere klappen in hun paspoorten geknald.

En dan ben je er NOG niet. Wéér een veiligheidscontrole. Nu wordt de handbagage nog eens extra gecheckt en mogen we wéér door het poortje. Nu hebben we nèt nog tijd om snel even in een piepklein tax-free shopje de sloffen voor Miran te kopen. Mijn creditcard brengt nu uitkomst. Opdracht volbracht, ik durf nu ook op het werk te komen morgen.;) Er zijn twee gates. Op het display in de vertrekhal is te zien dat Amsterdam aan het boarden is en Dusseldorf nog bij de paspoort controle is. We gaan dus rustig zitten en kijken relaxed naar buiten. Eindelijk rust. Dan blijkt het ineens wel erg rustig om ons heen. Er is niemand meer. En die anders passagiers voor onze vlucht dan? We worden grijnzend aangestaard door de gate-officer als we opveren en wat bedremmeld rondkijken. "No problem sir/madam.. Your plane is stil waiting". Grinnikend stappen we als laatste aan boord en kunnen we verder gaan met suffen.

Het vliegtuig is maar voor de helft vol en bovendien hebben we de eerste rij dus ook genoeg beenruimte. Als we niet voortijdig een steile afdaling maken dan landen we over drie en een half uur keurig in Düsseldorf.........

Tot slot:
14:30 uur. We zijn inmiddels weer terug op Nederlandse bodem en Carry is weer herenigd met Beau en de rest van haar "veestapel" Bij thuiskomst stond er weer een heerlijke visschotel van haar moeder op ons te wachten, dus ook dat was weer lekker verzorgd. Adrie, Joep en Denise bedankt voor jullie goede zorgen. Maar eentje wil ik toch wel bijzonder bedanken, dat is Carry! Dankzij haar heb ik een heerlijke reis gehad. Helemaal verzorgd, aan alles gedacht tot in de puntjes geregeld. Zelfs mijn koffer werd ingepakt! (beetje eigenbelang wel want zo kon er nog wat troep van haar in, maar toch. ;) ) En dat haar keuze voor Cappadocië een goede was hebben jullie in de voorgaande verhaaltjes kunnen lezen. Ik heb genoten, correctie WIJ hebben genoten. Dus mochten jullie als lezers nog eens iets anders van Turkije willen zien dan de kust dan kan ik jullie dat alleen maar vol aanbevelen. We hebben ook meteen een leuk hotel/pension voor je en heel wat mooie wandelroutes.
Lieve Carry, bedankt voor je verrassing. Het/je was geweldig. !!
Tot onze volgende reis...... XXX

PS. Familie, vrienden, collega's kennissen en andere meelezers. Aan het antaal pageviews te zien is ons verslag weer aardig bekeken. We hopen dat jullie ook een beetje meegenoten hebben. Wij vonden/vinden het altijd leuk om jullie reacties te lezen!! Dus blijf lezen en reageren.!